Danıştay 4. Daire 2020/629 Esas 2022/2254 Karar Sayılı İlamı

T.C.
D A N I Ş T A Y
DÖRDÜNCÜ DAİRE
Esas No : 2020/629
Karar No : 2022/2254

TEMYİZ EDEN (DAVALI) : … Vergi Dairesi Başkanlığı
(… Vergi Dairesi Müdürlüğü)
VEKİLİ : Av. …

KARŞI TARAF (DAVACI) : … Anonim Şirketi

İSTEMİN KONUSU : … Bölge İdare Mahkemesi ... Vergi Dava Dairesinin … tarih ve E:…, K:… sayılı kararının temyizen incelenerek bozulması istenilmektedir.

YARGILAMA SÜRECİ :
Dava konusu istem: İhtirazi kayıtla verilen beyanname doğrultusunda 2017 yılı için tahakkuk eden kurumlar vergisinin 259.585,99 TL'lik kısmının kaldırılması ve iadesi istenilmiştir.
İlk Derece Mahkemesi kararının özeti: … Vergi Mahkemesince verilen … tarih ve E:…, K:… sayılı kararda; davacı şirket tarafından önceden imzalanan faktoring sözleşmeleri kapsamında tahsil edilemeyen alacaklar için hasılat yazılmadan şüpheli alacak karşılığı ayrılarak kurum kazancından indirilmesinin mümkün olduğu ihtirazi kaydıyla verilen 2017 yılı kurumlar vergisi beyannamesine istinaden tahakkuk eden kurumlar vergisinin şüpheli alacak karşılığından kaynaklı 1.297.929,94 TL'lik matraha ilişkin 259.585,99 TL tahakkukun terkini ve iadesinin istendiği, davacı şirketin faaliyet alanı ile ilgili olup, gerek asıl borçludan gerekse müşterisinden tahsil edemeyip icra takibi başlattığı faktoring sözleşmelerinden kaynaklanan alacaklarının 213 sayılı Vergi Usul Kanunu'nun 323. maddesinde tanımlandığı şekliyle ticari kazancın elde edilmesi ve idame ettirilmesi ile ilgili olduğu anlaşıldığından, kurumlar vergisinin şüpheli alacaklardan kaynaklı 1.279.929,94 TL'lik matraha isabet eden 259.585,99 TL'lik kısmında hukuka uyarlık bulunmadığı sonucuna varılmıştır. Belirtilen gerekçelerle davanın kabulüne karar verilmiştir.
Bölge İdare Mahkemesi kararının özeti: Bölge İdare Mahkemesince; istinaf başvurusuna konu Vergi Mahkemesi kararının usul ve hukuka uygun olduğu ve davalı tarafından ileri sürülen iddiaların söz konusu kararın kaldırılmasını sağlayacak nitelikte görülmediği belirtilerek 2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Kanunu'nun 45. maddesinin 3. fıkrası uyarınca istinaf başvurusunun reddine karar verilmiştir.

TEMYİZ EDENİN İDDİALARI : Davalı idare tarafından, bir alacağın şüpheli hale gelerek karşılık ayırmak suretiyle zarar yazılabilmesi için, bu alacağın daha önce hasılat olarak kaydedilmesi gerektiği, kurumlar vergisi beyannamesinin davacının kendi iradesi ile verilmiş olması nedeniyle dava konusu edilemeyeceği ileri sürülmektedir.

KARŞI TARAFIN SAVUNMASI : Temyiz isteminin reddi gerektiği savunulmuştur.

TETKİK HÂKİMİ : …
DÜŞÜNCESİ : Davacının faktoring hizmetleri nedeniyle 2017 yılında 1.297.929,94 TL tutarındaki alacaklarının şüpheli hale geldiği iddia edilmekte ise de davacı faktoring şirketinin karşılık ayırdığı alacaklarının müşterisine rücu etmesinden kaynaklanan türde alacaklar olup olmadığı hususu tam olarak belli olmadığı gibi şüpheli alacak miktarının davacının beyan ettiği miktarda olup olmadığını tevsik edici bilgi ve belge bulunmadığından, bu hususların araştırılması için Bölge İdare Mahkemesi kararının bozulması gerektiği düşünülmektedir.

TÜRK MİLLETİ ADINA
Karar veren Danıştay Dördüncü Dairesince, Tetkik Hâkiminin açıklamaları dinlendikten ve dosyadaki belgeler incelendikten sonra gereği görüşüldü:

İNCELEME VE GEREKÇE :
Bölge idare mahkemelerinin nihai kararlarının temyizen bozulması, 2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Kanunu'nun 49. maddesinde yer alan sebeplerden birinin varlığı hâlinde mümkündür.
Temyizen incelenen karar usul ve hukuka uygun olup, dilekçede ileri sürülen temyiz nedenleri kararın bozulmasını gerektirecek nitelikte görülmemiştir.

KARAR SONUCU :
Açıklanan nedenlerle;
1. Temyiz isteminin reddine,
2. Temyize konu … Bölge İdare Mahkemesi ... Vergi Dava Dairesinin … tarih ve E:…, K:… sayılı kararının ONANMASINA,
3. Temyiz giderlerinin istemde bulunan üzerinde bırakılmasına,
4. 2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Kanunu'nun 50. maddesi uyarınca, kararın taraflara tebliğini ve bir örneğinin de Vergi Dava Dairesine gönderilmesini teminen dosyanın Vergi Mahkemesine gönderilmesine, 07/04/2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.