Yargıtay 22. Hukuk Dairesi 2016/19193 Esas 2019/16983 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :İş Mahkemesi
DAVA TÜRÜ : ALACAK

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi taraflar vekillerince istenilmekle, temyiz taleplerinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:
Y A R G I T A Y K A R A R I
Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, müvekkilinin davalı markette kasap reyonu ustası olarak çalışırken ücret alacaklarının ödenmemesi sebebi ile iş akdini haklı nedenle feshettiğini iddia ederek kıdem tazminatı ile yıllık izin, fazla mesai ve ulusal bayram genel tatil ücretlerinin davalıdan tahsilini talep etmiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili, davanın reddi gerektiğini savunmuştur.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan kanıtlar ve bilirkişi raporuna dayanılarak davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Kararı taraf vekilleri temyiz etmiştir.
Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle kanuni gerektirici sebeplere ve özellikle 29.05.2015 olan dava tarihinin mahkemece gerekçeli karar başlığında 26.01.2016 olarak yazılmasının mahallinde düzeltilebilir maddi hata olduğunun anlaşılmasına göre davalının tüm davacının aşağıdaki bentlerin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Davacının işe giriş tarihi konusunda taraflar arasında uyuşmazlık bulunmaktadır.
Somut olayda, davacı dava dilekçesinde 07.05.2004 tarihinden itibaren iş yerinde çalıştığını iddia etmiş olup mahkemece hizmet döküm cetvelinde gözüktüğü şekliye davacının işe giriş tarihi 01.07.2004 olarak kabul edilmiş ise de dosya içerisine bizzat davalı yanca sunulan ihtarname, yıllık izin belgeleri, çalışma belgesi ve diğer bir kısım iş yeri belgelerinde davacının işe giriş tarihinin 07.05.2004 olarak yazılı olması karşısında davacının işe giriş tarihinin 01.07.2004 olarak kabul edilmesi hatalı olduğundan mahkemece davacının işe giriş tarihinin 07.05.2004 olduğunun kabulü ile hizmet süresi belirlenip, belirlenen bu hizmet süresine göre de yeniden alacakların hesaplanıp hüküm altına alınması gerekmektedir.
3-Taraflar arasında davacının yıllık izin ücretinin hesaplanması noktasında uyuşmazlık bulunmaktadır.
Davacı yıllık izinlerinin kullandırılmadığını iddia ederek izin ücret talebinde bulunmuş olup davalı yanca dosya içerisine 167 günlük yıllık izin belgesi sunulmuş ve hükme esas alınan bilirkişi raporunda davacının hizmet süresine göre hak kazandığı 170 gün yıllık izin süresinden mahsup ile bakiye 3 günlük yıllık izin ücreti hesaplanmış ise de davacı taraf bilirkişi raporuna itiraz ederken bir kısım belgelerdeki imzaların kendisine ait olmadığını başka kişilerinde imzaları olduğunu ve bu imzaların kime ait olduğunu da bilmediğini beyan ettiğinden mahkemece yapılacak iş, söz konusu yıllık izin belge asılları davalı şirketten getirtilerek, davacının daha önce resmi kurumlara vermiş olduğu imza örnekleri toplanıp, davacının imza incelemesine esas olacak şekilde imza örnekleri de mahkeme huzurunda alındıktan sonra alanında uzman bilirkişiye imza incelemesi yaptırılarak, bu belgelerin gerçekten davacı tarafından imzalanıp imzalanmadığı hususu duraksamasız belirlenmeli ve sonucuna göre uyuşmazlık konusu talep hakkında karar verilmelidir.
Anılan yönler düşünülmeden yazılı şekilde hüküm tesisi hatalı olup bozma sebebidir.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebeplerle BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgililere iadesine 23.09.2019 gününde oybirliği ile karar verildi.