Mahkemesi :Ağır Ceza Mahkemesi


Türkiye Cumhuriyeti Anayasasını silâh zoruyla ilgaya kalkışmak suçundan sanık ..."ün, 765 sayılı Türk Ceza Kanunu"nun 146/1 ve 59/1. maddeleri uyarınca müebbet ağır hapis cezası ile cezalandırılmasına dair İstanbul 11. Ağır Ceza Mahkemesinin (kapatılan İstanbul 3. Nolu Devlet Güvenlik Mahkemesinin) 31.07.2002 tarihli ve 2001/139 esas, 2002/205 sayılı kararının kesinleşmesini müteakip, 01.06.2005 tarihinde yürürlüğe giren 5237 sayılı Türk Ceza Kanununun lehe hükümlerinin uygulanması talebi üzerine hükümlü hakkında yeniden hüküm kurulmasına yer olmadığına ve önceki hükme göre infazın devamına ilişkin İstanbul 11. Ağır Ceza Mahkemesinin 20.06.2005 tarihli ve 2001/139 esas, 2002/205 sayılı ek kararı sonrası, İstanbul Cumhuriyet Başsavcılığının ek kararın resen temyize tâbi olduğundan bahisle infazda tereddüt oluştuğundan bu konuda karar verilmesi talebi üzerine, verilen hükmün temyize tâbi olmadığından temyiz incelemesi için dosyanın Yargıtay"a gönderilmesi konusunda karar verilmesine yer olmadığına dair aynı Mahkemenin 20.11.2012 tarihli ve 2012/804 değişik iş sayılı kararına karşı yapılan itirazın reddine ilişkin İstanbul 12. Ağır Ceza Mahkemesinin 19.12.2012 tarihli ve 2012/1257 değişik iş sayılı kararı ile ilgili olarak;
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 17.05.2011 tarihli ve 2011/3-66 esas, 2011/96 sayılı ilâmında belirtildiği üzere, 5252 sayılı Türk Ceza Kanununun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkında Kanunun 9. maddesi ile 5275 sayılı Ceza ve Güvenlik Tedbirlerinin infazı Hakkında Kanunun 98. maddesinde uyarlama yargılamasını düzenleyen hükümlerin getirildiği, 5275 sayılı Kanunun 98. maddesinde; "Mahkûmiyet hükmünün yorumunda veya çektirilecek cezanın hesabında duraksama olursa, cezanın kısmen veya tamamen yerine getirilip getirilmeyeceği ileri sürülür ya da sonradan yürürlüğe giren kanun, hükümlünün lehinde olursa, duraksamanın giderilmesi veya yerine getirilecek cezanın belirlenmesi için hükmü veren mahkemeden karar istenir" hükmünün yer aldığı, birden fazla hükümdeki cezaların toplanması için mahkemeden karar istenmesi hususunun 99. maddesinde düzenlendiği, 101. maddesinde de bu kararların duruşma yapılmaksızın verileceği belirtilerek yetkili mahkemeler ve yasa yolu gösterilmiştir. Görüldüğü gibi, 5275 sayılı Kanunun 98 ilâ 101. maddeleri herhangi bir ceza normunun hükmün kesinleşmesinden sonra değişmesi hâlinde yapılacak uyarlama yargılamasına ilişkin genel bir düzenlemeyi içermektedir.
5252 sayılı Kanunun 9. maddesinin 1 ve 2. fıkralarında ise; "(1) 01 Haziran 2005 tarihinden önce kesinleşmiş hükümlerle ilgili olarak, Türk Ceza Kanununun lehe olan hükümlerinin derhal uygulanabileceği hallerde, duruşma yapılmaksızın da karar verilebilir.
(2) Birinci fıkra hükmü, 01 Haziran 2005 tarihinden önce verilip de Yargıtay tarafından lehe olan hükümlerin uygulanması hususunda değerlendirme yapılması gerektiği gerekçesiyle bozularak mahkemesine gönderilen hükümler hakkında da uygulanır." hükümlerinin öngörülmesi karşısında, sonradan yürürlüğe giren ve lehe hüküm içeren kanun 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu olması ve mahkûmiyet hükmünün de 01 Haziran 2005 tarihinden önce kesinleşmiş olması halinde, uyarlama yargılaması özel düzenlemeyi içeren 5252 sayılı Kanunun 9. maddesinin 1. fıkrasında öngörülen usule göre gerçekleştirilmeli, buna göre verilen ek karar da temyiz kanun yoluna tâbi olduğu gibi, sanık hakkında verilen cezanın miktarı itibarıyla halen yürürlükte bulunan 1412 sayılı Ceza Muhakemeleri Usulü Kanunu"nun 305/1. maddesi uyarınca resen temyize tâbi olduğu anlaşılmakla itirazın kabulü ile dosyanın temyiz incelemesi yapılmak üzere Yargıtay"a gönderilmesi yerine yazılı şekilde reddine karar verilmesinde isabet görülmediğinden bahisle, 5271 sayılı CMK"nın 309. maddesi uyarınca anılan kararın bozulması lüzumu Yüksek Adalet Bakanlığının 26.03.2013 gün ve 2013/4762/20211 sayılı kanun yararına bozma talebine atfen, Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 10.04.2013 gün ve 2013/109741 sayılı tebliğnamesi ile daireye ihbar ve dava evrakı tevdii kılınmakla;
Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
765 sayılı TCK’nın 146/1, 59/1, 31, 33, 40. maddeleri uyarınca verilen ve Dairemizin 02.10.2003 tarihli onama kararıyla kesinleşen müebbet ağır hapis cezasının 5252 sayılı Kanunun 9/2. maddesi gereğince uyarlanmasına ilişkin İstanbul 11. Ağır Ceza Mahkemesinin 20.06.2005 tarih ve 2001/139 esas, 2002/205 sayılı kararının, ceza miktarı itibariyle resen temyize tabi olduğu, olağan yasa yoluyla incelenmesi imkanı varken olağanüstü bir yasa yolu olan kanun yararına bozma yoluna gidilemeyeceği anlaşılmakla;
Dosyanın temyiz incelemesi yapılmak üzere Yargıtay’a gönderilmesi yerine, uyarlama kararının resen temyize tabi olmadığına dair İstanbul 11. Ağır Ceza Mahkemesi tarafından verilen 20.11.2012 tarih, 2012/804 değişik iş ve bu karara yönelik itirazın reddine dair İstanbul 12. Ağır Ceza Mahkemesinin 19.12.2012 tarih, 2012/1257 değişik iş sayılı kararları hukuken geçersiz ve yok hükmünde olup İstanbul 11. Ağır Ceza Mahkemesinin uyarlamaya ilişkin 20.06.2005 tarih ve 2001/139 esas, 2002/205 sayılı kararının temyiz incelemesi yapılmak üzere Yargıtay’a gönderilmesi gerektiği anlaşıldığından, koşulları bulunmayan kanun yararına bozma isteminin REDDİNE, gereği merciince yerine getirilmek üzere dosyanın Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına TEVDİİNE, 13.02.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.