Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2016/12214 Esas 2018/528 Karar Sayılı İlamı

11. Hukuk Dairesi
Esas No: 2016/12214
Karar No: 2018/528
Karar Tarihi: 22.01.2018

Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2016/12214 Esas 2018/528 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Taraflar arasındaki taşınır mal ve alacak davasına ilişkin olarak Asliye Hukuk Mahkemesi'nde verilen karar temyiz edilmiştir. Ancak, kararın temyiz sınırı altında kaldığı için temyiz istemi reddedilmiştir. HUMK'nun 5219 sayılı Kanun ile değişik 427/2. maddesi uyarınca, miktar veya değeri 1.000,00 TL'yi geçmeyen taşınır mal ve alacak davalarına ilişkin nihai kararlar kesin olup, bu miktarın, karar tarihi itibariyle 2.190,00 TL olduğu belirtilmiştir. Kararda ayrıca dava dilekçesinde 2.425,00 TL'nin davalıdan tahsilinin talep edildiği, mahkemece davanın kısmen kabulüne karar verildiği ve davalıdan 2.185,82 TL'nin dava tarihinden itibaren işleyecek yasal faizi ile tahsil edilmesine karar verildiği ifade edilmiştir. Kanun maddeleri olarak ise HUMK'nun 427/2. maddesi ve İçtihadı Birleştirme Kararı'nın 3/4 sayılı maddesi belirtilmiştir.

11. Hukuk Dairesi 2016/12214 E. , 2018/528 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :ASLİYE HUKUK MAHKEMESİ

Taraflar arasındaki davadan dolayı ...Asliye Hukuk Mahkemesi’nce verilen 08/02/2016 gün ve 2015/66-2016/33 sayılı hükmün Yargıtayca incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle dosyadaki kağıtlar okundu gereği konuşulup düşünüldü:
Karar tarihinde yürürlükte bulunan HUMK’nun 21/07/2004 tarihinde yürürlüğe giren 5219 sayılı Kanun ile değişik 427/2. maddesi hükmüne göre, miktar veya değeri 1.000,00 TL"ni geçmeyen taşınır mal ve alacak davalarına ilişkin nihai kararlar kesin olup, bu miktarın, karar tarihi itibariyle 2.190,00 TL olduğu, dava dilekçesinde 2.425,00 TL’nin davalıdan tahsilinin talep edildiği, mahkemece davanın kısmen kabulüne, 2.185,82 TL’nin dava tarihinden itibaren işleyecek yasal faizi ile davalıdan tahsiline karar verildiği anlaşılmıştır. Bu itibarla, davalı aleyhine hükmedilen miktarın yukarıda anılan madde hükmüne göre temyiz sınırının altında kaldığı, kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında mahkemece bir karar verilebileceği gibi, 01/06/1990 gün, 3/4 sayılı İçtihadı Birleştirme Kararı uyarınca Yargıtay tarafından da temyiz isteminin reddine karar verilebileceği hususları nazara alınarak davalı vekilinin temyiz isteminin reddine karar verilmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle, davalı vekilinin temyiz isteminin miktardan REDDİNE, ödediği peşin temyiz harcının isteği halinde temyiz edene iadesine, 22/01/2018 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.