Kasten yaralama - Yargıtay 3. Ceza Dairesi 2019/14298 Esas 2019/21284 Karar Sayılı İlamı

3. Ceza Dairesi
Esas No: 2019/14298
Karar No: 2019/21284
Karar Tarihi: 21.11.2019

Kasten yaralama - Yargıtay 3. Ceza Dairesi 2019/14298 Esas 2019/21284 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Mahkeme, sanığın kasten yaralama suçunu taş ile işlediğini ve hükmün açıklanması suretiyle mahkum olduğunu belirtiyor. Ancak, mahkeme sanığın savunmasını da dikkate alarak, öncelikle olayın çıkış sebebini incelemelidir. Ayrıca, sanığın suçunun haksız tahrik altında mı işlendiği, cezanın eksik mi verildiği ve 53. madde uygulamasının nasıl olacağına karar verilmelidir. Sonuç olarak, mahkeme kararı bozulmuş olup, sanığın temyiz sebepleri haklı görülmüştür. Kanun maddeleri ise şu şekildedir:
- 5237 sayılı TCK'nin 6/1-f maddesi: Silah sayılan taş ile işlenen suçlar
- 86/2. madde: Belirlenen temel ceza
- 86/3-e madde: Temel cezaya yapılabilecek artırımlar
- 5237 sayılı TCK'nin 29. maddesi: Haksız tahrik hükümleri
- 5237 sayılı TCK'nin 53. maddesi: Hak yoksunlukları

3. Ceza Dairesi 2019/14298 E. , 2019/21284 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Kasten yaralama
HÜKÜM : Hükmün açıklanması suretiyle mahkumiyet

Mahalli mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle evrak okunarak;
Gereği görüşülüp düşünüldü:
Yerinde görülmeyen temyiz sebeplerinin reddine, ancak;
1) Katılanın her aşamada istikrarlı anlatımları ile kendisinin taş ile yaralandığını beyan ettiği, sanığın 31/01/2010 tarihli celsede “taşla karşılık verdim.” şeklindeki ikrarı ve katılanda meydana gelen yaralanmaya ilişkin olarak Gaziantep Devlet Hastanesince tanzim olunan 25.01.2009 tarihli raporda “kafa tepesinde 3-4 cm."lik kesi” bulunduğunun belirtilmesi karşısında, sanığın yargılama konusu eylemini 5237 sayılı TCK’nin 6/1-f maddesi kapsamında silahtan sayılan taş ile gerçekleştirdiği sabit olmakla, sanık hakkında hüküm kurulurken TCK’nin 86/2. maddesine göre belirlenen temel cezada, aynı Kanun’un 86/3-e maddesi gereği (1/2) oranında artırım yapılmamak suretiyle eksik ceza tayini,
2) Sanığın da katılan tarafından basit şekilde yaralandığı olayda, aksi ispat olunamayan savunmaları ile önce katılanın kendisini darp etmesi nedeniyle üzerine atılı suçu gerçekleştirdiği yönündeki beyanı karşısında öncelikle olayın çıkış sebebi irdelenerek ilk haksız hareketin kimden geldiğinin tespiti yoluna gidilmesi, bunun mümkün olmaması halinde Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 22.10.2002 tarihli, 2002/4-238 Esas ve 367 sayılı kararı ve bu kararla uyumlu Dairemizin yerleşmiş ve süreklilik gösteren içtihatlarında da kabul edildiği üzere, şüpheli kalan bu halin sanık lehine değerlendirilmesiyle 5237 sayılı TCK"nin 29. maddesinde düzenlenen haksız tahrik hükümlerinin asgari oranda (1/4) uygulanıp uygulanmayacağının karar yerinde tartışmasız bırakılması,
3) Reşit olan sanık hakkında, kasıtlı bir suçtan hapis cezasına mahkumiyetin kanuni neticesi olarak 5237 sayılı TCK’nin 53. maddesinde yer alan hak yoksunluklarının, Anayasa Mahkemesinin 24.11.2015 tarih ve 29542 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren 08.10.2015 tarihli, 2014/140 Esas ve 2015/85 Karar sayılı iptal kararı ile 5237 sayılı TCK"nin 53. maddesindeki bazı ibareler iptal edildiği de nazara alınarak uygulanmasına karar verilmesi gerektiğinin gözetilmemesi,
Bozmayı gerektirmiş, sanığın temyiz sebepleri bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün bu nedenlerle 6723 sayılı Kanun"un 33. maddesiyle değişik 5320 sayılı Kanun"un 8/1. maddesi ile yürürlükte bulunan 1412 sayılı CMUK’un 321. maddesi uyarınca istem gibi BOZULMASINA, CMUK"un 326/son maddesi gereğince kazanılmış hakkının dikkate alınmasına, 21.11.2019 gününde oy birliğiyle karar verildi.