MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Sahte fatura düzenleme
HÜKÜM : Asıl Karar: Mahkumiyet
Ek Karar: Temyiz isteminin reddi

7201 sayılı Tebligat Kanunu’nun 10. maddesinin 1. fıkrasındaki “Tebligat, tebliğ yapılacak şahsa bilinen en son adresine yapılır.” hükmü ile 6099 sayılı Kanunla yapılan değişiklik sonucunda anılan maddeye eklenen 2. fıkrasındaki “Bilinen en son adresin tebligata elverişli olmadığının anlaşılması veya tebligat yapılamaması halinde, muhatabın adres kayıt sisteminde bulunan yerleşim yeri adresi, bilinen en son adresi olarak kabul edilir ve tebligat buraya yapılır.” hükmüne aykırı olarak, yokluğunda verilen kararın sanığın dosyadaki bilinen en son adresi olan sorgusunda beyan ettiği adresi yerine, doğrudan mernis adresine tebliğe çıkartılıp, anılan Yasanın 21. maddesine göre yapılan tebliğ işleminin usulsüz olduğunun anlaşılması karşısında, temyiz isteminin süresinde yapıldığının kabulü ile İstanbul Anadolu 3. Asliye Ceza Mahkemesi’nin 21.05.2014, 13.06.2014, 27.11.2014 ve 04.04.2016 tarihli ek kararları yok hükmünde kabul edilerek yapılan incelemede;
1- 2008 ve 2009 takvim yıllarında sahte fatura düzenleme suçundan açılan kamu davasında, sanığın, şirketin faaliyetleri ile alakasının olmadığını, sahte fatura düzenlemediğini savunması, sahte fatura düzenleme suçunun maddi konusunun fatura olması, 213 sayılı Vergi Usul Kanunu"nun 227. maddesinin 3. fıkrasındaki ""Bu Kanuna göre kullanılan veya bu Kanun"un Maliye ve Gümrük Bakanlığına verdiği yetkiye dayanılarak kullanma mecburiyeti getirilen belgelerin, öngörülen zorunlu bilgileri taşımaması halinde bu belgeler vergi kanunları bakımından hiç düzenlenmemiş sayılır."" şeklindeki düzenlemeye göre de, faturaların Vergi Usul Kanunu"nun 230. maddesinde öngörülen zorunlu bilgileri içermesinin gerekmesi karşısında, gerçeğin kuşkuya yer vermeyecek şekilde tespit edilmesi bakımından; her takvim yılı için suça konu fatura asıllarından kanaat oluşturacak sayıda temin edilip dosya arasına konulması, incelenerek kanunda öngörülen şekil şartlarını taşıyıp taşımadığının tespit edilmesi, yoklama fişlerinde imzaları bulunan ..., ... ve ... isimli kişilerin tanık olarak dinlenmeleri, sanığın müdürü olduğu .... Ltd. Şti.’ne ait olup, 2008 ve 2009 takvim yıllarında düzenlenen faturaları kullanan şirket veya kişilerin tespiti ile suça konu faturaları hangi hukuki ilişkiye dayanarak aldıkları ve sanığı tanıyıp tanımadıklarının sorulması, sanığın işletmenin faaliyetleriyle ilgili beyanname, işletmeye ait bir belge düzenleyip düzenlemediğinin araştırılması, vergi dairesi ve ilgili kurumlara sunulan tüm belge asılları ile faturalardaki imza ve yazıların sanığa aidiyeti yönünden bilirkişi incelemesi yaptırılmasından sonra toplanan deliller birlikte değerlendirilerek sonucuna göre sanığın hukuki durumun takdir ve tayini gerekirken eksik araştırma sonucu yazılı şekilde karar verilmesi,
2- 5271 sayılı CMK"nın 225. maddesi uyarınca hükmün konusu duruşmanın neticesine göre iddianamede gösterilen fiilden ibaret olup, iddianame ile, mütalaa ve vergi suçu raporuna uygun olarak sanık hakkında, “sahte fatura düzenleme” suçundan kamu davası açıldığı, “sahte fatura kullanma” suçundan açılmış bir dava ve yargılama koşulu olan mütalaa bulunmadığı gibi birbirinden ayrı ve bağımsız suçlar olan “sahte fatura düzenleme” ve “sahte fatura kullanma” suçlarının birbirine dönüşmeyeceği de gözetilmeden, kararın gerekçesinde sanığın sahte fatura düzenlediği kabul edildiği halde iddianame dışına çıkılıp dava konusu yapılmayan “sahte fatura kullanma” suçundan yazılı şekilde hüküm kurulmak suretiyle hüküm ile gerekçe arasında çelişkiye neden olunması,
3-Kabule göre; sanık hakkında, 5237 sayılı TCK"nın 53. maddesinin 1. fıkrasının ( c ) bendinde yer alan hak yoksunluğunun kendi alt soyu üzerindeki velayet, vesayet ve kayyımlık yetkileri açısından koşullu salıverilme tarihine kadar, aynı maddesinin 1. fıkrasının (e) bendinde yer alan hak yoksunluğunun hapis cezasının infazı tamamlanıncaya kadar uygulanması gerektiğinin gözetilmemesinin Anayasa Mahkemesinin 08.10.2015 gün 2014/140 Esas, 2015/85 sayılı iptal kararı ile birlikte yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, hükmün bu sebeplerden dolayı 5320 sayılı Yasanın 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK’nın 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, 10.01.2018 tarihinde oybirliği ile karar verildi.