Kullanmak için uyuşturucu madde bulundurma - Yargıtay 10. Ceza Dairesi 2019/2134 Esas 2019/6947 Karar Sayılı İlamı

10. Ceza Dairesi
Esas No: 2019/2134
Karar No: 2019/6947
Karar Tarihi: 01.11.2019

Kullanmak için uyuşturucu madde bulundurma - Yargıtay 10. Ceza Dairesi 2019/2134 Esas 2019/6947 Karar Sayılı İlamı

Özet:

İstanbul 66. Asliye Ceza Mahkemesinde görülen davanın sanığı, kullanmak için uyuşturucu madde bulundurma suçundan mahkûm edilmiş ve tedavi ve denetimli serbestlik tedbiri uygulanmıştır. Ancak tedbirin infazı sırasında yükümlülüklerini ihlal eden sanık, infaz düzenlemeleri çerçevesinde yargılamaya devam edilerek yeniden mahkûm edilmiştir. Adli sicil kayıtları ve UYAP üzerinden yapılan araştırmada ise sanığın bu suç tarihinden önce aynı suçtan dolayı açılmış farklı bir davada tedavi ve/veya denetimli serbestlik tedbiri uygulanmadığı ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, sanık lehine uygulanması gereken kanun maddesinin bulunmadığı gerekçesiyle mahkûmiyet kararı onanmıştır.
Kanun Maddeleri:
- 6545 sayılı Kanun, 68. madde
- Türk Ceza Kanunu (TCK), 191. madde (5. fıkra)
- Anayasa Mahkemesinin 08.10.2015 tarihli kararı
- Türk Ceza Kanunu (TCK), 53. madde (1. ve 2. fıkra, 3. fıkrasının 1. cümlesi)
- 5320 sayılı Kanuna eklenen geçici 7. madde (3. fıkra)
- 85. madde.

10. Ceza Dairesi 2019/2134 E. , 2019/6947 K.

"İçtihat Metni"

Mahkeme : İSTANBUL (Kapatılan) 66. Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Kullanmak için uyuşturucu madde bulundurma
Hüküm : Tedavi ve denetimli serbestlik tedbirine uyulmaması üzerine mahkûmiyet

Dosya incelendi.
GEREĞİ GÖRÜŞÜLÜP DÜŞÜNÜLDÜ:
6545 sayılı Kanunun 68. maddesi ile TCK’nın 191. maddesinde yapılan değişikliklerin yürürlüğe girdiği 28/06/2014 tarihinden önce işlenen kullanmak için uyuşturucu madde bulundurma suçlarından dolayı verilen tedavi ve denetimli serbestlik tedbiri kararının infazı amacıyla gönderilen uyarılı ilk başvuru davetiyesinin tebliğine rağmen başvuruda bulunmayan sanığa, Denetimli Serbestlik Müdürlüğünce bu hususta ikinci bir tebligat yapılmasına gerek bulunmadığına ilişkin Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 02/05/2019 tarihli ve 2018/172 esas, 2019/373 karar sayılı ilamı dikkate alınarak tebliğnamede yer alan bu yöndeki bozma düşüncesine iştirak edilmemiştir.
Adli sicil kayıtları ve UYAP üzerinden yapılan araştırmada, sanık hakkında, bu suç tarihinden önce, aynı suçtan dolayı açılmış başka bir dava nedeniyle verilip kesinleşmiş herhangi bir tedavi ve/veya denetimli serbestlik tedbirinin bulunmadığı anlaşıldığından, hükümden önce 28.06.2014 tarihli Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren 6545 sayılı Kanunun 68. maddesi ile değiştirilen TCK"nın 191. maddesinin 5. fıkrasının sanık lehine uygulanma şartlarının bulunmaması nedeniyle, bu suçtan dolayı ilk olarak doğrudan tedavi ve denetimli serbestlik tedbiri uygulanan ve bu tedbirin infazı sırasında yükümlülüklerini ihlal eden sanık hakkında yargılamaya devam olunarak hüküm kurulmuş olması 6545 sayılı Kanunun 85. maddesi ile 5320 sayılı Kanuna eklenen geçici 7. maddenin 3. fıkrasına uygun olduğundan, bu husus dikkate alınarak yapılan incelemede;
24.11.2015 tarihli Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren Anayasa Mahkemesinin 08.10.2015 tarih ve 2014/140 esas, 2015/85 sayılı kararı gözetilerek, sanık hakkında 5237 sayılı TCK"nın 53. maddesinin 1 ve 2. fıkraları ile 3. fıkrasının 1. cümlesinin uygulanmasının infaz aşamasında dikkate alınması mümkün görülmüştür.
Yargılama sürecindeki işlemlerin kanuna uygun olarak yapıldığı, aşamalarda ileri sürülen iddia ve savunmaların toplanan tüm delillerle birlikte gerekçeli kararda gösterilip tartışıldığı, vicdanî kanının dosya içindeki belge ve bilgilerle uyumlu olarak kesin verilere dayandırıldığı, eylemin sanık tarafından gerçekleştirildiğinin saptandığı, eyleme uyan suç tipi ile yaptırımların doğru biçimde belirlendiği anlaşıldığından; sanığın yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddiyle, hükmün ONANMASINA, 01.11.2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.