MAHKEMESİ :İş Mahkemesi

DAVA : Davacı, feshin geçersizliğine ve işe iadesine karar verilmesini
istemiştir.
Mahkeme, isteği kısmen hüküm altına almıştır.
Hüküm süresi içinde davalı ... avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı işçi, iş sözleşmesinin geçerli neden olmadan işverence feshedildiğini ileri sürerek feshin geçersizliğine ve işe iadesine karar verilmesini, işe başlatılmama halinde ödenmesi gereken tazminat ile boşta geçen süre ücreti ve diğer haklarının belirlenmesini talep etmiştir.
Davalı asıl işveren vekili, davacının taşeron firma işçisi olduğunu, belirli süreli iş sözleşmesi ile çalıştığını ve işe iade davası açamayacağını, 2011 yılı içinde çok sayıda disiplin cezası gerektiren olay gerçekleştirdiğini belirterek davanın reddine karar verilmesini savunmuştur.
Davalı alt işveren vekili, davacının defalarca uyarılmasına rağmen görev yerini terkettiğini ve bu tutumunu alışkanlık haline getirdiğini, iş sözleşmesinin feshi dışında başka seçenek kalmadığını belirterek davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.
Mahkemece; gerekçesi yazılmaksızın davanın kabulüne, feshin geçersizliğine ve davacının işe iadesine karar verilmiştir.
Hüküm, davalı ... vekilince temyiz edilmiştir.
Davacının iş sözleşmesinin belirsiz süreli olduğu, yaptığı işin süreklilik arz eden işlerden olduğu, davalılar arasında geçerli bir alt işverenlik ilişkisi olduğu, belirsiz süreli iş sözleşmesi ile çalışan davacının iş sözleşmesinin haklı ve geçerli bir neden olmadan feshedildiği dosya kapsamından anlaşılmaktadır. Ne var ki mahkeme kararında gerekçe belirtilmemiştir. 6100 sayılı Hukuk Muhakemeleri Kanunu"nun 297/1-c maddesinde; hüküm kapsamında, tarafların iddia ve savunmalarının özeti, anlaştıkları ve anlaşamadıkları
hususlar, çekişmeli vakıalar hakkında toplanan deliller, delillerin tartışılması ve değerlendirilmesi, sabit görülen vakıalarla bunlardan çıkarılan sonuçların bulunması gerektiği belirtilmiştir. Açıklanan yasal gereklilik karşısında mahkeme kararına gerekçe yazılmaması hatalıdır.
Kabule göre de mahkeme, işe iade kararı verirken davacının hangi işverene iade edileceğine karar vermemiştir. Alt işverenlik ilişkisi geçerli olduğuna göre, davacının alt işverene işe iadesi ile, işe başlatmama tazminatı ve boşta geçen süre ücretinden asıl işverenle birlikte sorumlu tutulmasına karar verilmesi gerekirken yazılı şekilde hüküm kurulması hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
Belirtilen nedenlerle, 4857 sayılı İş Kanunu"nun 20. maddesinin 3. fıkrası uyarınca, hükmün bozulmak suretiyle ortadan kaldırılması ve aşağıdaki gibi karar verilmesi gerekmiştir.
HÜKÜM : Yukarıda belirtilen sebeplerle;
1-Mahkemenin yukarıda tarih ve sayısı belirtilen kararının BOZULARAK ORTADAN KALDIRILMASINA,
2-İşverence yapılan Feshin Geçersizliğine ve davacının ..."ne AİT İŞYERİNDEKİ İŞİNE İADESİNE,
3-Davacının kanuni sürede işe başvurmasına rağmen, işverenin süresi içinde işe başlatmaması halinde davalılar tarafından müştereken ve müteselsilen ödenmesi gereken tazminat miktarının fesih nedeni ve kıdemi dikkate alınarak dört aylık ücreti olarak belirlenmesine,
4-Davacının işe iade için işverene süresi içinde başvurması halinde hak kazanılacak olan ve kararın kesinleşmesine kadar doğmuş bulunan en çok dört aylık ücret ve diğer haklarının davalılardan müştereken ve müteselsilen alınarak davacıya ödenmesi gerektiğinin belirlenmesine, davacının işe başlatılması halinde varsa ödenen ihbar ve kıdem tazminatının bu alacaktan mahsubuna,
5-Harç peşin alındığından yeniden alınmasına yer olmadığına,
6-Davacı vekille temsil edildiğinden, karar tarihinde yürürlükte olan tarifeye göre 1.320,00 TL vekâlet ücretinin davalılardan alınıp davacıya verilmesine,
7-Davacı tarafından yapılan 141,00 TL yargılama giderinin davalılardan alınıp davacıya verilmesine, davalıların yaptığı yargılama giderinin üzerinde bırakılmasına,
8-Peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, kesin olarak, oybirliğiyle 22.01.2013 tarihinde karar verildi.