Yargıtay 23. Hukuk Dairesi 2019/492 Esas 2020/536 Karar Sayılı İlamı

23. Hukuk Dairesi
Esas No: 2019/492
Karar No: 2020/536
Karar Tarihi: 29.01.2020

Yargıtay 23. Hukuk Dairesi 2019/492 Esas 2020/536 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Davacı işçi, işverenin alt taşeronu olan davalı şirkete rücu ederek, daha önceki bir mahkeme tarafından işçi lehine hükmedilen alacağının ödenmediğini ve bu alacağı 12.049,51 TL olarak davalıdan tahsil etmek istediğini belirtmiştir. Davalı, borcun davacıya ait olduğunu iddia etmiş ve davanın reddini talep etmiştir. Mahkeme, davalının işçinin çalıştığı dönemde ortaya çıkan borçlardan sorumlu olduğunu belirleyerek, davacının 1.868,88 TL talebini kabul etmiş ve kalan taleplerini reddetmiştir. Davacı vekili kararı temyiz etmiş ancak itirazları reddedilmiştir. Kararda 492 Sayılı Harçlar Yasası'nın 13/j maddesi gereğince davacıdan harç alınmadığı belirtilmiştir.

23. Hukuk Dairesi 2019/492 E. , 2020/536 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Hukuk Mahkemesi

Taraflar arasındaki rücuen alacak davasının yapılan yargılaması sonunda ilamda yazılı nedenlerden dolayı davanın kısmen kabulüne yönelik verilen hükmün süresi içinde davacı vekilince temyiz edilmesi üzerine dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü.

- K A R A R -

Davacı vekili, ... 1. İş Mahkemesinin 2012/17 E sayılı dosyasından işçi lehine hükmedilen alacağı ... 1. İcra Müdürlüğünün 2013/2883 sayılı takip dosyasına ödediğini, davalı şirketin alt taşeron olarak işçi çalıştırdığını ileri sürerek, ödediği bedel olan 12.049,51 TL yi 05/03/2014 tarihinden itibaren temerrüt faizi ile birlikte davalıdan rücuen tahsilini istemiştir.
Davalı vekili, söz konusu borçtan davacının sorumlu olduğunu, aksi durumda ise kendi dönemi ile sınırlı olmak üzere sorumluluğunun bulunduğunu savunarak davanın reddini savunmuştur.
Mahkemece iddia, savunma ve tüm dosya kapsamına göre; alt işverenin olan davalının işçinin çalıştığı kendi dönemindeki oluşan borçlarından sorumlu olduğu, bu miktarın da 1.868,88 TL olduğu, davacının ancak bu miktarı isteyebileceği gerekçesiyle davanın kısmen kabulü ile kısmen reddine karar verilmiştir.
Kararı davacı vekili temyiz etmiştir.
Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle gerektirici sebeplere, delillerin takdirinde bir isabetsizlik bulunmamasına göre davacı vekilinin temyiz itirazları yerinde görülmemiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davacı vekilinin tüm temyiz itirazlarının reddiyle usul ve kanuna uygun bulunan hükmün ONANMASINA, 492 Sayılı Harçlar Yasası"nın 13/j maddesi gereğince davacıdan harç alınmasına yer olmadığına, karar düzeltme yolu kapalı olmak üzere 29.01.2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.