Yargıtay 4. Hukuk Dairesi 2016/11311 Esas 2017/1192 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Hukuk Mahkemesi

Davacı ... vekili Avukat ... tarafından, davalı ... aleyhine 30/03/2011 gününde verilen dilekçe ile alacak istenmesi üzerine mahkemece yapılan yargılama sonunda; davanın kabulüne dair verilen 12/06/2015 günlü kararın Yargıtay’ca incelenmesi davalı vekili tarafından süresi içinde istenilmekle temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra tetkik hakimi tarafından hazırlanan rapor ile dosya içerisindeki kağıtlar incelenerek gereği görüşüldü.
Dava, özel kanuna dayalı olarak yapılan yersiz ödemelerin tahsili istemine ilişkindir. Mahkemece, davanın kabulüne karar verilmiş; hüküm, davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Davacı vekili, davalının engelli oğlu dava dışı ....’nın evde bakım hizmetinden faydalandırılması için, annesi olan davalıya 04.02.2008 tarihinden itibaren bakım ücreti ödendiğini; 2011 yılında kurum müfettişlerince yapılan inceleme neticesinde, dava dışı .....’nın 16.09.2009 tarihinden itibaren 2022 sayılı “65 yaşını doldurmuş muhtaç, güçsüz ve kimsesiz Türk vatandaşlarına aylık bağlanması hakkında” özel kanun uyarınca maaş aldığının tespit edildiğini, bu maaşla beraber engelliye düşen ortalama aylık gelirin bir aylık net asgari ücretin 2/3 ünün üzerine çıktığını ve bu durumu davalının bildirmemesi nedeniyle fazladan ödeme yapıldığını beyan ederek, yersiz olarak ödenen tutarın davalıdan tahsili isteminde bulunmuştur.
Davalı; davanın reddedilmesi gerektiğini savunmuştur.
Mahkemece, 12/07/2013 tarih ve 6495 sayılı Kanun"un 73. maddesiyle 2022 sayılı Yasa"ya eklenen geçici 3. maddesi gerekçe gösterilerek konusuz kalan dava hakkında karar verilmesine yer olmadığına karar verilmiş, Dairemizin 05.11.2014 gün ve 2014/8371 esas ve 2014/14519 karar sayılı ilamı ile; hükmün, "Mahkemenin gerekçesine esas aldığı 6495 sayılı "Bazı Kanun ve Kanun Hükmünde Kararnamelerde Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun"un 73. maddesi ile; 2022 sayılı Yasa"da değişiklik yapılmıştır. Eldeki davanın konusu ise 2828 sayılı "Sosyal Hizmetler Kanunu"nun Ek 7. maddesine göre yapılan ödemelere ilişkindir. Dolayısıyla dava konusuz kalmış değildir. Davacı Hazine vekilince ilgili yasal düzenlemenin hatalı yorumlanarak davanın bu düzenleme nedeniyle konusuz kaldığının beyan edilmesi davalı lehine usuli kazanılmış hak teşkil etmeyecektir. Şu durumda, uyuşmazlığın esası incelenerek sonucuna göre karar verilmesi gerekir.” şeklindeki gerekçe ile bozulmasına karar verilmiştir.
Dosya kapsamına göre; mahkemece bozma ilamına uyulmuş ise de, yapılan yargılama sonucunda 2022 sayılı Kanun uyarınca düzenlenmiş bilirkişi raporuna itibar edilerek davanın kabulüne karar verilmiştir. Bozma ilamında bildirilmiş olduğu gibi, eldeki davanın konusu 2828 sayılı "Sosyal Hizmetler Kanunu"nun Ek 7. maddesine göre yapılan ödemelere ilişkindir. Bu itibarla, 2022 sayılı kanun kapsamında yapılan inceleme sonucu düzenlenen bilirkişi raporuna itibar edilerek karar verilmiş olması doğru görülmemiş ve bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Temyiz edilen kararın, yukarıda gösterilen nedenlerle BOZULMASINA, bozma nedenine göre davalının diğer temyiz itirazlarının şimdilik incelenmesine yer olmadığına 28/02/2017 gününde oybirliğiyle karar verildi.