Yargıtay 10. Hukuk Dairesi 2022/929 Esas 2022/5306 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :İş Mahkemesi
No : 2018/480-2021/280

Dava, rücuan tazminat istemine ilişkindir.
Mahkemece, hükmüne uyulan bozma ilamı sonrası ilâmında belirtilen gerekçelerle davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Hükmün, davacı ve davalılar vekillerince temyiz edilmesi üzerine, temyiz isteklerinin süresinde olduğu anlaşıldıktan ve Tetkik Hâkimi ... tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tesbit edildi.
Dava, 05.04.2010 tarihli iş kazası sonucu sürekli iş göremezliğe uğrayan sigortalıya bağlanan gelir ve yapılan ödemeler nedeniyle oluşan Kurum zararının tahsili istemine ilişkindir. Davanın yasal dayanağı olay tarihinde yürürlükte bulunan ve 01/10/2008 tarihinde yürülüğe giren 5510 sayılı Kanununun 21. maddesidir.
Mahkemece davalıların 5510 sayılı yasanın 21.maddesi kapsamında teselsüle dayalı verilen ilk kararın Dairemizin 22.3.2018 tarihli ilamıyla bozulduğu, bozma kararında “Eldeki davada öncelikle halledilmesi gereken sorun, davalılar arasındaki hukuki ilişkinin niteliğinin, bir başka ifade ile asıl işveren-taşeron, geçici iş ilişkisi olup olmadığının, bu kapsamda davalıların kusurunun bulunup bulunmadığının saptanmasıdır.” denilmiştir.
Mahkemece bozma sonrası yargılamada davalılar arasında geçici iş ilişkisi bulunduğu kabulüyle karar verilmiş ise verilen karar yanılgılı değerlendirmeye dayalıdır.
4857 sayılı İş Kanununun 7. maddesi, "İşveren, devir sırasında yazılı rızasını almak suretiyle bir işçiyi; holding bünyesi içinde veya aynı şirketler topluluğuna bağlı başka bir işyerinde veya yapmakta olduğu işe benzer işlerde çalıştırılması koşuluyla başka bir işverene iş görme edimini yerine getirmek üzere geçici olarak devrettiğinde geçici iş ilişkisi gerçekleşmiş olur. Bu halde iş sözleşmesi devam etmekle beraber, işçi bu sözleşmeye göre üstlendiği işin görülmesini, iş sözleşmesine geçici iş ilişkisi kurulan işverene karşı yerine getirmekle yükümlü olur.”hükmünü amirdir.
İş Kanunu 7.maddesine göre davalılar arasında geçici iş ilişkisinin yasal koşullarının oluşmadığı ortadadır.Bu nedenle davalı Esen Sos Hiz...Ltd. Şti.nin sorumluluğunun 3.kişi kapsamında irdelenerek 5510 sayılı Yasanın 21/1 ve 21/4 maddeleri kapsamında teselsül sorumluluğu belirlenip sonucuna göre karar verilmelidir.
O hâlde, davacı ve davalılar vekillerinin bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Temyiz edilen hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, temyiz harcının istek halinde ilgilisine iadesine, 11.04.2022 gününde oybirliğiyle karar verildi.