Taksirle Yaralama - Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2019/4913 Esas 2020/1362 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle Yaralama
Hüküm : TCK"nın 89/4, 22/3, 62, 53/1-3. maddeleri uyarınca mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm sanık tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Dosya kapsamına göre, olay günü gece vakti aydınlatmasız iki şeritli iki yönlü asfalt yolda sanığın sevk ve idaresindeki otomobil ile 1.53 promil alkollü olarak seyri sırasında aynı istikamette önünde seyreden katılanların bulunduğu motosiklete arkadan çarpması sonucu katılanlardan birinin basit tıbbi müdahale ile giderilemeyecek ve yüzde sabit ize neden olacak şekilde, diğer katılanın ise basit tıbbi müdahale ile giderilebilir şekilde yaralanması şeklinde meydana gelen olayda, sanığın asli kusurlu olduğunun kabulü ile mahkumiyet kararı verilmesi bakımından mahkemenin takdirinde isabetsizlik görülmemiştir.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanığın kusura, eksik incelemeye ve sair nedenlere ilişkin temyiz itirazlarının reddine, ancak;
5237 sayılı TCK"nın 53/1. maddesindeki hak yoksunluklarının taksirli suçlarda uygulama olanağı bulunmadığı gözetilmeden anılan madde ile sanık hakkında hak yoksunluğuna hükmedilmesi,
Kanuna aykırı olup, sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükmün bu nedenle 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK’un 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, ancak yeniden yargılamayı gerektirmeyen bu konularda, aynı Kanunun 322. maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, aynı maddenin verdiği yetkiye istinaden hükmün 1 nolu bendinin "e" paragrafının hükümden çıkarılması suretiyle, sair yönleri usul ve kanuna uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 11/02/2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.