MAHKEMESİ :TİCARET MAHKEMESİ

Taraflar arasında görülen davada ... 1. Asliye Ticaret Mahkemesi’nce verilen 04.05.2016 tarih ve 2015/1641-2016/579 sayılı kararın Yargıtayca incelenmesi taraf vekilleri tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili; müvekkilinin davalı bankadan genel kredi sözleşmesine istinaden 26.04.2010 tarihinde kredi kullandığını, müvekkilinin kullandığı krediden dolayı kredi tahsis ve değerlendirme ücreti adı altında 5.000,00 TL ücret kesildiğini, müvekkiline sözleşme imzalanırken sözleşmenin içeriğine müdahale hakkı verilmediğini, davalı bankanın yaptığı kesintinin hukuka aykırı olduğunu ileri sürerek fazlaya ilişkin hakları saklı kalmak kaydı ile 5.000,00 TL’nin kesintinin yapıldığı tarihten itibaren işleyecek en yüksek faizi ile birlikte davalıdan tahsiline karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili; taraflar arasında ticari nitelikli genel kredi sözleşmesi imzalandığını, sözleşmede müvekkili tarafından ücret alınabileceğinin belirtildiğini, alınan ücretin yasal mevzuata uygun olduğunu savunarak davanın reddini istemiştir.
Mahkemece, iddia, savunma, bilirkişi raporu ve tüm dosya kapsamına göre; davacının davalı bankadan 26.04.2010 tarihinde 300.000,00 TL ticari kredi kullandığı, bankaların tacir olan veya olmayan bir kimseye ticari işletmesiyle ilgili bir iş veya hizmet görmesi nedeniyle münasip bir ücret isteyebileceği, ancak emsal banka uygulamalarına göre kullanılan bu krediden dolayı alınan ücretin 4.500,00 TL olması gerektiği, bu nedenle davalı bankanın davacıdan 500,00 TL fazla para tahsil ettiği gerekçesiyle davanın kısmen kabulü ile 500,00 TL"nin dava tarihinden itibaren işleyecek avans faizi ile birlikte davalıdan tahsiline karar verilmiştir.
Kararı, taraf vekilleri temyiz etmiştir.
1- Karar tarihinde yürürlükte bulunan HUMK’nın 21.07.2004 tarihinde yürürlüğe giren 5219 sayılı Kanun ile değişik 427/2. Maddesine göre, miktar veya değeri 1.000,00 TL"yi geçmeyen taşınır mal ve alacak davalarına ilişkin nihai kararlar kesindir. Bu miktar, karar tarihi olan 04.05.2016 tarihi itibariyle 2.190,00 TL"dir. Davacı vekili, kredi tahsis ve değerleme ücreti adı altında alınan 5.000,00 TL’nin davalıdan tahsilini talep etmiş, mahkemece davanın kısmen kabulü ile 500,00 TL’nin davalıdan tahsiline karar verilmiştir. Bu durumda kabul edilen miktar, yukarıda anılan madde hükmüne göre davalı yönünden temyiz sınırının altında kalmaktadır. Kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında mahkemece bir karar verilebileceği gibi, 01.06.1990 gün, 3/4 sayılı İçtihadı Birleştirme Kararı uyarınca Yargıtay tarafından da temyiz isteminin reddine karar verilebileceğinden, davalı vekilinin temyiz isteminin reddine karar vermek gerekmiştir.
2- Davacı vekilinin temyiz itirazlarının incelenmesine gelince; dava dosyası içerisindeki bilgi ve belgelere, mahkeme kararının gerekçesinde dayanılan delillerin tartışılıp, değerlendirilmesinde usul ve yasaya aykırı bir yön bulunmamasına göre, davacı vekilinin tüm temyiz itirazları yerinde değildir.
SONUÇ: Yukarıda (1) numaralı bentte açıklanan nedenle davalı vekilinin temyiz isteminin REDDİNE, (2) numaralı bentte açıklanan nedenle davacı vekilinin tüm temyiz itirazlarının reddiyle usul ve kanuna uygun bulunan hükmün ONANMASINA, aşağıda yazılı bakiye 6,70 TL temyiz ilam harcının temyiz eden davacıdan alınmasına, ödediği peşin temyiz harcının isteği halinde temyiz eden davalıya iadesine, 05.03.2018 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.