Vergi usul kanununa muhalefet - Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2017/2168 Esas 2018/768 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Vergi usul kanununa muhalefet
HÜKÜM : Mahkumiyet

1-Şirket yetkilisi olan sanığın 2006 takvim yılında sahte fatura düzenlediği iddiasıyla açılan kamu davasında; sanığın suçlamayı kabul etmemesi ve sahte fatura düzenleme suçunda suçun maddi konusunun fatura olması ve suçun oluşabilmesi için sahte faturaların 213 sayılı VUK"nın 230. maddesinde sayılan zorunlu unsurları taşıması gerektiği aksi takdirde ilgili kanunun 227/3.maddesine göre hiç düzenlenmemiş sayılacağı ve sanığın yetkilisi olduğu şirketin düzenlediği iddia olunan faturaların asılları veya onaylı örneklerinin dosya içerisinde bulunmaması karşısında; sahte fatura düzenleme suçunda suç tarihinin düzenlenen son fatura tarihi olduğu cihetle, 2006/Ocak döneminde düzenlendiği iddia olunan iki adet sahte faturanın dava zamanaşımı yönünden önemli olduğu da nazara alınarak, gerçeğin kuşkuya yer vermeyecek bir biçimde belirlenebilmesi bakımından; fatura asıllarının temin edilip dosya arasına konulduktan sonra, yasada öngörülen zorunlu bilgileri içerip içermediği incelenerek, öngörülen şekil şartlarını taşıdığının tespit edilmesi halinde; faturaları kullanan şirket hakkında karşıt inceleme yapılıp yapılmadığı araştırılarak yapılmış ise haklarında düzenlenen vergi inceleme ve sair raporların onaylı suretleri getirtilerek incelenmesi, kamu davası açılıp açılmadığının sorulması, açıldığının tespiti halinde dava dosyasına intikali sağlanarak ayrıntılı özetinin tutanağa geçirilmesi ve bu davayı ilgilendiren bilgi ve belgelerin onaylı örneklerinin alınarak dosyaya konulması, gerektiğinde faturaları kullanan şirket yetkilileri de dinlenerek sözü edilen faturaları hangi hukuki ilişkiye dayanarak aldıkları ve sanığı tanıyıp tanımadıklarının sorulmasından sonra sanığın hukuki durumunun belirlenmesi gerekirken eksik araştırma ile hüküm kurulması,
2-Kabul ve uygulamaya göre de;
5237 sayılı TCK"nın 53/3. maddesinin 1. fıkrasının (c) bendinde yeralan hak yoksunluğunun sanıkların sadece kendi altsoyu üzerindeki velayet, vesayet ve kayyımlık yetkileri açısından koşullu salıverilmeye kadar uygulanabileceğinin gözetilmemesi isabetsizliğinin Anayasa Mahkemesinin 08.10.2015 gün 2014/140 Esas, 2015/85 sayılı iptal kararı ile birlikte yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanık müdafiinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün bu sebeplerden dolayı 5320 sayılı Yasanın 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK’nın 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, 01.02.2018 tarihinde oybirliği ile karar verildi.