Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK"nın 89/4, 62/1, 52, 52/4, 53/6. maddeleri uyarınca mahkumiyet


Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Sanığın idaresindeki araçla gece vakti aydınlatmanın olduğu yerleşim içi tek yönlü iki şeritli yolda seyir halinde iken, orta refüj aralığından sola dönüş yapmak istediği sırada, karşı yönden gelen katılan ..."nın idaresindeki araçla çarpışması neticesinde, katılan ..."nın hafif derecede kemik kırığı meydana gelecek şekilde, aracındaki müşteki ..."nin ise basit tıbbi müdahale ile giderilebilecek şekilde yaralandıkları olayda, asli kusurlu olan sanığın mahkumiyetine ilişkin yerel mahkemenin kabulünde bir isabetsizlik görülmemiş olup, TCK’nın 89/4. maddesinde sadece hapis cezası öngörülmesine karşın, sanık hakkındaki temel cezanın bu madde uyarınca adli para cezası olarak belirlenmesi, aleyhe temyiz bulunmadığından bozma nedeni yapılmamıştır.
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesine yönelik uygulama bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre sanığın kusurun olmadığına ilişkin ve sair temyiz itirazlarının reddine, ancak;
1-Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 05.03.2020 tarihli ve 2018/12-399 Esas-2020/154 Karar sayılı ilamında da vurgulandığı üzere, taksirli suçlar açısından temel cezanın belirlenmesinde TCK"nın 61/1. maddesinin (g) bendinde yer alan "failin güttüğü amaç ve saiki" gerekçesine ve (b) bendinde yer alan ""suçun işlenmesinde kullanılan araçlar"" gerekçesine dayanılamayacağının gözetilmemesi,
2-Sanık hakkında TCK’nın 89/4, 62. maddeleri uyarınca belirlenen adli para cezası gün sayısının hükmün 1 nolu bendinin 3. paragrafında “250 gün” yerine “200 gün” olarak belirtilmesi,
Kanuna aykırı olup, hükmün bu nedenle 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA; ancak, yeniden yargılamayı gerektirmeyen bu hususta, aynı Kanunun 322. maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, aynı maddenin verdiği yetkiye istinaden; sanığa verilen temel cezanın belirlenmesinde gösterilen diğer gerekçeler yasal ve yeterli olduğundan, hüküm fıkrasının 1 nolu bendinin 1.paragrafında yer alan ""suçunu işlenmesinde kullanılan araç” ve “sanığın amacı” ibarelerinin hükümden çıkarılması, yine hükmün 1 nolu bendinin 3. paragrafındaki “200 gün” ibaresi çıkarılarak yerine "250 gün" ibaresi eklenmesi suretiyle, sair yönleri usul ve kanuna uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 22/12/2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.