Hırsızlık - Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2018/1271 Esas 2019/7107 Karar Sayılı İlamı

2. Ceza Dairesi
Esas No: 2018/1271
Karar No: 2019/7107
Karar Tarihi: 11.04.2019

Hırsızlık - Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2018/1271 Esas 2019/7107 Karar Sayılı İlamı

Özet:

İçtihat metninde incelenen dosyanın sanığı hırsızlık suçundan mahkum edildiğini göstermiştir. Sanığın yokluğunda verilen kararın tebliği için adı geçenin bilinen en son adresi esas alınarak Tebligat Kanunu'nun 21/1. maddesine göre normal tebligat çıkarıldığı, ancak çıkarılan tebligatın bila tebliğ iade edilmesi halinde aynı Kanun'un 21/2. maddesi uyarınca adres kayıt sistemindeki adres bilinen en son adres olarak kabul edilmesi gerektiği dile getirilmiştir. Bu sebeple doğrudan MERNİS adresi ile aynı olan bilinen en son adresine yapılan gerekçeli karar tebliği işleminin geçersiz olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Ancak, bu duruma rağmen cezaevindeyken gerekçeli kararın kendisine tebliğinden sonra yapmış olduğu temyiz istemi süresinde olduğundan kabul edilerek, temyiz isteminin reddine ilişkin ek kararın kaldırılmasına karar verilmiştir. Kararda ayrıca, 5237 sayılı TCK'nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin Anayasa Mahkemesi tarafından iptal edildiği ve bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının infaz aşamasında gözetilmesi gerektiği belirtilmiştir. Kararda geçen kanun maddeleri şöyle açıklanabilir: Tebligat Kanunu'nun 21/1 ve 21/2. maddeleri ve 5237 sayılı TCK'nın 53. maddesi.

2. Ceza Dairesi 2018/1271 E. , 2019/7107 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Sanığın yokluğunda verilen 14/11/2013 tarihli kararın tebliği için adı geçenin bilinen en son adresi esas alınarak Tebligat Kanunu"nun 21/1. maddesine göre normal tebligat çıkarılıp, çıkarılan tebligatın bila tebliğ iade edilmesi halinde, aynı Kanun"un 21/2. maddesi uyarınca adres kayıt sistemindeki adres bilinen en son adres olarak kabul edilerek, Tebligat Kanunu"nun 21/2. maddesine göre bu adrese yapılması gerekirken, doğrudan MERNİS adresi ile aynı olan bilinen en son adresine Tebligat Kanun"un 21/2. maddesine göre yapılan gerekçeli karar tebliği işleminin geçersiz olduğu, ancak bilahare cezaevindeyken 25/06/2014 tarihinde gerekçeli kararın kendisine tebliğinden sonra yapmış olduğu 01/07/2014 tarihli temyiz isteminin süresinde olduğu kabul edilerek, temyiz isteminin reddine ilişkin 03/07/2014 tarihli ek kararın kaldırılmasına karar verilmek suretiyle yapılan incelemede;
5237 sayılı TCK"nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesi"nin 24/11/2015 tarihinde yürürlüğe giren 08/10/2015 gün ve 2014/140 esas, 2015/85 sayılı kararı da nazara alınarak bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının uygulanmasının infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüştür.
Yapılan duruşmaya, toplanan delillere, gerekçeye, hakimin kanaat ve takdirine göre temyiz itirazları yerinde olmadığından reddiyle hükümlerin istem gibi ONANMASINA, 11.04.2019 gününde oybirliğiyle karar verildi.