MAHKEMESİ :Ağır Ceza Mahkemesi
SUÇ : Zimmet, kamu görevlisinin resmi belgede sahteciliği
HÜKÜM : Mahkumiyet

Mahalli mahkemece verilen hükümler temyiz edilmekle dosya incelenerek, gereği düşünüldü:
Mahkemece, sanığın UYAP ortamında kendi yetkisiyle reddiyat makbuzunu düzenledikten sonra onaylayarak vezneye gönderdiği, vezne tarafından imza karşılığında reddiyat makbuzlarındaki paraların sanığa teslim edildiği, Adana Adliyesi Hukuk Mahkemelerinde dava sahipleri tarafından avans adı altında her dosya için yatırdıkları paranın daha sonra verilen ara kararlar uyarınca vezneden masraf olarak çekilip kullanması konusunda zabıt katiplerine görev verildiği, Adana 3. Aile Mahkemesindeki uygulamanın da bu yönde olduğu, sanığın ve diğer katiplerin bu uygulamaya itiraz etmedikleri ve parayı imza karşılığında vezneden alıp harcadıkları, bu suretle harcama yetkilisi olduğu kabul edilmiş ise de; dosya içerisinde bulunan Adana Adalet Komisyonu Başkanlığının 16/02/2012 tarihli ve 2012/163 sayılı Kararı ile tüm parasal işlemler için yazı işleri müdürlerinin görevlendirildiğini bildirmesi karşısında, zimmet suçunun faile görevi nedeniyle tevdi olunan veya koruma ve gözetim sorumluluğu altında bulunan para, mal ve sair kıymetleri kendisi veya başkası yararına mal edinmesiyle oluşacağı nazara alınarak, savunmada ileri sürülen bu husus ile suç tarihinin 23/05/2011 ile 11/06/2012 tarihi arası olduğu gözetilip, 16/02/2012 tarihli komisyon kararından önceki ve sonraki tarih itibariyle mahkeme kalemindeki iş bölümünün ne şekilde olduğu, sanığa mahkemeler veznesinden tebligat ve posta gideri alarak sarf etme yetkisi veren komisyon veya iş bölümü kararı bulunup bulunmadığı ve mevcut uygulamanın dayanağı araştırılarak sonucuna göre suç niteliğinin tayini ayrıca bilirkişi ..."in 30/11/2012 tarihli ek raporunda bir kısım reddiyat makbuzlarının sanığın onay ekranında beklediği belirtildiğinden onaylanmadan ödemenin nasıl yapıldığı hususu da araştırılarak sonucuna göre sanığın eylemlerinin zimmet ve kamu görevlisinin resmi belgede sahteciliği suçunu oluşturup oluşturmadığının tayin ve takdiri yerine, noksan araştırma ile yazılı şekilde hüküm kurulması,
Kabule göre de;
5237 sayılı TCK"nın 61. maddesi uyarınca temel ceza belirlenirken söz konusu maddenin 1. fıkrasında yedi bent halinde sayılan hususlarla aynı Kanunun 3/1. maddesindeki "suç işleyen kişi hakkında işlenen fiilin ağırlığıyla orantılı ceza ve güvenlik tedbirine hükmolunur" şeklindeki yasal düzenlemeler ile dosyaya yansıyan bilgi ve kanıtlar birlikte ve isabetle değerlendirilip, denetime olanak verecek şekilde ve somut gerekçeler de gösterilmek suretiyle ilgili kanun maddesindeki cezanın alt ve üst sınırları arasında takdir hakkının kullanılması, temel cezanın hak ve nesafete uygun bir şekilde tayin edilmesi gerekirken, belirtilen ilkelere ve 5237 sayılı TCK"nın 3/1. maddesindeki orantılılık ilkesine aykırı olarak temel cezanın alt sınırdan uzaklaşılarak belirlenmesi suretiyle sanık hakkında fazla ceza tayini ve cezalarının bireyselleştirilmesi gerektiğinin gözetilmemesi,
Anayasa Mahkemesi"nin 08/10/2015 tarih ve E. 2014/140; K. 2015/85 sayılı kararının Resmi Gazetenin 24/11/2015 tarih ve 29542 sayısında yayımlanarak yürürlüğe girmiş olması nedeniyle TCK"nın 53. maddesiyle ilgili olarak yeniden değerlendirme yapılmasında zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanık müdafiin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, hükmün 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi de gözetilerek CMUK"nın 321 ve 326/son maddeleri uyarınca BOZULMASINA, 30/10/2017 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.