MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Özel Belgede Sahtecilik
HÜKÜM : Mahkumiyet

Sanığın yokluğunda verilen hükmün duruşmada bildirdiği ""..."" adresine çıkartılan tebligatın bila tebliğ iadesi üzerine sanığın soruşturma aşamasında MERNİS adresi olarak tespit edilen ""..."" adresine 7201 sayılı Kanun"un 21/2. maddesi yerine aynı Kanun"un 35. maddesi uyarınca 23.02.2012 tarihinde yapılan tebligatın da usulsüz olduğu anlaşıldığından, hukuken geçersiz olan temyiz talebinin reddine dair 13.05.2013 tarihli ek karar kaldırılarak ve öğrenme üzerine hükmün süresinde temyiz edildiği kabul edilerek yapılan incelemede;
Yapılan yargılamaya, toplanıp gerekçeli kararda gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma neticelerine uygun şekilde oluşan inanç ve takdirine, incelenen dosya içeriğine göre sanığın sair temyiz nedenlerinin reddine, ancak;
1-Suç tarihinden önce 10.11.2008 tarihinde yürürlüğe giren 5809 sayılı Elektronik Haberleşme Kanunu"nun 63. maddesinin 10. fıkrası ile yaptırıma bağlanan 56. maddesinin 2. fıkrasındaki "İşletmeci veya adına iş yapan temsilcisine abonelik kaydı sırasında abonelik bilgileri konusunda gerçek dışı belge ve bilgi verilemez” ve 5. fıkrasındaki "Gerçeğe aykırı evrak düzenlemek veya değiştirmek suretiyle kişinin bilgi ve rızası dışında tesis edilmiş olan abonelikler kullanılamaz" hükmü karşısında; özel hüküm niteliğinde bulunan 5809 sayılı Elektronik Haberleşme Kanunu"nun 56. maddesindeki düzenleme gözetilip, ön ödeme önerisinde bulunulması ve sonucuna göre sanığın hukuki durumunun belirlenmesi gerektiğinin gözetilmemesi,
2-Kabule göre de;
a)Tekerrüre esas alınan Mersin 6. Asliye Ceza Mahkemesi’nin 2009/1009-2009/1099 esas ve karar sayılı ilamının 05.01.2010 tarihinde kesinleştiği, davaya konu suçtan sonra kesinleşen hükmün tekerrüre esas olmayacağı ve adli sicil kaydına göre sanığın tekerrüre esas alınabilecek nitelikte başkaca bir hükümlülüğünün de bulunmadığı gözetilmeksizin sanık hakkında TCK"nin 58. maddesinin uygulanması,
b) 5237 sayılı TCK’nin 53. maddesinin 3. fıkrası uyarınca 53/1-c bendindeki "velayet hakkından, vesayet veya kayyımlığa ait bir hizmette bulunmaktan" yoksunluğun sanığın sadece kendi altsoyu yönünden koşullu salıverilme tarihine kadar süreceği, altsoyu haricindekiler yönünden ise hapis cezasının infazı tamamlanıncaya kadar devam edeceğinin gözetilmemiş olması isabetsizliğinin, Anayasa Mahkemesinin 08.10.2015 tarihli 2014/140 Esas, 2015/85 Karar sayılı iptal kararı ile birlikte yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanığın temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, hükmün bu nedenlerden dolayı 5320 sayılı Kanun"un 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK’nin 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, 17.10.2019 tarihinde oy birliği ile karar verildi.