Yargıtay 3. Hukuk Dairesi 2018/689 Esas 2019/5430 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ : İSTANBUL BÖLGE ADLİYE MAHKEMESİ 3. HUKUK DAİRESİ
MAHKEMESİ : BAKIRKÖY 4. ASLİYE TİCARET MAHKEMESİ

Taraflar arasında ilk derece mahkemesinde görülen menfi tespit davasında verilen hüküm hakkında bölge adliye mahkemesi tarafından yapılan istinaf incelenmesi sonucunda; davalının istinaf dilekçesinin süre yönünden reddine yönelik olarak verilen hükmün, süresi içinde davalı vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine; temyiz dilekçelerinin kabulüne karar verildikten sonra, dosya içerisindeki bütün kağıtlar okunup gereği düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı; davalı kurum ile işyeri için abonelik sözleşmesi imzaladığını, 26/07/2014 tarihinde davalı görevlilerinin sayacın arızalı olduğu söyleyip, sayacı sökerek yerine başka bir sayaç taktıklarını, 31/07/2014 tarihli tutanakla ise sayacın sol yandan delinerek bakır kablo ile şönt yapıldığı ve bu nedenle eksik kayıt yaptığı tespitinde bulunulduğunu ve aleyhine 1.234,50 TL ve 7.444,70 TL miktarlı iki ayrı ceza tahakkuk edildiğini, iş yerinde bilgisayar dışında elektrikli alet bulunmadığını, saate müdahale edilmediğini ileri sürerek, davalıya 8.679,20 TL borçlu olmadığının tespitine karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı; dava konusu adreste yapılan kontrolde davacıya ait sayacın eksik tüketim kaydettiği şüphesi ile tutanakla sökülüp değiştirildiğini, laboratuvarda yapılan inceleme ile sayacın şöntlenmiş olduğu ve %89 oranında eksik kayıt yaptığının tespit edildiğini, böylece davacının kaçak elektrik kullanıldığının tespit edildiğini 1.234,50 TL kaçak elektrik ve 7.444,70 TL kaçak ek tahakkuk bedeli hesaplandığını ileri sürerek, davanın reddini istemiştir.
Mahkemece; davanın kısmen kabulüne, davacının dava konusu kaçak elektrik kullanımından dolayı davalıya 1.234,50 TL borçlu, bakiye kısımdan dolayı borçlu olmadığının tespitine, koşulları bulunmadığından İİK 72. maddesi gereğince tazminata hükmolunmasına yer olmadığına karar verilmiştir.
Mahkemece verilen karara karşı davalı tarafından istinaf kanun yoluna başvurulmuştur. Bölge Adliye Mahkemesince; davalıya 17.11.2016 tarihinde kararın tebliğ edildiği, davalının iki haftanın son günü 01.12.2016 tarihinde istinaf harçlarını yatırmış olmasına rağmen, istinaf dilekçesini iki haftalık sürenin dolmasından bir gün sonra, 02.12.2016 tarihinde sunduğu, istinafa başvuru tarihinde önemli olanın, dilekçenin kayıt altına alınma tarihi olduğu, davalı vekilinin süresi içinde istinaf dilekçesi vermediği gerekçesiyle, davalının istinaf dilekçesinin süresinde verilmediği anlaşıldığından HMK 352. maddesi gereğince istinaf dilekçesinin süre yönünden reddine karar verilmiş, hüküm davalı tarafından temyiz edilmiştir.
Hükmün davalı vekiline 17.11.2016 tarihinde tebliğ edildiği, davalı vekilinin elektronik imzalı olarak 01.12.2016 tarihinde yasal süresi içinde UYAP sistemine temyiz başvurusunu gönderdiği ve aynı tarihte temyiz harcını yatırdığı anlaşıldığından, istinaf istemi süresindedir.
Hal böyle olunca, bölge adliye mahkemesince; istinaf isteminin süresinde olduğu gözetilerek işin esasına girilmek suretiyle hüküm kurulması gerekirken, yazılı şekilde istinaf dilekçesinin süre yönünden reddine karar verilmesi usul ve yasaya aykırı olup, bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle, 6100 sayılı HMK"nun 371. maddesi uyarınca Bölge Adliye Mahkemesi kararının davalı yararına BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harçlarının istek halinde temyiz edene iadesine, dosyanın Bölge Adliye Mahkemesine GÖNDERİLMESİNE, 13/06/2019 tarihinde oy birliği ile karar verildi.