MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Vergi Usul Kanununa Muhalefet
HÜKÜM : Mahkumiyet

Katılan kurum vekilinin 01.10.2014 havale tarihli dilekçesinin, sanık hakkında “Defter ve Belge İbraz Etmeme“ suçundan kurulan ve açıklanması geri bırakılan hükme ilişkin itiraz niteliğinde bulunduğu, iş bu dilekçeye istinaden yapılan değerlendirmede İstanbul 20. Ağır Ceza Mahkemesi‘nin 15.10.2014 tarih ve 2014/888 D.İş sayılı kararı ile itirazın reddine karar verildiği anlaşılmakla, sanık müdafiinin “2006 Takvim Yılında Sahte Fatura Düzenlemek“ suçundan kurulan mahkumiyet hükmüne ilişkin temyiz dilekçesine hasren yapılan incelemede;
1-Sanık hakkında “2006 takvim yılında sahte fatura düzenlemek” suçunu işlediğinin iddia ve kabul olunduğu olayda; sanığın savunmasında, 2006 yılında şirketinin kapanış işlemlerinin yapılması için muhasebeci Ömer Bey isimli kişiye talimat vererek, şirkete ait tüm defter ve belgeleri teslim ettiğini, sahte fatura düzenlemediğini beyan ederek suçlamaları kabul etmemesi, sanığın savunmasında ismi geçen muhasebecinin beyanına başvurulmamış olması, dosya içerisinde adı geçen takvim yılında düzenlenmiş herhangi bir fatura aslı yada suretine rastlanılmaması, sahte fatura düzenleme suçunda suçun maddi konusunun fatura olması ve 213 sayılı Vergi Usul Kanunu"nun 227. maddesinin 3. fıkrasındaki ""Bu Kanuna göre kullanılan veya bu Kanun"un Maliye ve Gümrük Bakanlığına verdiği yetkiye dayanılarak kullanma mecburiyeti getirilen belgelerin, öngörülen zorunlu bilgileri taşımaması halinde bu belgeler vergi kanunları bakımından hiç düzenlenmemiş sayılır"" şeklindeki düzenlemeye göre faturaların Vergi Usul Kanunu"nun 230. maddesinde öngörülen zorunlu bilgileri içermesinin gerekmesi karşısında, gerçeğin kuşkuya yer bırakmayacak şekilde belirlenmesi bakımından; sanık tarafından düzenlenen 2006 takvim yılına ait kanaat oluşturacak sayıda fatura aslı ya da onaylı suretinin temin edilip dosya arasına konulması ve incelenerek kanunda öngörülen şekil şartlarını taşıyıp taşımadığının tespit edilmesi ile sahte faturanın düzenlendiği tarihin suç tarihi olduğu gözetilerek suç tarihlerinin belirlenip zamanaşımı süresi açısından değerlendirilmesi, suça konu faturaların, bizzat sanık tarafından düzenlenip düzenlenmediğinin belirlenmesi bakımından da savunmasında adı geçen “muhasebeci Ömer“ isimli kişinin sanıktan da sorulmak suretiyle açık kimlik bilgilerinin tespiti ile tanık sıfatıyla beyanına başvurulması, suça konu faturaları kullananların tespiti sonrası sözü edilen faturaları hangi hukuki ilişkiye dayanarak aldıkları ve sanığı tanıyıp tanımadıklarının sorulması, faturalardaki imza ve yazıların sanığa aidiyeti yönünden bilirkişi incelemesi yaptırılmasından sonra sonucuna göre sanığın hukuki durumunun belirlenmesi gerektiği gözetilmeden, eksik araştırma ile yazılı şekilde hüküm tesisi,
2-Kabule göre de;
a)İstanbul Vergi Denetim Kurulu Başkanlığı‘nın 26.10.2011 tarih ve VDENR-2011-2741/22 sayılı vergi suçu raporunda sanığın 323 adet sahte fatura düzenlediğinden bahsedilmiş olması karşısında, aynı takvim yılı içinde birden fazla sahte fatura düzenleme eyleminin zincirleme suç oluşturduğu ve sanık hakkında TCK"nın 43. maddesi hükümlerinin uygulanması gerektiğinin gözetilmemesi,
b)5237 sayılı TCK’nın 53. maddesine ilişkin uygulamanın Anayasa Mahkemesinin 08.10.2015 tarih ve 2014/140 Esas-2015/85 Karar sayılı iptal kararı ile birlikte yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanık müdafiinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, hükmün bu sebeplerden dolayı 5320 sayılı Yasanın 8/1. maddesi uyarınca uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK"nın 321. maddesi gereğince istem gibi BOZULMASINA, ceza miktarı itibarıyla kazanılmış hakkın saklı tutulmasına, 29.01.2018 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.