MAHKEMESİ :Asliye Hukuk Mahkemesi

Davacı ... vekili Avukat ... tarafından, davalı ... aleyhine 19/06/2013 gününde verilen dilekçe ile rücuen tazminat istenmesi üzerine mahkemece yapılan yargılama sonunda; davanın kısmen kabulüne dair verilen 27/01/2015 günlü kararın Yargıtay’ca incelenmesi davalı vekili tarafından süresi içinde istenilmekle temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra tetkik hakimi tarafından hazırlanan rapor ile dosya içerisindeki kağıtlar incelenerek gereği görüşüldü.
Dava, haksız eylem sonucu yaralanan dava dışı kamu görevlisine 2330 sayılı Nakdi Tazminat ve Aylık Bağlanması Hakkında Kanun gereğince ödenen nakdi tazminatın, haksız eylem sorumlusu olan davalıdan alınması istemine ilişkindir. Mahkemece davanın kısmen kabulüne karar verilmiş; hüküm, davalı tarafından temyiz edilmiştir.
Davacı vekili; davalının sevk ve idaresindeki araçla kavşaktan kontrolsüz bir şekilde çıkarak, resmi motosiklet ile eskort görevini ifa etmek üzere seyir halinde bulunan dava dışı polis memuru ...’nın yönetimindeki motosiklete çarpması sonucunda, adı geçen polis memurunun yaralanmasına sebebiyet verdiğini belirterek, 2330 sayılı Kanun uyarınca görevli polis memuruna ödenen bu miktarın rücuen tahsilini talep etmiştir.
Davalı, davanın reddi gerektiğini savunmuştur.
Mahkemece, alınan bilirkişi raporu doğrultusunda davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Dosya kapsamından, davaya konu trafik kazasına ilişkin ... 2.Sulh Ceza Mahkemesi’nin 2009/709 esas sayılı dosyasında yapılan yargılamada, mahallinde yapılan keşif sonucu alınan 15/02/2010 havale tarihli bilirkişi raporunda davalının asli kusurlu, dava dışı polis memurunun ise tali kusurlu olduğunun bildirildiği, yine ceza dosyası kapsamında alınan Adli Tıp Kurumu Trafik İhtisas Dairesinin 19/04/2010 tarihli raporunda davalı ...’ın 6/8 oranında asli kusurlu ve dava dışı polis memurunun ise 2/8 oranında tali kusurlu olduğunun kabulü ile davalı ...’ın taksirle bir kişinin yaralanmasına neden olma suçundan adli para cezası ile cezalandırılmasına karar verildiği ve bu kararın Yargıtay 12. Ceza Dairesince onanarak kesinleştiği anlaşılmaktadır.
Yerel Mahkemece dosya kapsamında alınan 27/10/2014 tarihli bilirkişi raporunda ise davalının % 100 asli kusurlu olduğu yönünde görüş bildirmiş ve rücuun kapsamı buna göre belirlenmiştir. Ceza mahkumiyetine esas alınan bilirkişi raporundaki kusur tespiti ile mahkemece esas alınan bilirkişi raporundaki tespitler arasında farklılık bulunmaktadır. Davacı idare ödediği tazminatı ancak kusuru oranında davalıya rücu edebilir.
Şu durumda, anılan raporlar arasındaki mübayenet giderilip, davalının dava konusu olaydaki kusur oranı belirlenerek, TBK’nın 52. maddesi uyarınca kusur oranına göre davalının sorumlu tutulması gerekirken, mahkemece bu husus göz önüne alınmaksızın zararın tamamından davalının sorumlu tutulması doğru olmamış, kararın bu nedenle bozulması gerekmiştir.
SONUÇ: Temyiz edilen kararın yukarıda gösterilen nedenlerle davalı yararına BOZULMASINA ve peşin alınan harcın istek halinde geri verilmesine 08/05/2017 gününde oybirliğiyle karar verildi.