Tefecilik iki kez - Yargıtay 5. Ceza Dairesi 2018/2218 Esas 2018/9101 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
KATILANLAR : Hazine, ...
SUÇ : Tefecilik (iki kez)
HÜKÜM : Beraat


Mahalli mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle dosya incelenerek, gereği düşünüldü:
TCK"nın 241. maddesinde tanımlanan tefecilik suçunun oluşabilmesi için kazanç elde etmek amacıyla başkasına ödünç para verilmesinin yeterli oluşu, ayrıca birden fazla kişiye sistemli olarak faiz karşılığı ödünç para verilmesinin suçun unsuru olarak aranmaması, Dairemizce de benimsenen Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 12/05/2015 gün ve 2014/4-655 Esas, 2015/152 sayılı Kararında da açıklandığı üzere kişiler arasında doğmuş bir alacak borç ilişkisine dayanmayan kazanç elde etme amaçlı ödünç para verme eylemlerinin tefecilik suçu kapsamında bulunması ve aralarında yakın akrabalık bağı veya iş ilişkisi bulunmayan kişiler arasında günün ekonomik koşulları dikkate alındığında yüksek sayılabilecek miktarda paranın karşılıksız verilmesinin hayatın olağan akışına uygun olmaması ile bu suçta suç tarihinin kazanç elde etmek amacıyla ödünç paranın verildiği tarih, zincirleme suçlarda ise son suçun işlendiği gün olduğu hususları gözetilerek; dava zamanaşımı süresinin ve dolayısıyla son ödünç paranın verildiği tarihin hiçbir tereddüde yer kalmayacak biçimde saptanması sonrasında katılan ..., mağdurlar ... ve ..."nin soruşturma ve kovuşturma aşamalarında alınan beyanları, icra takip dosyaları ve dosya kapsamına göre, sanığın kazanç elde etmek amacıyla farklı zamanlarda değişik kişilere birden fazla kez ödünç para vermek suretiyle zincirleme biçimde tefecilik suçunu işlediğinin sabit olduğu nazara alınmadan atılı suçtan mahkumiyeti yerine dosya kapsamı ve oluşa uygun düşmeyen gerekçelerle yanılgılı değerlendirme sonucu yazılı şekilde beraatine karar verilmesi,

Kanuna aykırı, katılanlar vekillerinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi de gözetilerek CMUK"nın 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, 19/11/2018 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.