KARAR

Hakaret suçundan sanık ..."ın, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu"nun 125/1, 125/4, 62/1 ve 52/2. maddeleri gereğince 1.740,00 Türk lirası adlî para cezası ile cezalandırılmasına dair İzmir 32. Asliye Ceza Mahkemesinin 28/11/2017 tarihli ve 2017/566 esas, 2017/693 sayılı kararının, Yüksek Adalet Bakanlığı tarafından kanun yararına bozulmasının istenilmesi üzerine, Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının, 24/12/2018 gün ve 2018/103932 sayılı istem yazısıyla Dairemize gönderilen dava dosyası incelendi.
İstem yazısında: “Dosya kapsamına göre, sanığın hakaret suçu ile birlikte işlediği tehdit suçunun istinaf edilmesi üzerine İzmir Bölge Adliye Mahkemesi 9. Ceza Dairesinin 21/06/2018 tarihli ve 2018/1347 esas, 2018/1955 sayılı kararında, “...Sanığın üzerine atılı tehdit suçunu kabul etmediği, yargılama sırasında dinlenilen tanık ..."ın katılan ..."ın eşi olduğu, tanık ile sanık arasında husumet bulunduğu, bu hususun katılan ..."in beyanı ile de sabit hale geldiği, bu durumda tanık beyanına itibar edilemeyeceği, sanığın müsnet suçtan cezalandırılabilmesi için hakkında yeterli, inandırıcı, kesin ve her türlü şüpheden uzak başkaca delil de elde edilemediği anlaşılmakla, tehdit suçundan beraati yerine yazılı şekilde mahkumiyetine karar verilmesi hukuka aykırı görülmüş olup..." şeklinde bozulmasına ve sanık hakkındaki mahkûmiyet kararının kaldırılarak sanığın beraatine karar verilmesi karşısında, sanığın müşteki ..."a karşı tehdit suçu ile birlikte işlediği ancak yasal imkânsızlık nedeniyle istinaf incelemesine konu olamayan hakaret suçu bakımından da müştekinin eşi olan tanık ile sanık arasında husumet bulunduğu, bu hususun katılan ..."in beyanı ile de sabit hale geldiği, bu durumda tanık beyanına itibar edilemeyeceği, sanığın müsnet suçtan cezalandırılabilmesi için hakkında yeterli, inandırıcı, kesin ve her türlü şüpheden uzak başkaca delil de elde edilemediği anlaşılmakla, sanığın beraatine karar verilmesi gerektiği gözetlmeden, yazılı şekilde mahkûmiyetine karar verilmesinde isabet görülmemiştir. ” denilmektedir.
Hukuksal Değerlendirme:
Yargıtay Ceza Genel Kurulu’nun 03/04/2012 gün ve 10/438-141 sayılı kararında belirtildiği üzere, öğretide “olağanüstü temyiz” olarak adlandırılan kanun yararına bozma olağanüstü yasa yolunun koşulları ve sonuçları, “kanun yararına bozma” adı ile 5271 sayılı CMK’nın 309 ve 310. maddelerinde düzenlenmiştir.
5271 sayılı Kanun’un 309. maddesi uyarınca, hâkim veya mahkemece verilip istinaf veya temyiz incelemesinden geçmeksizin kesinleşen karar veya hükümlerde, maddî hukuka veya yargılama hukukuna ilişkin hukuka aykırılık bulunduğunu öğrenen Adalet Bakanlığı, o karar veya hükmün Yargıtayca bozulması istemini yasal nedenlerini açıklayarak, Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına yazılı olarak bildirecektir. Bunun üzerine Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı da hükmün veya kararın bozulması istemini içeren yazısına bu nedenleri aynen yazarak Yargıtay ceza dairesine verecek, ileri sürülen nedenlerin Yargıtayca yerinde görülmesi halinde karar veya hüküm yasa yararına bozulacak, yerinde görülmezse istem reddedilecektir.
Böylece ülke sathında uygulama birliğine ulaşılacak, hâkim ve mahkemelerce verilen cezaya ilişkin karar veya hükümlerdeki hukuka aykırılıklar ile uygulamadaki esaslı yanlışlar ve esasa etkili usul yanılgılarının, toplum ve birey açısından hukuk yararına giderilmesi sağlanacaktır.
Kanun yararına bozma yasa yoluna, istinaf ve temyiz incelemesinden geçmeksizin kesinleşmiş hüküm ve kararlara karşı gidilmesi nedeniyle kesin hükmün otoritesinin bütünüyle zedelenmemesi amacıyla bu yola başvurabilmek için hukuka aykırılık halinin ciddi boyutlara ulaşması gerekmektedir.
Yargıtay İçtihadı Birleştirme Kurulunun 14/11/1977 gün ve 3-2 sayılı kararında da açıkça vurgulandığı üzere, bu yasa yolunun olağanüstü bir yasa yolu olması nedeniyle, her türlü hukuka aykırılık iddiası, yasa yararına bozma konusu yapılamayacak, bu kapsamda hâkimlerin takdir hakkı alanına giren ve suç işleyenler için bir hak teşkil etmeyen hususlar ile mahkemenin takdirine bağlı istekler ve uygulamadaki takdir yanılgıları veya takdirin yerinde olup olmadığının denetlenmesine ilişkin başvurular, temyiz yasa yolundan farklı olarak yasa yararına bozma konusu yapılamayacağından, bu yolla denetlenemeyecektir. (Ceza Genel Kurulunun 23/03/2010 tarih ve 2/29-56 sayılı kararı da bu doğrultudadır.)
İnceleme konusu somut olayda; mahkemece, deliller değerlendirilerek sanığın, katılana hakaret ettiği kabul edilerek mahkumiyet hükmü kurulduğuna göre, delil takdiri yapılarak verilen bu karar aleyhine, takdirde yanılgıya düşüldüğünden bahisle, kanun yararına bozma yoluna başvurulamayacağından, kanun yararına bozma isteminin reddine karar verilmiştir.
Sonuç ve Karar:
Yukarıda açıklanan nedenlerle;
Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının düzenlediği tebliğnamedeki düşünce, Kanun yararına bozma isteminin takdire ilişkin olması nedeniyle yerinde görülmediğinden, CMK"nın 309. maddesi koşullarını taşımayan KANUN YARARINA BOZMA İSTEĞİNİN REDDİNE, dosyanın Yüksek Adalet Bakanlığına sunulmak üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı"na TEVDİİNE, 16 /04/2019 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.