Danıştay 3. Daire 2018/154 Esas 2022/736 Karar Sayılı İlamı

T.C.
D A N I Ş T A Y
ÜÇÜNCÜ DAİRE
Esas No : 2018/154
Karar No : 2022/736

TEMYİZ EDENLER : 1- (DAVALI) … Vergi Dairesi Müdürlüğü/…
VEKİLİ: Av. …

2- (DAVACI) … Petrol Taşımacılık İnşaat Otomotiv
Gıda Turizm Sanayi Ve Ticaret Limited Şirketi

İSTEMİN KONUSU : … Vergi Mahkemesinin … tarih ve E:…, K:… sayılı kararına yöneltilen istinaf başvurularına ilişkin … Bölge İdare Mahkemesi … Vergi Dava Dairesinin … tarih ve E:…, K:… sayılı kararının temyizen incelenerek bozulması istenilmektedir.

YARGILAMA SÜRECİ :
Dava konusu istem: Davacı adına, 2012 yılında bir kısım kazancını kayıt ve beyan dışı bıraktığı ve 2011 yılında kayıt ve beyan dışı bıraktığı kazancını gelir vergisi kesintisi yapmaksızın ortaklarına dağıttığı yolunda saptamalar içeren vergi inceleme raporlarına dayanılarak 2012 yılı için re'sen salınan kurumlar vergisi ile bu vergi üzerinden tekerrür hükümleri gereğince artırılarak kesilen bir kat vergi ziyaı cezası, 2012 yılının tüm dönemleri için re'sen salınan bir kat vergi ziyaı cezalı geçici vergi, 2012 yılının Nisan dönemi için re'sen salınan bir kat vergi ziyaı cezalı gelir (stopaj) vergisi ve 213 sayılı Vergi Usul Kanunu'nun 353. maddesinin 1. bendi gereğince kesilen özel usulsüzlük cezasının kaldırılması istemine ilişkindir.
İlk Derece Mahkemesi kararının özeti: Davacının ticaretini yapmış olduğu araçları alış bedelinin altında satması ticari hayatın gereklerine uymadığı gibi davacı tarafından bu tespitin aksine bir durum ileri sürülmediği, kurumlar vergisi matrahının katma değer vergisi matrahı toplamından düşük beyan edilmesi hususuna ilişkin davacı tarafından sehven düşük beyan edildiğinin ifade edildiğinin anlaşıldığı, davacının 2011 yılında bir kısım kazancını kayıt ve beyan dışı bıraktığından bahisle yapılan kurumlar vergisi tarhiyatına karşı açılan dava Mahkemelerinin … tarih ve E:…, K:… sayılı kararıyla reddedildiğinden ve bu nedenle kayıt ve beyan dışı bırakılan kazancın şirket ortaklarına dağıtıldığının kabulü gerekiğinden, bu kazanç üzerinden yapılan gelir (stopaj) vergisi tarhiyatında hukuka aykırılık bulunmadığı, 193 sayılı Gelir Vergisi Kanunu'nun mükerrer 120. maddesinin dördüncü fıkrası gereğince mahsup süresi geçtikten sonra kesinleşen geçici verginin aranamayacağı ancak gecikme faizi ve cezanın tahsil edilebileceği, 2011 yılına ilişkin olup 2013 yılında kesinleşen cezanın tekerrüre esas alınamayacağı, kesilen özel usulsüzlük cezasında hukuka uyarlık bulunmadığı gerekçesiyle bir kat vergi ziyaı cezalı kurumlar vergisi ve gelir (stopaj) vergisi ile geçici vergi üzerinden kesilen bir kat vergi ziyaı cezası yönünden dava reddedilmiş, geçici vergi ile kurumlar vergisi üzerinden kesilen vergi ziyaı cezasının bir katını aşan kısmı ve özel usulsüzlük cezası ise kaldırılmıştır.
Bölge İdare Mahkemesi kararının özeti: İstinaf başvurularının, usul ve hukuka uygun olduğu sonucuna varılan Vergi Mahkemesi kararının kaldırılmasını sağlayacak nitelikte görülmediği gerekçesiyle 2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Kanunu'nun 45. maddesinin 3. fıkrası uyarınca reddine karar verilmiştir.

TEMYİZ EDENLERİN İDDİALARI :
Davalı idare tarafından Vergi Mahkemesi ve Bölge İdare Mahkemesi kararlarının tekrar değerlendirilmesi gerektiği ileri sürülerek kararın aleyhe olan hüküm fıkrasının bozulması istenilmektedir.
Davacı tarafından, eksik incelemeye dayalı olarak haksız ve hukuka aykırı şekilde cezalı tarhiyatların yapıldığı ileri sürülerek kararın aleyhe olan hüküm fıkrasının bozulması istenilmektedir.

TARAFLARIN SAVUNMASI : Taraflarca savunma verilmemiştir.

DANIŞTAY TETKİK HÂKİMİ …'IN DÜŞÜNCESİ : Temyiz istemlerinin reddi gerektiği düşünülmektedir.

TÜRK MİLLETİ ADINA
Karar veren Danıştay Üçüncü Dairesince, Tetkik Hâkiminin açıklamaları dinlendikten ve dosyadaki belgeler incelendikten sonra gereği görüşüldü:

HUKUKİ DEĞERLENDİRME:
Bölge idare mahkemelerinin nihai kararlarının temyizen bozulması, 2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Kanunu'nun 49. maddesinde yer alan sebeplerden birinin varlığı hâlinde mümkündür.
Temyizen incelenen karar usul ve hukuka uygun olup, dilekçede ileri sürülen temyiz nedenleri kararın bozulmasını gerektirecek nitelikte görülmemiştir.

KARAR SONUCU:
Açıklanan nedenlerle;
1. Temyiz istemlerinin reddine,
2. Temyize konu Vergi Dava Dairesinin kararının ONANMASINA,
3. Davacıdan 492 sayılı Harçlar Kanununa bağlı (3) sayılı Tarife uyarınca nispi harç alınmasına,
4. 2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Kanunu'nun 50. maddesi uyarınca, kararın taraflara tebliğini ve bir örneğinin de ilgili Vergi Dava Dairesine gönderilmesini teminen dosyanın kararı veren ilkderece mahkemesine gönderilmesine, 28/02/2022 tarihinde oybirliğiyle kesin olarak karar verildi.