Yargıtay 9. Hukuk Dairesi 2016/2366 Esas 2018/1260 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :İŞ MAHKEMESİ

DAVA : Davacı, yıllık izin ücreti alacağının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Yerel mahkemece, davanın kabulüne karar verilmiştir.
Hüküm süresi içinde davalı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

A) Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili; müvekkilinin 21 yılı aşkın bir süre davalı Araştırma Merkezi"nde "Baş uzman-Araştırmacı" olarak görev yaptığını, görevden ayrılış tarihi olan Haziran 2014 tarihi sonrasında son iki yıl hariç tarafına ödenmeyen yıllık izin ücretleri için 28/08/2014 tarihli dilekçesiyle talepte bulunmuşsa da davalı kurumun 10/10/2014 tarihli cevabi yazısında ".... konu ile ilgili 09/04/2012 tarihli yazısını dayanak göstererek" talebi reddettiğini, 4857 Sayılı İş Kanunu"nun 32. maddesinde "iş sözleşmelerinin sona ermesinde işçinin ücreti ile sözleşme ve Kanun"dan doğan para ile ölçülmesi mümkün menfaatlerinin tam olarak ödenmesi zorunludur" düzenlemesinin yer almasına rağmen, müvekkilinin 28/08/2014 tarihli dilekçeyle yapılan talebine karşılık hiçbir ödeme yapılmadığını iddia ederek; yıllık ücretli izin alacağının davalıdan tahsilini talep etmiştir.
B) Davalı Cevabının Özeti:
Davalı .... tüzel kişiliğe, idari ve mali özerkliğe sahip bir kamu kuruluşu olduğunu, ....bağlı ve tüzel kişiliği olmayan bir birim olduğunu, müvekkili kurumda 22/10/1992 tarihinde işe başlayan davacının, çalışma hayatına üniversitede devam etme maksadıyla 28/05/2014 tarihli dilekçesiyle 06/06/2014 tarihi itibariyle kendi isteği ile kurumdan ayrılmak istediğini beyan ettiğini ve 08/06/2014 tarihi itibariyle de Kurum"dan ayrıldığını, davacının müvekkili kuruma sunmuş olduğu 28/08/2014 tarihli dilekçe ile kullanmadığı izinlerin ücretinin kendisine ödenmesini talep ettiğini, Kurumlarında benzer konularda uygulamanın belirlenmesi yönünden 28/03/2012 tarihli yazı ile Kurumlarının işçi kadrolarında istihdam edilenlerden iş akdi sona erenlerin çalıştıkları dönemde hak kazanıp da kullanmadıkları yıllık izin sürelerine ait ücretlerinin tamamının ödenip ödenmeyeceği hususunda....görüş istendiğini, .... doğrudan Kurumlarına yönelik 09/04/2012 tarihli yazısına uygun bir uygulamaya gidilerek davacının ödenebilir yıllık izin ücreti hesaplanarak kendisine ödendiğini, ilgili yazı gereğince davacıya başka bir ödemede bulunulmasının mümkün olmadığını savunarak davanın reddini talep etmiştir.
C) Yerel Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan kanıtlar ve bilirkişi raporuna dayanılarak davanın kabulüne karar verilmiştir.
D) Temyiz:
Kararı, davalı vekili temyiz etmiştir.
E) Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre davalının aşağıdaki bentlerin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Davacı vekilinin, 31/03/2015 tarihli ön inceleme duruşmasında aynen “son iki yıla ait yıllık izin ücreti ödenmiş, ondan önceki 8 yıllık ücret ödenmemiştir” şeklinde açıklama yapmasına rağmen, bilirkişinin bu beyanı hatalı yorumlayarak kullanılmayan yıllık ücretli izin süresini 240 yerine 259 gün kabul etmesi, mahkemenin de bu kabule göre yapılan hesaplamaya itibarla hüküm kurması hatalıdır.
3- Dava, niteliği itibariyle belirsiz alacak davasının bir türü olan külli tespit kısmi eda davası olarak açılmış olup bu dava türünde faiz başlangıcı yönünden Dairemiz uygulaması, kısmi dava esaslarıyla aynıdır. Açıklanan nedenle yıllık ücretli izin alacağının tamamına dava ve ıslah (talep artırım) ayrımı yapılmaksızın dava tarihinden itibaren faiz yürütülmesi de hatalıdır.
4- Davalı Kurumun harçtan muaf olduğu gözetilmeden davalı aleyhine harca hükmedilmesi de hatalı olup, bozmayı gerektirmiştir.
F) Sonuç:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı nedenlerden dolayı BOZULMASINA, 25.01.2018 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.


.....