Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : Beraat

Taksirle yaralama suçundan sanığın beraatine ilişkin hüküm katılan zorunlu vekili tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
02.12.2016 tarihli Resmi Gazete"de yayımlanarak aynı tarihte yürürlüğe giren 6763 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu ile Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun"un 35. maddesi ile değişik 5271 sayılı CMK"nın 254. maddesinin 1. fıkrası gereğince uzlaştırma işlemlerinin aynı Kanun"un 253. maddesinde belirtilen esas ve usûle göre yerine getirilmesi için dosyanın uzlaştırma bürosuna gönderilmesine karar verilmek suretiyle hükmün bozulmasını öneren tebliğnamedeki görüşe; Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 25.10.2018 tarih ve 2018/394 Esas - 2018/478 sayılı kararı gereğince, 6763 sayılı Kanun"un 34 ve 35. maddeleriyle 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu"nun 253 ve 254 üncü maddelerinde yapılan değişiklik çerçevesinde, 6763 sayılı Kanun ile yapılan düzenlemenin yürürlüğe girdiği tarihten önce usulüne uygun olarak yapılan uzlaşma tekliflerinin geçerli olduğu ve bu nedenle uzlaşma teklifi yapılmış ve kabul edilmemiş olan dosyalarda yeniden uzlaşma teklifi yapılmasına gerek bulunmadığı, 6763 sayılı Kanunun uyuşmazlık konusunu ilgilendiren fıkralarının gerekçesinde; söz konusu yasal değişikliğin uzlaştırmanın yöntemine ilişkin olduğu ve bu değişikliklerle uzlaştırma kurumunun başarısını olumsuz etkileyen sakıncaların giderilmesinin ve bu alanın disipline edilmesinin amaçlandığının vurgulandığı, CMK"nın 253.maddesinin 18. fıkrasında ise uzlaştırma girişiminin sonuçsuz kalması hâlinde tekrar uzlaştırma yoluna gidilemeyeceğinin belirtildiği, bu durumda soruşturma evresinde tarafların kabul etmemeleri nedeniyle sonuçsuz kalan uzlaştırmanın maddi ceza hukuku boyutunu ilgilendirmeyen, münhasıran uzlaştırma yöntemine yönelik olması nedeniyle usule ilişkin olduğu konusunda kuşku bulunmayan değişikliğin, derhal uygulama ilkesinin zorunlu bir gereği olarak daha önce usulüne uygun olarak yerine getirilmiş olan uzlaştırma girişimine ilişkin işlemlerin yenilenmesini gerektirmediği cihetle, sanığın 5237 sayılı TCK’nın 89/1. maddesi kapsamında kalan eyleminin kanun değişikliği öncesinde de uzlaştırma kapsamında bulunduğu ve mağdurun yasal temsilcisi olan babasının 10.04.2014 tarihinde alınan beyanında uzlaşmak istemediğini bildirdiğinin anlaşılması karşısında, tebliğnamedeki bozma görüşüne iştirak edilmemiştir.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, süre tutum dilekçesi vererek kararı temyiz ettiği anlaşılan katılan zorunlu vekilinin kararın ceza ve usul hükümlerine aykırı olduğuna ilişkin temyiz itirazlarının reddine, ancak;
Mahkemece hükmün gerekçesinde 30.01.2015 tarihli bilirkişi raporuna göre sanığın kusurunun bulunmadığı kabul edilmişken, hüküm fıkrasında sanığın taksirle yaralama suçunu işlediğine ilişkin her türlü şüpheden uzak yasal ve yeterli delil elde edilemediğinden delil yetersizliğinden beraatine karar verildiği belirtilerek hüküm fıkrası ile gerekçe arasında çelişki oluşturması ve uygulanan kanun maddesinin gösterilmemesi suretiyle CMK"nın 232/6. maddesine aykırı hareket edilmesi,
Kanuna aykırı olup, hükmün bu nedenle 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 321. maddesi gereğince BOZULMASINA, yeniden yargılamayı gerektirmeyen bu hususun aynı Kanunun 322. maddesi gereğince düzeltilmesi mümkün bulunduğundan, hükmün birinci paragrafının hükümden çıkarılarak yerine “Sanık hakkında taksirle yaralama suçundan cezalandırılması için kamu davası açılmışsa da, sanığın kusurunun bulunmadığı anlaşıldığından CMK"nın 223/2-c maddesi gereğince beraatine” ibaresinin eklenmesi, suretiyle, diğer yönleri usul ve kanuna uygun olan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 16.01.2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.