Yaralama - tehdit - hakaret - Yargıtay 4. Ceza Dairesi 2016/2974 Esas 2020/3622 Karar Sayılı İlamı

4. Ceza Dairesi
Esas No: 2016/2974
Karar No: 2020/3622
Karar Tarihi: 20.02.2020

Yaralama - tehdit - hakaret - Yargıtay 4. Ceza Dairesi 2016/2974 Esas 2020/3622 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Sanıklar hakkında yaralama, tehdit ve hakaret suçlarından verilmiş yerel mahkeme kararları temyiz edilmiş ve hakaret suçundan verilen cezaların nitelik ve niceliğine göre hükümlerin temyiz edilemez olduğu belirtilmiştir. Diğer suçlar için ise temyiz isteği reddedilmemiş ve mahkeme kararları incelenmiştir.
Ancak, yaralama suçundan verilen kararda kemik kırığının etkisi belirtilmediği için daha detaylı bir adli rapor alınması gerektiği belirtilmiştir. Ayrıca, tehdit suçundan verilen hükümlerde uygulanan kanun maddesi yanlış yazılmıştır.
Katılanın olmadığı ortamlarda diğer kardeşlerine tehdit sözleri söyleyen sanıklar hakkında ise tartışmanın nedeni ve sanıkların eylemlerinin ne şekilde gerçekleştirdiği açıklanmadan hükümler kurulduğu belirtilmiştir.
Son olarak, Anayasa Mahkemesi’nin belirlediği hükümlere uyulması gerektiği ve TCK'nın 53. maddesi ile hak yoksunluğunun uygulanma süresi ve şeklinin Kanun'da öngörülen şekilde uygulanması zorunlu olduğu vurgulanmıştır.
Kanun maddeleri:
- 5320 sayılı Kanunun 8/1
- 1412 sayılı CMUK’nın 317. maddesi
- TCK'nın 53. maddesi

4. Ceza Dairesi 2016/2974 E. , 2020/3622 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇLAR : Yaralama, tehdit, hakaret
HÜKÜMLER : Mahkumiyet

Yerel Mahkemece verilen hükümler temyiz edilmekle, başvurunun süresi ve kararın niteliği ile suç tarihine göre dosya görüşüldü:
1-Sanıklar hakkında hakaret eylemlerinden kurulan kararlarda öngörülen cezaların nitelik ve niceliğine göre, verildikleri tarih itibariyle hükümlerin temyiz edilemez olduğu anlaşıldığından, 5320 sayılı Kanunun 8/1 ve 1412 sayılı CMUK’nın 317. maddeleri uyarınca sanıklar ... ve ... müdafiinin tebliğnameye uygun olarak, TEMYİZ İSTEKLERİNİN REDDİNE,
2-Diğer hükümlere yönelik temyize gelince;
Temyiz isteğinin reddi nedenleri bulunmadığından işin esasına geçildi.
Vicdani kanının oluştuğu duruşma sürecini yansıtan tutanaklar, belgeler ve gerekçe içeriğine göre yapılan incelemede başkaca nedenler yerinde görülmemiştir. Ancak;
1-Katılan ..."in kemik kırığı tanımlanan adli raporunda; kemik kırığının hayat fonksiyonlarını hangi derecede etkilediğinin belirtilmediğinin anlaşılması karşısında, yaralanmanın niteliği ve derecesi göz önüne alınarak en yakın Adli Tıp Kurumu Şube Müdürlüğünden rapor alınması gerektiği gözetilmeden, sanık ... hakkında yaralama suçundan yetersiz nitelikteki rapora dayanılarak yazılı şekilde hüküm kurulması,
2-Sanıklar hakkında tehdit suçundan kurulan hükümlerde uygulanan Kanun maddesinin "106/2-c" yerine "106/2-a" olarak yazılması,
3-Sanıkların katılan ..."ün bulunmadığı ortamlarda diğer kardeşlerine "malların hepsini alacağız, ona güvenmeyin bir kurşunluk işi var, gittikten sonra sizi savunamaz, avukatlığını iptal ettirmek için herşeyi yapacağız" şeklinde sözler söyleyerek birlikte tehdit ettiklerinin iddia ve kabul olunması karşısında, sanıkların, katılanla miras meselesini konuşmak için geldikleri, katılanı bulamamaları üzerine, tartışmanın başladığının anlaşılması karşısında, ani gelişen tartışma ortamında sanıkların ne suretle önceden anlaşıp planlayarak iştirak iradesi içinde atılı eylemi gerçekleştirdikleri açıklanmadan yeterli olmayan gerekçeyle sanıklar hakkında yazılı şekilde hükümler kurulması,
4-Anayasa Mahkemesi’nin karar tarihinden sonra 24/11/2015 günlü Resmi Gazete’de yayımlanan 08/10/2015 gün ve 2014/140 esas, 2015/85 sayılı, TCK"nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin kararın ve TCK"nın 53/1-c maddesinde düzenlenen hak yoksunluğunun uygulanma süresi ve şeklinin Kanunda öngörülen biçimde uygulanması zorunluluğu
Bozmayı gerektirmiş, sanıklar ... ve ... müdafiinin temyiz nedenleri yerinde görüldüğünden, HÜKÜMLERİN BOZULMASINA, yargılamanın bozma öncesi aşamadan başlayarak sürdürülüp sonuçlandırılmak üzere dosyanın esas/hüküm mahkemesine gönderilmesine, 20/02/2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.