Mahkemesi :Ağır Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle öldürme
Hüküm : TCK"nın 85/2, 62/1, 50/4-1.a, 52/2-4, 53/6, 63. maddeleri uyarınca mahkumiyet


Taksirle öldürme suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık müdafii ve katılanlar vekili tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Olay günü saat:15.30 sıralarında, sanık sürücü ..."nin sevk ve idaresindeki otomobil ile meskun mahal dışında, bölünmüş asfalt kaplama düz yolda seyir halindeyken, olay mahalline geldiğinde, ön ilerisinde seyretmekte olan sürücü ... sevk ve idaresindeki traktörü geçmek üzere sol şeride geçmeden önce, arkadan gelen trafiği etkin bir şekilde kontrol etmesi, müsait olması halinde bu şeride geçmesi gerekirken, bu kurala riayet etmeden, dikkatsiz ve kontrolsüzce şerit değiştirmeye çalışması, son anda müsait olmadığını görünce tekrar kendi şeridine geçmeye çalışırken de tehlikeli bir şekilde yaklaşmış olduğu bu traktöre, römorkunun arka sol kısmından çarpması sonucu, iki kişinin ölümü ile birlikte şikayeti devam etmekte olan bir kişinin basit tıbbi müdahale ile giderilir şekilde yaralanmasına neden olduğu, mahkemece hükme esas alınan Ankara Adli Tıp Kurumu Trafik İhtisas Dairesi Başkanlığının 31/12/2014 tarih ve 6552 sayılı raporuna göre, sanığın asli kusurlu olduğunun tespit ve kabul edildiği olayda;
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesi ile birlikte 5275 sayılı Kanunun 106/3. maddesinin de uygulanması bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre sanık müdafiinin sanık hakkında TCK"nın 22/6. maddesinin uygulanması gerektiğine, tayin edilen cezaya, kararın usul ve yasaya aykırı olduğuna; katılanlar vekilinin kararın katılanlar lehine bozulması talebine ilişkin temyiz itirazlarının reddine, ancak


Taksirle işlenen suçlarda iştirak hükümlerinin uygulanamayacağı gözetilerek, yargılama giderinin her bir sanığa sebebiyet verdikleri tutar kadar ayrı ayrı yükletilmesine karar verilmesi gerekirken, yargılama giderlerinin eşit olarak tahsiline karar verilmesi,
Kanuna aykırı olup, hükmün bu nedenle 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA; yeniden yargılama gerektirmeyen bu hususta aynı Kanunun 322. maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, aynı maddenin verdiği yetkiye istinaden; hükmün yargılama giderleriyle ilgili paragrafında yer alan, “eşit olarak” ibaresinin, “sebebiyet verdikleri oranda” ibaresi olarak değiştirilmesi suretiyle ve diğer yönleri usul ve kanuna uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 04.06.2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.