Dikili 1. Asliye Ceza Mahkemesi"nin 09/02/2018 gün ve 2016/784 E. 2018/82 K. sayılı ilamı ile sanıklar ..., ... hakkında, hırsızlık suçundan 5237 sayılı TCK"nın 142/2-g, 53, maddeleri gereğince 4 yıl 5 ay 10 gün hapis cezası ile cezalandırılmasına, karar verildiği, anılan kararın sanıklar tarafından temyizi üzerine dairemizin 17/01/2019 tarih 2018/4681 esas ve 2019/592 karar sayılı ilamı ile sanıklar hakkında kurulan hükümlerin bir haftalık temyiz süresinin geçirildikten sonra temyiz edilmesi nedeniyle REDDİNE karar verildiği, bu karara karşı, Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı’nın 20.03.2019 tarih ve KD-2019/24328 sayılı yazısı ile özetle, Dikili 1. Asliye Ceza Mahkemesi"nin 09/02/2018 gün ve 2016/784 E. 2018/82 K. sayılı ilamı sanıkların yokluğunda verilmiş, sanık ...’a 08.05.2018 tarihinde, sanık ...’a ise 02.04.2018 tarihinde tebliğ edilmiştir. Sanık ... 16.05.2018, sanık ... ise 10.04.2018 tarihinde hükmü temyiz etmiştir. Yargıtay 13. Ceza Dairesinin 17/01/2019 tarih 2018/4681 esas ve 2019/592 karar sayılı ilamı ile sanıkların bir haftalık temyiz süresi geçtikten sonra temyiz talebinde bulunduklarından temyiz istemlerinin reddine karar verilmiş ise de; Dikili 1. Asliye Ceza Mahkemesi"nin 09/02/2018 gün ve 2016/784 E. 2018/82 K. sayılı hükmünde yasa yoluna başvuru süresinin 15 gün olarak gösterilmiş olması nedeniyle sanıkların yanılgıya uğratılmış olmaları karşısında temyiz taleplerinin süresinde olduğunun kabul edilmesi gerektiği bu nedenle sanıklar hakkındaki temyiz isteminin reddine ilişkin anılan karara itiraz talebinde bulunulması üzerine dosya daireye gönderilmekle okunarak gereği görüşülüp düşünüldü:

TÜRK MİLLETİ ADINA

Her ne kadar 6723 sayılı Kanun ile değişik 5320 sayılı Kanun’un 8.maddesi uyarınca, Bölge Adliye Mahkemelerinin faaliyete geçtiği 20/07/2016 tarihinden önce ilk derece mahkemelerinden verilen kararlar hakkında, kesinleşinceye kadar 1412 sayılı CMUK’un 305 ile 326. maddelerindeki temyiz hükümlerinin uygulanması gerektiği, anılan Kanun’un 310. maddesi uyarınca 1 haftalık temyiz süresinin geçerli olduğu anlaşılmakta ise de,
05/08/2017 tarihli Resmi gazetede yayımlanarak yürürlüğe giren 7035 sayılı Kanun’un 21. maddesi ile 5271 sayılı CMK’nun 291. maddesinin 1. fıkrasında düzenlenen ve Bölge Adliye Mahkemelerinin kararlarına karşı 7 (Yedi) gün olarak öngörülen temyiz süresinin 15 (onbeş) gün olarak değiştirildiği, 5271 sayılı CMK’ya eklenen geçici 1.madde hükmüne göre de 05/08/2017 ve sonrasında verilen (İlk derece ve istinaf ayrımı yapılmaksızın bütün) kararlar hakkında yeni temyiz sürelerinin uygulanması gerektiğinin belirtildiği Ceza Muhakemesinde “derhal yürürlük ilkesinin” geçerliği olduğu, bu ilke uyarınca değişiklik aleyhe olsa bile yürürlüğe girdiği günden itibaren bütün vakıalarda uygulanması gerektiği, kaldı ki değişikliğin sanık lehine bir değişiklik olduğu, esasen yürürlükten kaldırılmakla birlikte 5320 sayılı Kanun’un 8. maddesi dolayısıyla bir kısım kararlar yönünden yürürlükte bulunan 1412 sayılı CMUK’un 310. maddesi hükmünün bu değişiklikler karşısında “zımmen ilga” edildiğinin kabul edilmesi gerektiği düşüncelerinden hareketle temyiz süresinin onbeş (15) gün olarak belirlendiği,
Nihayet tereddütleri ortadan kaldırmak amacıyla 7035 sayılı Kanun’a eklenen geçici l. maddesi ile; 5271 sayılı CMK’nın 291. maddesinde yapılan değişiklikler “bu Kanun’un (7035) yürürlüğe girdiği tarihte ve sonrasında verilen kararlar hakkında uygulanır” denilmek suretiyle doğrudan ya da istinaf sonrası ayrımı yapmaksızın bütün kararların yeni temyiz süresine, yani onbeş (15) günlük temyiz süresinin tabi olduğu açıkca vurgulanması karşısında; Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının itirazının değişik gerekçeyle kabulü ile Dairemizin 17/01/2019 tarih ve 2018/4681 esas ve 2019/592 karar sayılı sanıklar hakkındaki red kararları kaldırılarak, sanığın temyiz istemi süresinde kabul edilerek yapılan incelemede;
Dosya ve duruşma tutanakları içeriğine, toplanıp karar yerinde incelenerek tartışılan hukuken geçerli ve elverişli kanıtlara, gerekçeye ve hakimin takdirine göre; sanıkların temyiz itirazları yerinde görülmemiş olduğundan reddiyle usul ve kanuna uygun bulunan hükümlerin tebliğnameye uygun olarak ONANMASINA, 13/06/2019 gününde oy birliğiyle karar verildi.