Hırsızlık - iş yeri dokunulmazlığını bozma - mala zarar verme - Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2018/3039 Esas 2019/10094 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık, iş yeri dokunulmazlığını bozma, mala zarar verme
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü;
Sanık hakkında hakaret suçundan kurulan hükümde, sanığın soruşturma aşamasında Cumhuriyet savcılığındaki ifadesinde kendisine kötü muamelede bulunulduğuna dair herhangi bir beyanda bulunmadığı, kovuşturma aşamasındaki ifadesinde kendisinin kollukta ifade vermek istemediğini bildirmesine rağmen ifade vermeye zorlandığını, bu sebeple ellerinin kelepçelenmesinden ve kötü muamele görmesinden dolayı küfür ettiğini beyan ettiği, ancak bu ifadesinde kendisine ne şekilde kötü muamelede bulunulduğuna dair somut bir beyanının bulunmadığı, darp-cebir raporunda sanıkta darp-cebire bağlı ize ve lezyona rastlanmadığının, sol göğüs yan tarafta hassasiyete rastlandığının rapor edildiği, müşteki ve tanık konumundaki polis memurlarının ortak anlatımlarında sanığın emniyetteki avukat görüşme odasında kendisini yere atarak özellikle kafa bölgesini yere vurduğunun beyan edildiği, sanığa kolluk görevlilerince kötü muamelede bulunulduğuna dair bir delil bulunmadığının anlaşılması karşısında; sanık hakkında, TCK’nın 29. maddesinin uygulanarak eksik ceza tayini aleyhe temyiz olmadığından bozma sebebi yapılmamış; mahkemenin kabulüne göre de, haksız tahrik nedeniyle 5237 sayılı TCK’nın özel tahrike ilişkin 129. maddesi yerine, genel tahrike ilişkin 29. maddesinin uygulanması hatalı görülmüş; somut olayda yukarıda anlatılan gerekçelerle haksız tahrik durumu bulunmadığından, tebliğnamenin mahkemenin kabulüne göre TCK’nın 29. maddesi uyarınca indirim yapılarak hüküm kurulması yerine aynı kanunun 129/2. maddesi gereğince ceza verilmesine yer olmadığına karar verilmesi gerektiği yönündeki düşüncesine iştirak edilmemiş, gerekçeli karar başlığında suç adının iş yeri dokunulmazlığını bozma yerine konut dokunulmazlığını bozma şeklinde yazılması ve yine hükümde de sanık hakkında 5237 sayılı TCK"nın 116/2-4. maddesi gereğince hüküm kurulduğu halde uygulama maddesinin sehven 116/1-4 olarak yanlış gösterilmesi mahallinde düzeltilebilir yazım hatası olarak kabul edilmiş ,5237 sayılı TCK"nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesinin 24/11/2015 tarihinde yürürlüğe giren 08/10/2015 gün ve 2014/140 esas, 2015/85 sayılı kararı da nazara alınarak bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının uygulanmasının infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüş, dosya içeriğine göre temyiz itirazları yerinde görülmemiştir. Ancak;
Sanığın tekerrüre esas alınan Samsun 4. Asliye Ceza Mahkemesi"nin 19.04.2007 tarih ve 2007/50 Esas 2007/241 Karar sayılı ilamında üç ayrı suçtan hükümlülük kararı bulunması karşısında; 5275 sayılı Yasa"nın 108/2. maddesi gözetilerek, en ağır cezaya ilişkin hükümlülüğün tekerrüre esas alınması gerekirken, ilamın tamamının tekerrüre esas alınması ile yazılı şekilde karar verilmesi,
Bozmayı gerektirmiş, sanık müdafiinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükümlerin bu sebepten dolayı BOZULMASINA, ancak bu aykırılığın aynı Kanun’un 322. maddesine göre düzeltilmesi mümkün olduğundan, hüküm fıkralarından TCK’nın 58. maddesinin uygulanmasına ilişkin bölüm çıkartılarak yerine "sanığın adli sicil kaydına esas alınan Samsun 4. Asliye Ceza Mahkemesi"nin 19.04.2007 tarih ve 2007/50 Esas 2007/241 Karar sayılı ilamında 5237 sayılı TCK"nın 142/2-d maddesindeki hırsızlık suçu nedeniyle hükmolunan 5 yıl hapis cezasına ilişkin mahkumiyet hükmünün tekerrüre esas alınarak sanık hakkında hükmolunan hapis cezasının mükerrirlere özgü infaz rejimine göre çektirilmesine ve cezanın infazından sonra denetimli serbestlik tedbirinin uygulanmasına" ibaresinin eklenmesine karar verilmek suretiyle, diğer yönleri usul ve yasaya uygun bulunan hükümlerin DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 30/05/2019 gününde oybirliğiyle karar verildi.