KARAR

Bir kimseyi fuhşa teşvik etmek veya yaptırmak veya aracılık etmek veya yer temin etmek suçundan sanık ..."ün, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu"nun 227/1, (2 kez) 227/2 ve 43/1. (3 kez) maddeleri gereğince 3 yıl 9 ay hapis ve 2 kez 2 yıl 6 ay hapis cezaları ile cezalandırılmasına dair ... 4. Ağır Ceza Mahkemesinin 10/06/2014 tarihli ve 2013/66 esas, 2014/385 sayılı kararını kapsayan dosya incelendi.
İstem yazısında: “Her ne kadar Mahkemesince sanığın mağdurlar ..., ... ve ..."a yönelik eylemlerinden mahkumiyetine karar verilmiş ise de, kararın diğer sanıklar ..., ... ve ... tarafından temyiz edilmesi üzerine Yargıtay 18. Ceza Dairesinin 17/01/2018 tarihli ve 2017/4318 esas, 2018/234 karar sayılı ilamı ile "Sanıkların suçlamaları reddetmesi, dosyanın diğer sanıkları, mağdurlar ile tanıklar tarafından, sanıkların isnad edilen suça karıştığına dair herhangi bir anlatımda bulunulmaması, TAPE içeriklerinden sanıkların bu suçu işlediğine dair kesin bir kanıya varılamaması, mağdurların müşteriye getirilip götürülmesini sağlayan sanıklar ... ile ...’ın, sadece taşıma ücreti almaları, başkaca bir eylemlerinin bulunmaması, bu sanıkların mağdurları fuhşa teşvik ettikleri, bunun yolunu kolaylaştırdıkları ya da fuhuş için aracılık ettikleri veya yer temin ettiklerine dair dosyada bir anlatımın bulunmaması karşısında, sanıkların “fuhuş” suçuna iştirak ettiğine dair her türlü şüpheden uzak, kesin ve cezalandırmaya yeterli delillerin nelerden ibaret olduğu açıklanmadan CMK"nın 230/1-b maddesine aykırı olarak mahkûmiyet kararı verilmesi," şeklindeki gerekçe ile bozulmasını müteakip yeniden yapılan yargılama sonunda ... 4. Ağır Ceza Mahkemesinin 24/05/2018 tarihli ve 2018/101 esas, 2018/232 sayılı kararı ile söz konusu bozma ilamının sanığa sirayet ettirilmeden diğer sanıkların beraatine karar verildiği nazara alındığında, yüklenen suçun diğer sanıklarla birlikte iştirak halinde işlendiği gözetilerek sanık ..."ün de beraatine kararı verilmesi gerektiği gözetilmeden, yazılı şekilde karar verilmesinde isabet görülmemiştir.” denilmektedir.
I- Hukuksal Değerlendirme:
İnceleme yerinin Yargıtay olması ve kesinleşmiş kararlara yönelik bulunması nedeniyle olağanüstü temyiz de denilen kanun yararına bozma, Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 15/11/2005 tarih ve 132-128 sayılı kararında da vurgulandığı gibi, sadece karar veya hükmün verildiği zamanda yürürlükte bulunan usul veya maddi ceza hukukuna aykırılıkların giderilmesi ile sınırlı olarak başvurulabilen olağanüstü bir kanun yoludur. Hukuka aykırılığın giderilmesi için başka bir kanun yolunun mümkün olduğu veya yargılama makamlarının asıl ceza davasına devam ettikleri durumlarda bu kanun yoluna başvurulamayacaktır.

CMK’nın 309. maddesine göre kanun yararına bozma yoluna, yalnızca hakim veya mahkeme tarafından verilen ve istinaf veya temyiz incelemesinden geçmeksizin kesinleşen karar veya hükümlere karşı gidilebilir.
Hükmün lehe bozulması halinde, bozulan cihetlerin temyiz talebinde bulunamamış olan sanıklara da uygulanmasının mümkün olması halinde, 1412 sayılı CMUK’nın 325. maddesi uyarınca sirayet yoluyla hükmün bozulmasından istifade ettirilmesi gerekir.
Somut olay bakımından;
Fuhuş suçundan sanıklar ..., ... ve ... hakkında ... 4. Ağır Ceza Mahkemesinin 10/06/2014 tarihli, 2013/66 esas, 2014/385 sayılı kararı ile verilen mahkumiyet kararlarının, sanıklar tarafından temyiz edilmesi üzerine, Yargıtay 18. Ceza Dairesinin, 17/01/2018 tarihli, 2017/4318 esas, 2018/234 sayılı kararı ile bozulmasına karar verildiği anlaşılmakla,
Mahkemenin sanık ... hakkındaki dosyayı yeniden ele alıp duruşma açarak bozmayı hükümlüye sirayet ettirerek bir karar vermesi gerekeceği, bu durumun da bir süre koşuluna bağlı olmadığı, kanuni bir zorunluluk olan sirayetin Yargıtay bozma ilamında işaret edilmemesinin de sonuca etkili olmayacağı gözetildiğinde, kanun yararına bozma talebine konu edilen hukuki sorunun ilk derece mahkemesinden talep edilecek bozmanın hükümlüye sirayeti sağlanarak çözülmesi mümkün iken olağanüstü kanun yolu olan kanun yararına bozmaya başvurulamayacağı anlaşılmaktadır.
II- Sonuç ve Karar:
Yukarıda açıklanan nedenlerle;
Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının kanun yararına bozma isteği doğrultusunda düzenlediği tebliğnamedeki düşünce yerinde görülmediğinden, CMK"nın 309. maddesi koşullarını taşımayan KANUN YARARINA BOZMA İSTEĞİNİN REDDİNE, dosyanın Adalet Bakanlığına sunulmak üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı"na TEVDİİNE, 08/02/2021 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.