Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK"nın 89/1, 89/2-a-b, 62, 52/2-4, 5275 sayılı Kanunun 106. maddeleri gereğince mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, katılan vekili tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü;
Olay günü saat 17:00 sıralarında sanığın sevk ve idaresindeki minibüsü ile yerleşim yeri içerisinde iki yönlü asfalt kaplama yol üzerinde seyri sırasında, kavşağa geldiğinde zemin üzerinde bulunan hız kesme engeline süratli girmesi sonucu aracın arka koltuğunda oturan yolcu ...’nin koltukta zıplaması üzerine kemik kırığı oluşacak şekilde ve organlarından birinin işlevinin zayıflaması niteliğinde yaralanmasına asli kusurlu olarak sebebiyet verdiği olayda;
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesi yerine 5275 sayılı Kanunun 106. maddesinin uygulanması bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, katılan vekilinin bir nedene dayanmayan temyiz itirazlarının reddi ile hükmün isteme uygun olarak ONANMASINA, 04.06.2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.