Yargıtay 10. Hukuk Dairesi 2012/25442 Esas 2013/2224 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :İş Mahkemesi


Dava, hizmet tespiti istemine ilişkindir.
Mahkeme, ilâmında belirtildiği şekilde davanın kısmen kabulüne karar vermiştir.
Hükmün, davacı vekili ve davalı ... vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine, temyiz isteklerinin süresinde olduğu anlaşıldıktan ve Tetkik Hâkimi ... tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tespit edildi
Davacı vekili, davacının, 1.8.2008-15.3.2010 tarihleri arasında davalıya ait işyerinde çalıştığının tespitini istemiş; mahkeme, kısa kararda “…bu çalışmalardan 2009/5. dönemde 21 günlük çalışmanın davalı Kuruma bildirilmediğinin tespitine” şeklinde hüküm kurmuş, gerekçeli kararda ise yukarıda belirtilen hükme ilaveten “… 2009/6. döneminde 23 günlük …” şeklinde yeni bir hüküm kurmuş olmakla, kısa karar ile, gerekçeli karar arasında çelişki oluşturduğu anlaşılmıştır.
Hâkimin son oturumda tutanağa yazdırıp tefhim ettiği karar, esas karar olup, sonradan yazılan gerekçeli kararın bu karara aykırı olmaması gerekir. Oysa son oturumda tefhim edilen ve usule göre yeterli bir karar olan kısa kararın gerekçeli karara aykırı olduğu yukarıda belirtildiği gibi zaptın ve kararın incelenmesinden açıkça anlaşılmaktadır. Öte yandan konuyla ilgili 10.04.1992 günlü ve 1991/7 Esas, 1992/4 Karar sayılı İçtihadı Birleştirme Kararı uyarınca bu aykırılığın giderilmesi suretiyle gerçeğe ve hukuka uygun bir karar verilmesi gerekliliği de açıktır.
Mahkemece, bu maddi ve hukuki olgular gözetilmeksizin, yazılı şekilde karar verilmesi, usul ve yasaya aykırı olup, bozma nedenidir.
O halde, davacı vekilinin ve davalı ... vekilinin bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Temyiz edilen hükmün yukarda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, temyiz harcının istek halinde davacıya iadesine, 14.02.2013 gününde oybirliğiyle karar verildi.