Hırsızlık - Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2019/3502 Esas 2019/10461 Karar Sayılı İlamı

2. Ceza Dairesi
Esas No: 2019/3502
Karar No: 2019/10461
Karar Tarihi: 12.06.2019

Hırsızlık - Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2019/3502 Esas 2019/10461 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Asliye Ceza Mahkemesi'nde görülen bir hırsızlık davasında, sanığa yapılan tebligatın doğrudan MERNİS adresine yapıldığı ve bu nedenle işlemin geçersiz olduğu belirtilerek, sanığın hale getirme isteminin kabul edildiği karar verilmiştir. Anayasa Mahkemesi'nin TCK'nın 53. maddesiyle ilgili kararı da göz önünde bulundurulmuştur. Kanunlar ise Tebligat Kanunu'nun 10/2. fıkrası, 21/1. ve 21/2. maddeleri, Tebligat Kanunu'nun Uygulanmasına Dair Yönetmeliği'nin 16/2. maddesidir.

2. Ceza Dairesi 2019/3502 E. , 2019/10461 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü;
7201 sayılı Tebligat Kanunu"nun 10/2. fıkrasının, “Bilinen en son adresin tebligata elverişli olmadığının anlaşılması veya tebligat yapılamaması hâlinde, muhatabın adres kayıt sisteminde bulunan yerleşim yeri adresi, bilinen en son adresi olarak kabul edilir ve tebligat buraya yapılır.” hükmü ile gerçek kişilere yapılacak tebligat ile ilgili olarak iki aşamalı bir yöntem benimsenmiş olması karşısında, önce bilinen en son adres (bilinen bir adres yoksa ya da bilinen en son adres ile adres kayıt sistemindeki adres aynı ise mernis adresi olduğu belirtilmeksizin adres kayıt sistemindeki adres) esas alınarak, Tebligat Kanunu"nun 21/1. maddesine göre normal tebligat çıkarılıp, çıkarılan tebligatın bila tebliğ iade edilmesi halinde, aynı Kanun"un 21/2. maddesi uyarınca adres kayıt sistemindeki adres bilinen en son adres olarak kabul edilerek, merci tarafından, tebligata, Tebligat Kanunu"nun 23/1-8 ve Tebligat Kanunu"nun Uygulanmasına Dair Yönetmeliğin 16/2. maddesi hükümlerine göre, “Tebligat çıkarılan adres muhatabın adres kayıt sistemindeki adresi olduğundan, tebliğ imkansızlığı durumunda, tebligatın, Tebligat Kanunu"nun 21/2. maddesine göre bu adrese yapılması” gerektiğine dair şerh düşülerek tebliğ işlemlerinin tamamlanması gerekirken, doğrudan sanığın mernis adresi ile aynı olan bilinen en son adresine Tebligat Kanunun 21/2. maddesine göre yapılan gerekçeli karar tebliği işleminin geçersiz olduğu, bu nedenle sanığın öğrenme üzerine sunduğu 04.05.2015 tarihli eski hale getirme istemi yerinde olduğundan tebliğnamedeki ret düşüncesine iştirak edilmeyerek; temyiz isteminin süresinde olduğu belirlenerek yapılan incelemede;
5237 sayılı TCK"nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesinin 24/11/2015 tarihinde yürürlüğe giren 08/10/2015 gün ve 2014/140 esas, 2015/85 sayılı kararı da nazara alınarak bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının uygulanmasının infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüştür.
Yapılan duruşmaya, toplanan delillere, gerekçeye, hakimin kanaat ve takdirine göre temyiz itirazları yerinde olmadığından reddiyle hükmün ONANMASINA, 12.06.2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.