Yargıtay 10. Hukuk Dairesi 2010/14997 Esas 2012/4366 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :İş Mahkemesi
Dava, 506 sayılı Yasanın 39. maddesi kapsamında rücuan tazminat istemine ilişkindir.
Mahkemece, ilamında belirtildiği şekilde davanın kabulüne karar verilmiştir.
Hükmün, davacı Kurum avukatı tarafından temyiz edilmesi üzerine, temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan ve Tetkik Hâkimi ... tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tespit edildi.
1- Davacı Kurum vekilinin, mahkemenin 23.09.2010 tarihli ek karar ile birlikte asıl kararın temyizine ilişkin istemi incelendiğinde,hükmün tefhiminin, Hukuk Muhakemeleri Kanununun 294 ve 297. maddelerindeki unsurları içerir biçimde yapılmadığı anlaşıldığından 23.09.2010 tarihli ek kararın BOZULMASINA,
2-Davacı Kurum vekilin vekilinin işin esasına ilişkin temyiz itirazlarına gelince;
21.07.2004 gün ve 25529 sayılı Resmi Gazete’de yayımlanarak, öngördüğü istisnalar dışındaki hükümleri yayım tarihinde yürürlüğe giren, 14.07.2004 tarih ve 5219 sayılı “Çeşitli Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun” ve ayrıca 5236 sayılı Kanun; katsayı artışı da uygulanmak suretiyle bu kanunların yürürlük tarihinden sonra yerel mahkemelerce verilen hükümler yönünden 2010 yılı için 1086 sayılı Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanunu’nun 427. maddesindeki temyiz (kesinlik) sınırını 1.430, 00 TL olarak değiştirmiştir.
Somut olayda yerel mahkemece, davanın kısmen reddine karar verilen 1.149,89 TL tutarda, yukarıda değinilen temyiz (kesinlik) sınırının altında bulunduğundan, anılan karara karşı temyiz yoluna başvurulması miktar itibariyle mümkün değildir.
Hal böyle olunca, davacı Kurum vekilinin temyiz dilekçesinin miktar itibariyle kesinlik nedeniyle reddi gerekir.
SONUÇ:Yukarıda açıklanan nedenlerle davacı Kurum vekilinin temyiz dilekçesinin REDDİNE, 08.03.2012 gününde oybirliğiyle karar verildi.