MAHKEMESİ : ANKARA BÖLGE ADLİYE MAHKEMESİ 20. HUKUK DAİRESİ


TÜRK MİLLETİ ADINA

Taraflar arasında görülen davada Ankara 3. Fikrî ve Sınaî Haklar Hukuk Mahkemesince verilen 03/11/2016 tarih ve 2014/267 E.- 2016/295 K. sayılı kararın davalılar vekilleri tarafından istinaf edilmesi üzerine, istinaf isteminin esastan reddine dair Ankara Bölge Adliye Mahkemesi 20. Hukuk Dairesi"nce verilen 10/01/2019 tarih ve 2018/626 E.- 2019/13 K. sayılı kararın Yargıtay"ca incelenmesi davalı kurum vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, müvekkilinin 99/019756, 019757, 133785, 2006/13195, 16289 sayılı “gima”, asıl unsurlu markaların sahibi olduğunu, davalı şirketçe yapılan 2011/89352 sayılı “GİMAŞ+Şekil” ibareli marka başvurusuna iltibas, tanınmışlık, kötü niyet ve önceye dayalı hak sahipliği vakıalarına dayalı olarak yapmış oldukları itirazın nihai olarak TPMK YİDK tarafından reddedildiğini ileri sürerek, davaya konu YİDK kararının iptalini ve başvuruya konu markanın hükümsüz kılınarak sicilden terkinini istemiştir.
Davalı kurum vekili, kurum kararının usul ve yasaya uygun olduğunu savunarak, davanın reddini istemiştir.
Diğer davalı vekili, müvekkilinin unvanının Gimaş olduğunu ve bu ibare ile hizmet verdiğini, bu nedenle markasını tescil ettirmek istediğini, her iki şirketin faaliyet alanlarının farklı olduğunu, müvekkilinin 1996 yılından beri faaliyet gösterdiğini, davacının Gima markasını aldığı tarihten çok önce bu ibare ile ticari faaliyette bulunduğunu, Gimaş ibaresinin müvekkili tarafından yaratıldığını ve Gıda İhtiyaç Maddeleri Anonim Şirketi ibarelerinin kısaltması ile oluşturulduğunu, davacı markalarıyla en ufak bir benzerlik göstermediğini savunarak, davanın reddini istemiştir.
İlk derece mahkemesince, iddia, savunma ve bilirkişi raporu doğrultusunda, 556 sayılı KHK’nın 8/1-b maddesi uyarınca markalar arasında benzerlik ve iltibas tehlikesi bulunduğu, davalı yararına kazanılmış hak oluştuğunun ispatlanamadığı gerekçesiyle davanın kabulüne, davalı TPMK YİDK"nın 2014-M-5413 sayılı kararının iptaline, diğer davalının 2012/89352 sayılı markasının hükümsüzlüğüne karar verilmiştir.
Karara karşı davalılar vekillerince ayrı ayrı istinaf kanun yoluna başvurulmuştur.
İstinaf mahkemesince yapılan yargılama sonucunda, mahkeme kararının usul ve yasaya uygun olduğu gerekçesiyle, davalı şirket ve davalı kurum vekillerinin istinaf başvurusunun esastan reddine karar verilmiştir.
Kararı, davalı kurum vekili temyiz etmiştir. Yapılan yargılama ve saptanan somut uyuşmazlık bakımından uygulanması gereken hukuk kuralları gözetildiğinde İlk Derece Mahkemesince verilen kararda bir isabetsizlik olmadığının anlaşılmasına göre, yapılan istinaf başvurusunun HMK"nın 353/b-1 maddesi uyarınca Bölge Adliye Mahkemesince esastan reddine ilişkin verilen kararın usul ve yasaya uygun olduğu kanısına varıldığından Bölge Adliye Mahkemesi kararının onanmasına karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarda açıklanan nedenlerle, davalı kurum vekilinin temyiz isteminin reddi ile Bölge Adliye Mahkemesince verilen kararın HMK"nın 370/1. maddesi uyarınca ONANMASINA, HMK"nın 372. maddesi uyarınca işlem yapılmak üzere dava dosyasının Bölge Adliye Mahkemesine gönderilmesine, temyiz harcı davalı kurumdan peşin alındığından başkaca harç alınmasına mahal olmadığına, 02/12/2019 tarihinde kesin olarak oybirliğiyle karar verildi.