Taksirle yaralama - Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2019/5428 Esas 2020/1731 Karar Sayılı İlamı

12. Ceza Dairesi
Esas No: 2019/5428
Karar No: 2020/1731
Karar Tarihi: 19.02.2020

Taksirle yaralama - Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2019/5428 Esas 2020/1731 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Sanık, taksirle yaralama suçundan mahkum edilmiştir. Sanık, virajlı yolda hayvanlara çarparak kişinin yaralanmasına sebebiyet vermiştir. Ancak, mahkeme sanığın cezasını belirlerken TCK'nın ilgili maddelerini doğru şekilde uygulamamış ve adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiğinin dikkate alınması gerektiğini gözetmemiştir. Ayrıca, taksirli suçların temel cezasının belirlenmesinde, failin güttüğü amaç ve saikinin dikkate alınmaması da eksiklik olarak belirtilmiştir. Karar bozulmuş, ancak yeniden yargılama yapılmayacak ve eksiklikler kanun maddelerine uygun şekilde düzeltilecektir. Kanun maddeleri ise şöyle sıralanmıştır:
- TCK'nın 89/1, 89/2-b-e, 22/3, 62/1, 52/2-4, 53/6
- 5237 sayılı TCK'nın 61/2, 22/3, 89/1
- 5237 sayılı TCK'nın 52/4
- 1412 sayılı CMUK'un 321. ve 322. maddeleri.

12. Ceza Dairesi 2019/5428 E. , 2020/1731 K.

"İçtihat Metni"

Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK"nın 89/1, 89/2-b-e, 22/3, 62/1, 52/2-4, 53/6. maddeleri gereğince mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü;
Olay günü saat 03:00 sıralarında sanığın iki yönlü, virajlı asfalt kaplama yol üzerinde...istikametine seyri sırasında önce karşı taraftan yolun en sağından seyretme olan koyun sürüsünde daha sonra da bu sürünün sahibi ...’a çarpması neticesinde katılanın hayati tehlike geçirecek ve 4. derecede kemik kırığı oluşacak şekilde yaralanmasına asli kusurlu olarak sebebiyet verdiği olayda;
Sanık hakkında 5237 sayılı TCK"nın 61/2. maddesine aykırı olarak, 5237 sayılı TCK"nın 22/3. maddesinin aynı Kanunun 89/1. maddesi gereğince belirlenen temel cezadan sonra uygulanması gerektiğinin gözetilmemesi, sonuç cezaya etkili olmadığından bozma nedeni yapılmamıştır.
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesine yönelik uygulama bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanığın kusur durumuna, eksik incelemeye yönelik yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddine, ancak;
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 07.07.2009 tarih ve 2009/9-62-191 sayılı kararında da vurgulandığı üzere, taksirli suçlar açısından temel cezanın belirlenmesinde TCK"nın 61/1. maddesinin (g) bendinde yer alan "failin güttüğü amaç ve saiki" gerekçesine dayanılamayacağının gözetilmemesi;
Kanuna aykırı olup, hükmün bu nedenle 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 321. maddesi gereğince BOZULMASINA, ancak yeniden yargılama yapmayı gerektirmeyen bu hususun aynı Kanunun 322. maddesine göre düzeltilmesi mümkün bulunduğundan, hüküm fıkrasının (1.) fıkrasında yer alan "amaç ve saiki" ibaresinin hükümden çıkarılması suretiyle, sair yönleri usul ve kanuna uygun olan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 19.02.2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.