Davacı vekili, müvekkilinin iş sözleşmesinin işverence haklı ve geçerli sebep olmadan ileri sürerek feshin geçersizliğine, davacının işe iadesine ve yasal sonuçlarına karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı vekili, avacının davalı bankanın insan kaynakları daire başkanlığı tarafından kendisine verilen görevi özenli dikkatli ve gereği gibi yapması ve mesai arkadaşları ile müşterilere olan kötü ve anlayışsız davranışlarını değiştirilmesi hususunda defalarca uyarılmasına rağmen bu tür tutum ve davranışlarında hiçbir değişiklik yapmadığını, bu nedenle davalı bankanın davacının iş akdini geçerli nedenle feshettiğini savunarak davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.
Mahkemece dinlenen tanıkların davacının müşterilerle ve mesai arkadaşlarıyla uyum içinde çalıştığını beyan etmeleri ve davalı işverenin davacının uyumsuzluğu yönünde delil sunmadığı gerekçesiyle davanın kabulüne karar verilmiştir.
Karar davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Taraflar arasında iş sözleşmesinin feshinin geçerli nedene dayanıp dayanmadığı uyuşmazlık konusu olup, normatif dayanak 4857 sayılı İş Kanunu’nun 18 ve devamı maddeleridir.
4857 sayılı Kanun’un 18. maddesine göre otuz veya daha fazla işçi çalıştıran işyerlerinde en az altı aylık kıdemi olan işçinin belirsiz süreli iş sözleşmesini fesheden işveren, işçinin yeterliliğinden veya davranışlarından ya da işletmenin, işyerinin veya işin gereklerinden kaynaklanan geçerli bir sebebe dayanmak zorundadır.
4857 sayılı Kanun’un 18. maddesi bakımından işçinin davranışlarından kaynaklanan sebepler, işçinin aynı Kanunun 25/II. maddesinde öngörülen sebepler niteliğinde ve ağırlığında olmayan, işyerinde işin görülmesini önemli ölçüde olumsuz etkileyen, sözleşmeye aykırı davranışlarıdır. İşçinin davranışı ancak işyerinde olumsuzluklara yol açması halinde geçerli sebep olabilir. İşçinin sosyal açıdan olumsuz bir davranışı, toplumsal ve etik açıdan onaylanmayacak bir tutumu işyerinde üretim ve iş ilişkisi sürecine herhangi bir olumsuz etki yapmıyorsa geçerli sebep sayılamaz.
4857 sayılı Kanun’un 20. maddesinin ikinci fıkrasına göre feshin geçerli nedene dayandığını ispat yükümlülüğü işverene aittir. İşçi, feshin başka bir sebebe dayandığını iddia ettiği takdirde, bu iddiasını ispatla yükümlüdür.
Somut olayda, davalı işveren tarafından dosyaya sunulan belgeler ve kurum içi yazışmalarda; davacının şubede verilen işi yapmaktan kaçındığı, amirlerinin uyarılarına aldırmadığı, iş arkadaşlarına sorumluluk yıkma eğiliminde olduğu, yeni müşterilere sert davrandığı belirtilmekte olup yargılamada dinlenen davalı tanığı da beyanında belge içeriklerini desteklemiştir. Davacının görev yeri bu nedenle değiştirilmiş, son olarak bağlı bulunduğu bölge koordinatörlüğünün davacının bölge dışına atanmasını talep ettiği görülmüştür.
Mahkemece davalı işverenden feshe ilişkin tüm belge ve tutanaklar getirtilmeden “tarafların tanık listesinden seçecekleri 2"şer tanığa davetiye çıkarılmasına” karar verilerek tarafların savunma hakları sınırlandıktan sonra yapılan yargılamada olaylara dair bilgi ve görgüleri olmayan davacı tanıklarının beyanlarına dayanılarak "davalının fesih sebebi olguları kanıtlayamadığı "gerekçesiyle davanın kabulü doğru olmamıştır.
Yapılması gereken iş tarafların tüm delillerini usulünce toplayıp, tarafların bildirecekleri tüm tanıkların olaya ilişkin bilgi ve görgüleri tespit edildikten sonra ortaya çıkacak sonuca göre bir karar vermekten ibaret olup eksik incelemeyle yazılı şekilde hüküm kurulması bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Temyiz olunan hükmün yukarıda açıklanan sebepten BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 13/02/2012 gününde oybirliğiyle karar verildi.
