Mahkemesi : Adana 5. İş Mahkemesi
Tarihi : 17/04/2013
Numarası : 2011/1077-2013/264

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen hükmün, Yargıtayca incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dosya incelendi, gereği görüşüldü:
1.Dosyadaki yazılara, hükmün Dairemizce de benimsenmiş bulunan yasal ve hukuksal gerekçeleriyle dayandığı maddi delillere ve özellikle bu delillerin takdirinde bir isabetsizlik görülmemesine göre davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazlarının reddine.
2.Davacı vekili, müvekkilinin şoför olarak 8.12.2010- 25.11.2011 tarihleri arasında çalıştığını, sözleşmesinin işveren tarafından haksız feshedildiğini iddia ederek ihbar tazminatı, fazla çalışma, ulusal bayram genel tatil ve ücret alacaklarının tahsilini talep etmiştir.
Davalı vekili, davacının şirket müşterilerinden tahsil ettiği paraları zimmetine geçirdiğini, sahte evraklarla mal çıkışı yaparak şirketi zarara uğrattığını sözleşmesinin haklı nedenle feshedildiğini savunarak davanın reddine karar verilmesini istemiştir.
Mahkemece davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
İşçiye, işyerinde çalıştığı sırada ara dinlenmesi verilip verilmediği ve süresi konularında taraflar arasında uyuşmazlık bulunmaktadır.
İşçinin günlük iş süresi içinde kesintisiz olarak hiç ara vermeden çalışması beklenemez. Gün içinde işçinin yemek, çay, sigara gibi ihtiyaçlar sebebiyle ya da dinlenmek için belli bir zamana ihtiyacı vardır.
Ara dinlenme 4857 sayılı İş Kanununun 68 inci maddesinde düzenlenmiştir. Anılan hükümde ara dinlenme süresi, günlük çalışma süresine göre kademeli bir şekilde belirlenmiştir. Buna göre dört saat veya daha kısa süreli günlük çalışmalarda ara dinlenmesi en az onbeş dakika, dört saatten fazla ve yedibuçuk saatten az çalışmalar için en az yarım saat ve günlük yedibuçuk saati aşan çalışmalar bakımından ise en az bir saat ara dinlenmesi verilmelidir. Uygulamada yedibuçuk saatlik çalışma süresinin çok fazla aşıldığı günlük çalışma sürelerine de rastlanılmaktadır. İş Kanununun 63 üncü maddesi hükmüne göre, günlük çalışma süresi onbir saati aşamayacağından, 68 inci maddenin belirlediği yedibuçuk saati aşan çalışmalar yönünden en az bir saatlik ara dinlenmesi süresinin, günlük en çok onbir saate kadar olan çalışmalarla ilgili olduğu kabul edilmelidir. Başka bir anlatımla günde onbir saate kadar olan (onbir saat dahil) çalışmalar için ara dinlenmesi en az bir saat, onbir saatten fazla çalışmalarda ise en az birbuçuk saat olarak verilmelidir.
Somut olayda bilirkişi davacının 07:30-17:30 saatleri arasında 10 saat çalıştığını, 1 saat ara dinlenmesi düşüldüğünde haftada 6 gün 54 saat çalıştığı, 9 saatin fazla çalışma niteliğinde olduğu ayrıca her gün 1,5 saat mesai saati sonrasında çalıştığından 6 günde 9 saat daha fazla çalışacağı kanaatiyle 18 saat fazla çalışma yapıldığını kabul etmiştir. Bilirkişinin hesabına göre davacı günde 11,5 saat çalışmasına rağmen sadece 1 saat ara dinlenme süresi indirilmiştir.
Yukarı alınan ilke kararında da belirtildiği üzere 11 saati aşan çalışmalardan en az 1,5 saat ara dinlenme indirilmelidir. Bilirkişinin iki saat aralığı yerine mesai sonrası 1,5 saat daha çalıştığı kabul edilerek yapılan hesabın hatalı olduğu dikkate alınmaksızın fazla çalışma alacağının haftalık 15 saat yerine 18 saat olarak kabulü hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
Diğer yandan, davacı sefer ciro primi alarak çalıştığından aylık prim ödemelerinin fazla çalışma alacağı tutarını aşması halinde fazla çalışma alacağının reddine, aşmaması halinde prim miktarı mahsup edilerek bakiye fazla çalışma alacağına hükmedilmesi gerekirken yazılı şekilde karar verilmiş olması da isabetsiz olmuştur.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı nedenle BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde davalıya iadesine, 13.02.2014 gününde oybirliğiyle karar verildi.