MAHKEMESİ :Ağır Ceza Mahkemesi
SUÇ : Yağma
HÜKÜM : TCK"nın 141/1, 62, 53, 63 maddeleri gereğince 10 ay hapis cezası.

Yerel Mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle; başvurunun nitelik, ceza türü, süresi ve suç tarihine göre dosya görüşüldü:

Diğer temyiz itirazları yerinde görülmemiştir.

Ancak;

Yağma olaylarında genelde tanık yoktur, bu nedenle mağdurun beyanı ve teşhisi önemlidir. Birebir olayın muhatabı olan mağdurun beyanı tutarlı ve istikrarlı ise önde ve üstün niteliktedir. Şayet bu konuda duraksama varsa ortada yenilmesi gereken bir şüphenin olduğunun düşünülmesi gerekir. Bütün isnat araçları delildir. Soyut olarak da deliller eşdeğerdedir. Bu nedenle deliller yeterince araştırılmamış veya soruşturma eksik ise bu hususlar giderilmelidir. Soruşturma evresinde toplanmamış delilleri mahkemenin toplaması gerekir. Hakimin sanık lehine ve aleyhine olan delilleri araştırıp; tam bir inanışla özgürce değerlendirerek kuşkudan arınmış bir sonuca ulaşması gerekir. Kuşkular yenilmelidir. Yani hükümde varsayıma dayalı kuşkulu kalan hususlar olmamalıdır. Maddi gerçeğin olayın bir bütünü veya parçasını temsil eden kanıtlardan ortaya çıkarılması gerekir. Bir takım varsayımlara dayanılarak karar verilmesi ceza muhakemesinin amacına kesinlikle aykırıdır. Kuşku ve çelişki yenilmeden karar verilemez. Bir suç varsa bunun failini belirleyebilmek ancak kanıtların yorumu ile olanaklıdır. Ceza mahkûmiyeti bir ihtimale değil, kesin ve açık bir ispata dayanmalı ve bu ispat, hiçbir kuşku ve başka türlü bir oluşa imkan vermemelidir. Yüksek ihtimal ile deliller yeterli toplanmadan bir ceza verilemez. Eylem veya eylemlerin bir suç olup olmadığının belirlenmesi için, önce sözkonusu eylemin işlenip işlenmediğinin belirlenmesi gerekir. Bu da kanıtların yorumu ile cevaplanacaktır. Hakim hangi kanıtı nasıl yorumladığını, yorum ile nasıl bir kanıya ulaştığını, kararının gerekçesinde göstermek zorundadır.

Bu açıklamalar ışığında somut olaya gelince;

Mağdur ... Irmak’ın, 15.12.2013 günü, olayın hemen akabinde saat; 21:54 itibariyle Ataşehir Çocuk Büro Amirliği’nde alınan ifadesinde özetle; “...ağabeyine gitmek
üzere, olay günü saat 18.45 sıralarında evden çıkıp yürümekte iken, arkasından sanığın geldiğini görünce korkup koşmaya başladığını, kendisini kovalayıp yakalayan sanığın, belinden tutup, karnına yumruk vurduktan sonra, montunun sağ cebinde bulunan cep telefonunu alarak olay yerinden uzaklaştığını...” beyan etmesine karşın, yargılama aşamasında, dosyadan anlaşılamayan bazı etken faktörler altında önceki beyanından dönüp 26/02/2014 günlü oturumda; “Olay günü ben eve gitmek için koşuyordum. Sanık ile birbirimize çarptık telefonum yere düştü eve geldim telefonum yok. Sonra polise gittik. telefonu sanık iade etmiş. Akşam saat 19:00 gibiydi karanlıktı. Kulaklık yoktu. Telefon elimde idi. Ben telefonun yere düştüğünü görmedim eve geldiğimde telefonum yoktu sadece çarpıştığımızı hatırlıyorum. Çarpıştığım kişiyi hatırlamıyorum. Karanlık bir yerdi. Çarpıştığım şahıs bu şahıs mıydı hatırlamıyorum. Sonra bana emniyette şahsı gösterdiler ama çıkaramadım. sanıktan şikayetçi değilim. Herhangi bir zararımız yoktur” şeklinde ifade verdiği, soruşturma sırasında alınan beyanları ile teşhis tutanağı okunup sorulduğunda ise; “sanıkla çarpıştık göz göze geldik. Bir şey olmamıştır diye düşündüm. Ben o değildi ya da oydu tam bilemiyorum” şeklinde net olmayan yanıtlar verdiğinin anlaşılması karşısında;

Mağdurun aşamalarda değişerek gelişen, birbiri içerisinde bir ölçüde kendi kendine çelişen beyanları nedeniyle oluşan duraksamalar giderilip, sanığın savunmasına ise hangi nedenlerle üstünlük tanındığı denetime olanak verecek şekilde karar yerinde açıklanıp tartışılmadan yargılamaya devamla yerinde yeterli olmayan gerekçeyle yazılı şekilde hüküm kurulması,

Kabul ve uygulamaya göre de;

1- Sanığın, suç teşkil eden haksız fiilini gece vaktinden sayılan saat 18:45 sıralarında gerçekleştirdiği dikkate alınıp, tayin olunan temel cezada, TCK’nın 143. maddesi uyarınca artırım yapılması gerektiği düşünülmeden, noksan ceza tayini,

2- Mahkumiyet hükmünün doğal sonucu olan TCK"nın 53. maddesi ile ilgili olarak Anayasa Mahkemesi’nin 08.10.2015 gün, 2014/140 Esas, 2015/85 sayılı iptal kararının yeniden değerlendirilmesi zorunluluğu,

Bozmayı gerektirmiş, o yer Cumhuriyet Savcısının temyiz itirazları bu bakımdan yerinde görülmüş olduğundan, hükmün açıklanan nedenlerle tebliğnameye uygun olarak BOZULMASINA, 17/04/2018 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.