Mahkemesi : Adana 3. İş Mahkemesi
Tarihi : 14/02/2013
Numarası : 2011/1106-2013/53

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen hükmün, Yargıtayca incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dosya incelendi, gereği görüşüldü:
1-Dosyadaki yazılara, hükmün Dairemizce de benimsenmiş bulunan yasal ve hukuksal gerekçeleriyle dayandığı maddi delillere ve özellikle bu delillerin takdirinde bir isabetsizlik görülmemesine göre davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazlarının reddine,
2-Davacı, müvekkilinin davalı şirkette 1990-1995 arasında yaklaşık 5 yıl çalıştıktan sonra çıkartıldığını, bir müddet ara verdikten sonra 2007 yılında yeniden çalışmaya başladığını,davalı şirketin hazır beton taşıma işini verdiği .... İnş.ve Tic.A.Ş"nde pompa operatörü olarak 28.12.2010 tarihine kadar çalıştığını , bu tarihte ise işlerin çok ağır olması, haftanın 7 günü dini, milli ve resmi bayramlarda çalışma yapmasına rağmen karşılığı ücretlerin ödenmemesi, yıllık izinlerinin kullandırılmaması nedeniyle iş akdini feshettiğini ileri sürerek kıdem tazminatı ile bazı işçilik alacaklarının davalıdan tahsilini talep etmiştir.
Davalı vekili, davacının dava dışı ... İnş.ve Tic.A.Şirketi elamanı olduğu, bu şirket ile aralarında asıl-alt işveren ilişkisinin bulunmadığını ve davacının taleplerinin zamanaşımına uğradığını savunarak davanın reddini istemiştir.
Fer"i müdahil vekili ,davalı şirket ile aralarında imzalanan sözleşme uyarınca davalı şirketin bir kısım şantiyelerindeki hazır beton işinin taşeronluğunun üstlenildiğini,davacının 12.04.2008 – 28.12.2010 tarihleri arasında çalıştığını, en Son aldığı brüt ücretinin 1.310,38TL. olduğunu, iş akdinin istifa ile son bulduğunu, her ne kadar iş akdinin sona ermesi davacının kendi isteği ile meydana gelmişse de tamamen işverenin iyiniyetli yaklaşımı ile kıdem tazminatı,yıllık izin ücreti ve hak ettiği son maaşı bakiyesinin banka hesabına yatırıldığını, davacının da diğer işçiler gibi hafta tatili yaptığını, dini ve resmi bayramlarda da kesinlikle çalışmadığını, diğer işçiler gibi fazla mesaisinin olmadığını, fazla mesai yapılması gerektiğinde de zamlı maaşının ödendiğini ve aynı zamanda geç çıktığı saat kadar ertesi gün işe geç gelme hakkının tanındığını ve alacakların zamanaşımına uğradığını ileri sürerek davanın reddi gerektiğini savunmuştur.
Mahkemece toplanan kanıtlar ve bilirkişi raporuna göre davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.

Taraflar arasındaki uyuşmazlık, davacının yıllık ücretli izin alacağına hak kazanıp kazanmadığı noktasında toplanmaktadır.
4857 sayılı İş Kanununun 59 uncu maddesinde,iş sözleşmesinin herhangi bir nedenle sona ermesi halinde,işçiye kullandırılmayan yıllık izin sürelerine ait ücretlerin son ücret üzerinden ödeneceği hükme bağlanmıştır.Yıllık izin hakkının ücrete dönüşmesi için iş sözleşmesinin feshi şarttır. Bu noktada, sözleşmenin sona erme şeklinin ve haklı nedene dayanıp dayanmadığının önemi bulunmamaktadır.
Yıllık izinlerin kullandırıldığı noktasında ispat yükü işverene aittir. İşveren yıllık izinlerin kullandırıldığını imzalı izin defteri veya eşdeğer bir belge ile kanıtlamalıdır. Bu konuda ispat yükü üzerinde olan işveren, işçiye yemin teklif edebilir.
Somut olayda; davacı işçi yıllık ücretli izin isteğinde bulunmuş,hükme esas alınan bilirkişi raporunda davacının 3 yıl 3 ay 27 gün süre ile davalı işyerinde çalıştığı,davacının hizmet süresine göre 42 gün izin alacağı bulunduğunun tespiti ile yıllık izin alacağı hesaplanmıştır.
Ancak dosya içerisinde bulunan imzalı yıllık izin pusulasına göre davacının 18.09.2010-30.09.2010 tarihleri arasında 10 gün izin kullandığı anlaşılmaktadır.
Yapılacak iş , davacı işçi tarafından kullanıldığı anlaşılan 10 gün izin süresinin hesaplanan yıllık izin süresinden mahsup edilmek suretiyle hak kazanılan yıllık ücretli izin alacağını hesaplattırmak ve çıkacak sonuca göre karar vermektir.
Mahkemece eksik inceleme ve araştırma ile yazılı şekilde hüküm kurulması hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı nedenle BOZULMASINA,peşin alınan temyiz harcının istek halinde davalıya iadesine, 10.02.2014 gününde oybirliği ile karar verildi.