Yargıtay 7. Hukuk Dairesi 2014/17334 Esas 2015/11812 Karar Sayılı İlamı

7. Hukuk Dairesi
Esas No: 2014/17334
Karar No: 2015/11812
Karar Tarihi: 10.06.2015

Yargıtay 7. Hukuk Dairesi 2014/17334 Esas 2015/11812 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Davalı şirket, işçisi olan davacının iş akdini hiçbir neden göstermeden feshettiğini ve haklarını ödemediğini ileri sürerek bazı işçilik alacaklarının tahsilini istediği dava sonucunda, davanın kısmen kabulüne karar veren mahkeme, davacının kullanmadığı yıllık izin süresinin hesaplanması hususunda davacı ve davalı arasında anlaşmazlık olduğuna dikkat çekerek, bu sürelerin mahsup edilerek kalan yıllık izin ücretinin hesaplandığı bir bilirkişi raporunu esas alarak, davacının hafta tatili iznini kullandığı 1 günlük sürenin yıllık izin süresinin hesabında dikkate alınarak kullanılmayan yıllık izin süresine eklenmeyerek bu nedenle kararın bozulmasına karar vermiştir.
4857 sayılı İş Kanunu'nun 56/5. maddesinde yer verilen \"Yıllık ücretli izin günlerinin hesabında izin süresine rastlayan ulusal bayram, hafta tatili ve genel tatil günleri izin süresinden sayılmaz.\" hükmüne dikkat çekilmektedir.

7. Hukuk Dairesi 2014/17334 E. , 2015/11812 K.

"İçtihat Metni"

İş Mahkemesi
Dava Türü : Alacak

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen hükmün, Yargıtayca incelenmesi taraf vekillerince istenilmekle, temyiz isteklerinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dosya incelendi, gereği görüşüldü:
1- Dosyadaki yazılara, hükmün Dairemizce de benimsenmiş bulunan yasal ve hukuksal gerekçeleriyle dayandığı maddi delillere ve özellikle bu delillerin takdirinde bir isabetsizlik görülmemesine göre davalının tüm, davacının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazlarının reddine,
2- Davacı, davalı şirkette 01.02.2011 tarihinde işe başladığını, ancak davalı şirketin hiç bir neden göstermeden 22.07.2013 düzenleme tarihli ihbar öneli ile 03.09.2013 tarihinde iş aktine son verdiğini, ancak haklarını ödemediğini ileri sürerek bazı işçilik alacaklarının tahsilini istemiştir.
Davalı, davanın reddi gerektiğini savunmuştur.
Mahkemece, toplanan kanıtlar ve bilirkişi raporuna dayanılarak, davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Taraflar arasında davacının kullanmadığı yıllık izin süresinin hesaplanması hususunda uyuşmazlık bulunmaktadır. Davalı davacının yıllık izinlerini kullandığını ileri sürerek bir kısım yıllık izin belgeleri dosyaya sunmuştur. Hükme esas alınan bilirkişi raporunda bu yıllık izin belgeleri dikkate alınarak kullanılan süreler mahsup edilmiş ve bakiye 19 günlük yıllık izin ücreti hesaplanmıştır. 4857 sayılı Kanun"un 56/5. maddesinde “Yıllık ücretli izin günlerinin hesabında izin süresine rastlayan ulusal bayram, hafta tatili ve genel tatil günleri izin süresinden sayılmaz.” denilmektedir. Dosya kapsamından davalı işyerinde haftanın 6 günü çalışılmakta olup 1 gün hafta tatili kullandığı anlaşıldığına göre mahkemece davacının hafta tatili iznini kullandığı 1 günlük sürenin yıllık izin süresinin hesabında dikkate alınarak kullanılmayan yıllık izin süresine eklenmesi gerekirken yazılı şekilde hesaplama yapan bilirkişi raporuna itibarla hüküm kurulması hatalı olup karar bu nedenle bozulmuştur.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın, yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde davacıya iadesine, aşağıda yazılı temyiz harcının davalıya yükletilmesine, 10/06/2015 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.