MAHKEMESİ : Fikri ve Sınaî Haklar Hukuk Mahkemesi

Taraflar arasındaki “markanın kullanılmaması nedeniyle iptali” davasından dolayı yapılan yargılama sonunda; Fikri ve Sınai Haklar Hukuk Mahkemesince davanın kısmen kabulüne dair verilen 16.07.2009 gün ve 2007/162 Esas 2009/202 Karar sayılı kararın incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmesi üzerine, Yargıtay 11. Hukuk Dairesinin 13.06.2011 gün 2009/13983 Esas 2011/7102 Karar sayılı ilamı ile;
“... Davacı vekili, müvekkilinin "..." ibareli marka başvurusunun davalıya ait 2000/20519 sayılı "..." ibareli marka nedeniyle kısmen reddedildiğini, oysa davalının bu markayı yalnız market işletmesinde kullandığını, tescil kapsamındaki 37/01, 02, 43/01, sınıf ve alt gruplardaki mallar yönünden fiilen 5 yıldır kullanmadığını ileri sürerek, markanın 37/01, 02 ve 43/01 sınıf ve alt gruplar yönünden hükümsüzlüğünü ve sicilden terkinini talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili, müvekkiline ait markanın market işletmeciliği yanında 37. sınıftaki inşaat hizmetleri ve 43. sınıftaki yiyecek içecek sağlaması hizmetleri için "...." ve "..." adı altında uzun süredir kullanıldığını savunarak, davanın reddini istemiştir.
Mahkemece, toplanan delillere ve benimsenen bilirkişi raporuna dayanılarak, davalının "...S" ibareli markasının 35, 37 ve 43/01 sınıflardaki hizmet ve emtialar için 12.09.2001 tarihinde tescil edildiği, dava tarihi itibarıyla tescilden itibaren kullanma zorunluluğu için öngörülen alt sınır olan 5 yıllık sürenin dolduğu, davalı markasının 43/01. "Yiyecek ve içecek sağlanması" hizmetinde ciddi biçimde kullanıldığını, inşaat hizmeti yönünden sunulan belgelerin 37/01 "inşaat hizmetleri" faaliyetinde bulunduğuna işaret etmekle beraber, çekişme konusu "YUNUS” ibaresinin markasal kullanımını içermediği ve bu hususu kanıtlamaya yeterli olmadığı, 37/02 “inşaat araç gereç ve iş makinelerinin kiralanması hizmetlerinde" markanın kullanıldığı yönünde bir delil sunulmadığı, bir kısım inşaat makinelerinin satın alımına dair defter kayıtlarının, bu makinelerin "..." markası altında kiralanması hizmetlerinde kullanıldığını kanıtlamaya yeterli olmadığı gerekçesiyle davalı markasının 556 sayılı KHK"nin 42/1-c ve 14 maddeleri uyarınca kullanılmaması nedeniyle 37/01 ve 02. Sınıf ve alt gruplara dahil hizmetler yönünden kısmen hükümsüzlüğüne, fazlaya ilişkin istemlerin reddine karar verilmiştir.
Kararı, davalı vekili temyiz etmiştir.
Mahkemece, her ne kadar davalının 37/01. sınıf mal ve hizmetlerde tescilli markasını kullanmadığından bahisle 556 sayılı KHK"nin 14. maddesi uyarınca hükümsüzlük kararı verilmiş ise de, davalı tarafça dosyaya sunulan deliller arasındaki 2006-2007 yılına ait ... Marketler Zinciri broşürlerinin arkasında davalının ... adlı site ve alışveriş merkezinin yapım işini gerçekleştirmek üzere ilan verdiği, yine bu siteye ait davetiye bastırdığı, söz konusu broşür ve belgelerde ..."nın davalı şirkete ait .... projesi olduğunun belirtildiği, bu broşürlerde yer alan alışveriş merkezinin üzerinde de "..." ibaresinin inşaat hizmetinin tanıtıcı işareti olarak özellikle belirtildiği, ..."nın yapımı için internet sitesi oluşturulduğu anlaşılmaktadır. Dava konusu markanın tescilli olduğu 37/01. sınıfın "inşaat hizmetleri" olduğu dikkate alındığında bu hizmetin ifası sırasında oluşturulan tanıtım amaçlı broşür ve resimlerde markanın kullanılması yeterli olup, ayrıca markanın ticaret markalarında olduğu gibi inşa edilen gayrimenkul üzerinde kullanılması zorunluluğunun bulunmayacağı tabiidir. Bu durumda açıklanan yollarla davalının tescilli markasının 37/01. sınıf mal ve hizmetlerde kullandığının değerlendirilmesi gerekirken aksine görüş bildiren bilirkişi raporuna bu yönde itibar edilmesi doğru olmamış, kararın davalı yararına bozulması gerekmiştir …”
gerekçesiyle bozularak dosya yerine geri çevrilmekle, yeniden yapılan yargılama sonunda, mahkemece önceki kararda direnilmiştir.


HUKUK GENEL KURULU KARARI

Hukuk Genel Kurulunca incelenerek direnme kararının süresinde temyiz edildiği anlaşıldıktan ve dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra gereği görüşüldü:
Tarafların karşılıklı iddia ve savunmalarına, dosyadaki tutanak ve kanıtlara, bozma kararında açıklanan gerektirici nedenlere göre, Hukuk Genel Kurulunca da benimsenen Özel Daire bozma kararına uyulmak gerekirken, önceki kararda direnilmesi usul ve yasaya aykırıdır.
Bu nedenle direnme kararı bozulmalıdır.
SONUÇ: Davalı vekilinin temyiz itirazlarının kabulü ile direnme kararının Özel Daire bozma kararında gösterilen nedenlerden dolayı BOZULMASINA, istek halinde temyiz peşin harcının yatırana geri verilmesine, 22.01.2016 gününde oybirliği ile karar verildi.