Yargıtay 4. Ceza Dairesi 2021/19545 Esas 2022/16710 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hakaret
HÜKÜM : Mahkumiyet

KARAR

Yerel Mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle, başvurunun süresi ve kararın niteliği ile suç tarihine göre dosya görüşüldü:
A- Temyiz dilekçesinin süresi içinde verilmediği anlaşıldığından, 5320 sayılı Kanunun 8/1 ve 1412 sayılı CMUK’nın 317. maddeleri uyarınca O Yer Cumhuriyet Savcısının tebliğnameye uygun olarak, TEMYİZ İSTEMİNİN REDDİNE,
B- Üst Cumhuriyet Savcısının temyiz talebine gelince:
Temyiz isteğinin reddi nedenleri bulunmadığından işin esasına geçildi.
Vicdani kanının oluştuğu duruşma sürecini yansıtan tutanaklar, belgeler ve gerekçe içeriğine göre yapılan incelemede, başkaca nedenler yerinde görülmemiştir.
Ancak;
1- Suç tarihi itibariyle, TCK’nın 151. maddesinde düzenlenen mala zarar verme suçuyla birlikte işlenen konut dokunulmazlığının ihlali ve hakaret suçları uzlaşma kapsamında olmayıp, yapılan uzlaşma işlemleri bu nedenle de geçersiz ise de, hükümden sonra yürürlüğe giren 6763 sayılı Kanunun 34. maddesi ile CMK’nın 253/3. fıkrasında yer alan “etkin pişmanlık hükümlerine yer verilen suçlar” ibaresi madde metininden çıkarılmakla TCK’nın 151. maddesinin uzlaştırma kapsamına girmiş olması karşısında, aynı fıkranın ikinci cümlesinin uygulanma imkanının ortadan kalktığı ve dolayısıyla 6763 sayılı Kanunun 35. maddesiyle değişik CMK’nın 254. maddesi uyarınca hakaret suçundan usulünce uzlaştırma işlemleri yerine getirilerek, sonucuna göre sanığın hukuki durumunun yeniden değerlendirilmesi zorunluluğu,
2- Uzlaşmanın sağlanamaması durumunda ise, TCK’nın 43/2. maddesinin uygulanması sırasında yapılan hesap hatası sebebiyle sonuç adli para cezasının “3500 TL” yerine “4200TL” olarak fazla tayin edilmesi,
Kanuna aykırı ve Üst Cumhuriyet Savcısının temyiz nedenleri yerinde görüldüğünden, tebliğnameye aykırı olarak, HÜKMÜN BOZULMASINA, yargılamanın bozma öncesi aşamadan başlayarak sürdürülüp sonuçlandırılmak üzere dosyanın esas/hüküm mahkemesine gönderilmesine, 04/07/2022 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.