MAHKEMESİ :Tüketici Mahkemesi


Taraflar arasındaki alacak davasının yapılan yargılaması sonunda ilamda yazılı nedenlerden dolayı davanın kısmen kabulüne kısmen reddine yönelik olarak verilen hükmün süresi içinde davacı avukatınca temyiz edilmesi üzerine dosya incelendi gereği konuşulup düşünüldü.

KARAR

Davacı, davalı ile imzaladığı 9.8.1987 tarihli devre tatil sözleşmesi gereğince, ... İlçesi, ... mevkiinde bulunan 911 ve 1139 parsel sayılı taşınmazlar üzerindeki ... ....Sitesinde H bölgesinde bulunan Tip 2, 320 nolu evin 12. dönem devre tatil hakkına sahip olduğunu, davalının 2011 yılı devre servis bedelinin fahiş şekilde 2320 TL. Ve 2015 yılı devre servis bedelinin de 3.100 TL. olarak belirlendiğini ayrıca 323 TL. de yenileme katkı bedelinin talep edildiğini ileri sürerek, devre servis bedelinin 2011 yılı için 450 TL. 2015 yılı için 650 TL. Olarak tesbitine 113 TL. Dışında yenileme katkı bedelinden borçlu olmadığının tesbitine karar verilmesini istemiştir.
Davalı, davanın reddini dilemiştir.
Mahkemece, 2015 yılı devre servis bedelinin bir adet tip 2 daire için 2.807,81 TL olduğunun, 2011 yılı devre servis bedelinin bir adet tip 2 daire için 2.124,00 TL olduğunun, bunu aşan miktarlardan sorumlu olmadığının tesbitine, 2006 yılı sebepsiz zenginleşme bedeli olarak 113,00 TL"den sorumlu bulunduğunun, bunu aşan miktardan sorumlu olmadığının tesbitine, fazla isteğin reddine karar verilmiş; hüküm, davacı tarafından temyiz edilmiştir.
Davacının, davalı şirket tarafından belirlenen devre servis bedelinin fahiş olduğundan bahisle eldeki davayı açtığı ve mahkemece, davalı ticari defterlerindeki gider kalemlerine göre devre servis bedelinin belirlendiği anlaşılmaktadır. Taraflar arasında düzenlenen sözleşmenin 9. maddesi ile davalı şirketin, 10. maddesi ile de dönem sahibi davacının yükümlülükleri belirlenmiştir. Sözleşmenin 10/c maddesi kapsamından anlaşılacağı üzere davacının ödemesi gereken servis ücretinin belirlenmesi davalı şirkete bırakılmıştır. Davalı kendisine tanınan bu yetkisini özen içinde ve devre tatil sahiplerinin zararına olmayacak şekilde kullanması gerekir. Servis ücreti belirlenirken verilen yetki dışında kalan gider kalemlerinin hesaba dahil edilmesi, yapılmayan giderlerin yapılmış gibi gösterilmesi, yapılan giderlerin abartılı olarak gösterilmesi, davalı şirkete verilen yetkinin içeriği ile bağdaşmadığı gibi, Medeni Kanunun 2. maddesinde belirtilen dürüstlük kuralları ile de bağdaşmaz.
Sözleşmenin 10/c maddesinde servis ücretinin belirlenmesinde hesaba katılması gereken, başka bir söyleyişle dönem sahibinin katılması gereken harcama kalemleri gösterilmiştir. Buna göre davalı şirket “evlerin ve müşterek kullanıma ayrılan yerlerin; bakım ve onarımı, yıpranan ve eskiyen eşyaların yenilenmesi, evlerdeki sıcak ve soğuk su, enerji, müşterek kullanıma ait alanlardaki su ve enerji sarfı, çevre temizliği, genel düzenleme ve bahçe tanzimi, yüzme havuzları, spor alanlarının bakımı, emniyet hizmeti ve dönem tatil hakkının kullanımı ile ilgili, işletme ve hizmet giderlerinin karşılanması için” yaptığı masrafları, servis ücreti adı altında belirleyerek dönem sahiplerinden isteyebilecektir.
Bu masraflar da objektif iyiniyet kurallarına göre, evlerin ve müşterek kullanıma ayrılan yerlerin normal olarak kullanılabilmesi, varlığını koruyabilmesi için zaruri olan bakım ve onarımı, evlerdeki yıpranan eşyaların zorunlu olarak yenilenmesi için gereken masraflardır. Ancak davalı şirketin zorunluluk olmadığı halde, yıkıp genişleterek yeniden yaptırdığını veya yaptıracağını bildirdiği, kendi ticari amacının gerçekleştirecek, tesislerin cazibesini artırıp müşteri çekmek için yaptığı ve zaruri olmayan ek ve yeni tesis yapma yenileme, onarım gibi, harcamalardan dönem sahibinin sorumlu olmaması bu nitelikteki masraflardan dolayı davalı şirketin bir talepte bulunmaması gerekir.
Yukarıdaki açıklamalar ışığında, somut olaya bakılacak olursa; Dairemiz incelemesinden geçen pek çok emsal dosyalarda da vurgulandığı gibi, davalı şirketin 14.2.2005 tarihli yazısı ile yaptığı ve yapacağı işleri sayarak yıllık olarak belirlediği servis ücretinin dışında, “yenileme katkı payı” adı altında devre sahiplerinden ödeme yapılmasını istediği, bu şekildeki talepleri üzerine 2005 ve 2006 yılları için "yenileme katkı bedeli" ile "devre servis bedelleri" nin, devrelerin "tip" durumuna göre ayrı ayrı belirlendiği ve kesinleşen 2006 yılı devre servis bedeli üzerinden de tefe ve tüfe artış oranlarının ortalaması üzerinden devre servis bedellerindeki yıllık artışların belirleneceği hususu kabul edilmiştir. Aksi halde, mahkemenin kabulü gibi her yıl yapılacak olan artışın davalı ticari defterlerine göre belirlenmesi, yukarıda ayrıntılı olarak açıklandığı gibi, hakkaniyete ve devre tatil sisteminin özelliğine uygun düşmeyeceği gibi, artış hususunun davalının tek taraflı olarak insiyatifine bırakılacağı sonucunu doğuracağının kabulü gerekir. Mahkemece, yanlış değerlendirme ile yazılı şekilde hüküm tesisi usul ve yasaya aykırı olup, bozmayı gerektirir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle temyiz edilen kararın davacı yararına BOZULMASINA, HUMK’nun 440/III-1 maddesi uyarınca karar düzeltme yolu kapalı olmak üzere, 09/02/2017 gününde oybirliğiyle karar verildi.