Adalet Bakanlığı Ceza İşleri Genel Müdürlüğü’nün 16.09.2019 tarih ve 2019/10005 sayılı kanun yararına bozma istemine atfen, Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığınca düzenlenen 01.10.2019 tarih ve KYB-2019/93269 sayılı ihbarname ile;
Mühür bozma suçundan sanık ..."ın, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu"nun 203/1, 62 ve 52/1,2. maddeleri gereğince 3.000,00 Türk Lirası adlî para cezası ile cezalandırılmasına dair Kayseri 9. Asliye Ceza Mahkemesinin 18/04/2019 tarihli ve 2018/691 esas, 2019/1062 sayılı kararının “Benzer olaylar nedeniyle Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 08/03/2016 tarihli ve 2015/1121 esas, 2016/111 karar sayılı ilâmında da belirtildiği üzere, mühür bozma suçunun oluşabilmesi için kanunun veya yetkili makamların emri uyarınca konulmuş bir mührün kaldırılması ya da konuluş amacına aykırı hareket edilmesi gerektiği, ihaleye dayalı olarak elektrik dağıtımı yapan ve kamu görevlisi statüsü bulunmayan özel şirket görevlilerince yapılacak mühürlemelerin ihlâli durumunda, anılan suçun oluşmayacağı, somut olayda özelleştirme uygulamaları neticesinde elektrik dağıtım ve satışının ... ve ... Elektrik Türk A.Ş. tarafından gerçekleştirilmiş olması karşısında, sanığın üzerine atılı 19/01/2018 tarihinde işlenen mühür bozma suçunun yasal unsurlarının oluşmadığı gözetilmeden sanığın beraati yerine yazılı şekilde mahkûmiyetine karar verilmesinde isabet görülmediğinden” bahisle 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 309. maddesi uyarınca, bozulması istenilmiş olmakla,
Dosya incelendi, gereği görüşüldü:
Hâkim veya mahkemece verilen karar veya hükümlerin kanun yararına bozma konusu yapılabilmesi için istinaf veya temyiz incelemesinden geçmeksizin kesinleşmesinin gerekeceği, sanığın mühür bozma suçundan TCK’nin 203, 62, 52/2. maddeleri uyarınca 3000 TL adli para cezası ile cezalandırıldığı, bu hükmün sanık tarafından istinaf edilmesi üzerine mahkemenin 24.04.2019 tarihli 2018/691 Esas ve 2019/1062 Karar sayılı ek kararı ile sanığın istinaf talebinin CMK‘nin 276. maddesi uyarınca reddine karar verildiği, ancak UYAP sistemi üzerinden yapılan incelemede, sanığın 28.06.2019 tarihli dilekçesi ile belirtilen ek karara karşı da istinaf isteminde bulunduğunun görüldüğü; CMK‘nin 276/1. maddesinin, “İstinaf istemi, kanunî sürenin geçmesinden sonra veya aleyhine istinaf yoluna başvurulamayacak bir hükme karşı yapılmışsa ya da istinaf yoluna başvuranın buna hakkı yoksa, hükmü veren mahkeme bir kararla dilekçeyi reddeder.“ hükmünü haiz olup, aynı maddenin 2. fıkrasında ise “İstinaf başvurusunda bulunan Cumhuriyet savcısı veya ilgililer, ret kararının kendilerine tebliğinden itibaren yedi gün içinde bölge adliye mahkemesinden bu hususta bir karar vermesini isteyebilirler. Bu takdirde dosya bölge adliye mahkemesine gönderilir. Ancak, bu nedenle hükmün infazı ertelenemez.“ denildiği de nazara alınarak, istinaf isteminin reddi kararı kesin nitelikte olmayıp, bu hususta bölge adliye mahkemesince henüz bir karar verilmemiş olması ve olağan kanun yolu sürecinin tamamlanmamış bulunması nedeniyle, talebe konu ilamın bu haliyle kanun yararına bozma konusu yapılamayacağı anlaşılmakla, kanun yararına bozma isteminin CMK’nin 309. maddesi uyarınca REDDİNE, mahalline gönderilmek üzere dosyanın Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına İADESİNE, 11.11.2019 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.