MAHKEMESİ :ASLİYE HUKUK MAHKEMESİ

TÜRK MİLLETİ ADINA

Taraflar arasında görülen davada Ankara 24. Asliye Hukuk Mahkemesince verilen 12.12.2017 tarih ve 2015/550-2017/520 sayılı kararın Yargıtayca incelenmesinin davalı vekili tarafından istenildiği ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili; davalı bankanın Ankara 2. Ticaret Mahkemesinin 1997/157 Esas, 2004/222 sayılı kararına dayanan alacağının takibi ve tahsili için Ankara 18. İcra Müdürlüğü"nün 2008/181 Esas sayılı dosyası ile müvekkili ile diğer üç borçlu aleyhine takip yaptığını, takip işlemine dayanak yaptığı mahkeme kararının Yargıtay"ca bozulduğunu, bozmadan sonra yapılan yargılama neticesinde davalıların sorumluluğuna karar verildiğini bu kararın Yargıtay incelemesinden geçerek kesinleştiğini, mahkeme zararının tazmininde davalıları müştereken ve müteselsilen sorumlu tutmadığını, müvekkilinin ilamdaki zararın dörtte birinden sorumlu olduğunu, ancak davalı bankanın müvekkilinden bu miktarın çok üzerinde kesinti ve tahsilat yaptığını ileri sürerek fazlaya ilişkin talep ve dava hakkını saklı tutup 5.000,00 TL alacağın yasal faiziyle birlikte davalıdan tahsiline karar verilmesini talep ve dava etmiş, 16.04.2014 tarihli ıslah dilekçesiyle talebini 16.014,70 TL’ye çıkartmıştır.
Davalı vekili, davanın süresinde açılmadığını, zamanaşımına uğradığını, davacı iddialarının gerçeği yansıtmadığını, davacıdan borç miktarından fazla bir tahsilat yapılmadığını, verilen kararda da davacının hüküm altına alınan miktarın 1/4"ünden sorumlu olduğu yönünde bir anlam çıkarılamayacağını, zincirleme sorumlu olduğunun anlaşıldığını, Ankara 9. İcra Hukuk Mahkemesinin 2011/25 Esas sayılı kesinleşen kararında belirtildiği gibi 28.12.2010 tarihinde icra takip dosyasına talepte bulunularak davacının lehine olarak icra takibinin düzeltildiğini, davacının borçlu olduğu meblağ yönünden maddi vakıanın kesinleştiğini, davanın açılmasında davacının hukuki yararının olmadığını savunarak davanın reddini savunmuştur.
Mahkemece, tüm dosya kapsamına göre; davacı aleyhine Ankara 2. Ticaret Mahkemesi 2010/77 Esas - 263 Karar sayılı ilamının icra takibine konulduğu, kararda müşterek ve müteselsil tahsilat yönünde bir hüküm bulunmadığı, yine taraflar arasında sözleşmeden kaynaklanan bir müşterek ve müteselsil sorumluluk durumu da olmadığı, davacı aleyhine takibe konulan ticaret mahkemesi kararındaki tutarın davalı sayısı 4 kişi olduğundan davacının ancak bunun 1/4"ünden sorumlu olması gerektiği, bilirkişi raporuna göre davacının haksız ve fazla ödediği tespit edilen 11.658,37 TL"nin davacıya iadesi gerektiği gerekçesiyle, davanın kısmen kabulüne, kısmen reddine, 11.658,37 TL"nin dava tarihinden itibaren işleyecek yasal faizi ile birlikte davalıdan alınıp davacıya ödenmesine, fazlaya ilişkin istemin reddine, karar verilmiştir.
Kararı, davalı vekili temyiz etmiştir.
Dava dosyası içerisindeki bilgi ve belgelere, mahkeme kararının gerekçesinde dayanılan delillerin tartışılıp, değerlendirilmesinde usul ve yasaya aykırı bir yön bulunmamasına göre, davalı vekilinin tüm temyiz itirazları yerinde değildir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerden dolayı, davalı vekilinin bütün temyiz itirazlarının reddiyle usul ve kanuna uygun bulunan hükmün ONANMASINA, aşağıda yazılı bakiye 596,38 TL temyiz ilam harcının temyiz eden davalıdan alınmasına, 17/06/2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.