Yargıtay 9. Hukuk Dairesi 2017/23099 Esas 2018/2161 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :İŞ MAHKEMESİ

DAVA : Davacı, kıdem tazminatı ile izin ücreti alacağının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Yerel mahkemece, davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Hüküm süresi içinde davalı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

A) Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili özetle; davacının davalı işyerinde temizlik işçisi olarak 03/03/1998-18/04/2013 tarihleri arasında çalıştığını, emekli olmasına rağmen kıdem tazminatı ve yıllık izin ücretinin ödenmediğini iddia ederek; kıdem tazminatı ve yıllık izin ücreti alacaklarının faizi ile birlikte davalıdan tahsilini talep ve dava etmiştir.
B) Davalı Cevabının Özeti:
Davalı T.C. Sağlık Bakanlığı vekili özetle; davacının hizmet alım sözleşmesi kapsamında yüklenici firmaların işçisi olarak çalıştığını, asıl işverenlerin bu şirketler olduğunu ve davalı kuruma husumet yöneltilemeyeceğini savunarak, davanın reddini talep etmiştir.
C) Yerel Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan kanıtlar ve bilirkişi raporuna dayanılarak; davanın kabulüne dair verilen karar, davalının temyizi üzerine, Dairemizce özetle ve sonuç olarak;
“1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillere kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir
2-Somut uyuşmazlıkta; davacı dava dilekçesinde, yıllık izin ücreti talebinde bulunmuştur. Dosyadaki bilgi ve belgelere göre, davacının 40 gün izin kullandığı tespit edilmiştir.
Dosyada mevcut bilirkişi raporunda, davacının hizmet süresine göre hak ettiği izin hakkının 266 gün olduğu belirtilmiş ve kullandığı 40 gün tenzil edilerek 226 gün üzerinden hesap yapılacağı belirtilmiş ise de; hesaplama 40 gün tenzil edilmeden 266 gün üzerinden yapılmış ve bulunan miktar yıllık izin ücreti olarak hükme esas alınmıştır.
Yıllık izin ücretinin bakiye 226 gün üzerinden hesaplanarak hüküm altına alınması gerekirken 266 gün olarak hüküm altına alınması hatalıdır.
3-Mahkemece davalı kurum doğru bir biçimde harçtan muaf tutulmuştur.Ancak yargılama giderlerinin dökümü yapılmadığından ve harçtan muafiyet halinde davacıya iadesi gereken harçlardan kararda söz edilmediğinden, yargılama giderlerine harç dahil edilip edilmediği denetlenememektedir.
Mahkemece yargılama giderleri hakkında HMK"nun 332. maddesinde belirtildiği şekilde döküm yapılmadan karar verilmesi hatalıdır.Özellikle davacının yatırdığı harçların iadesi gerektiği gözden kaçırılmamalıdır.
4-Hükmedilen miktarların net mi yoksa brüt mü olduğunun, hükümde belirtilmemesinin HMK"nun 297. maddesine aykırı olduğunun ve infazda tereddüte yol açacağının düşünülmemesi de hatalı olup, bozmayı gerektirmiştir.” gerekçeleriyle bozulmuştur.
Mahkemece bozmaya uyularak yeniden yapılan yargılama sonucunda davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir
D) Temyiz:
Kararı, davalı temyiz etmiştir.
E) Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillere kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir
2-Mahkemece, bozma ilamına uyulduğu halde bozma ilamının harçlara ilişkin 3 numaralı bendinin yerine getirilmediği anlaşılmıştır. Bu durum bozma sebebidir.
3-Bozmadan sonra yapılan yargılama sonucunda, usuli kazanılmış hak ihlal edilerek, önceki karardaki gibi yasal faiz işletilmesi gereken yıllık izin ücretine, en yüksek mevduat faizi işletilmeside hatalı olup, bozmayı gerektirmiştir.
F)Sonuç:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebeplerden dolayı BOZULMASINA, 08.02.2018 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.