Yargıtay 3. Hukuk Dairesi 2018/3912 Esas 2019/8307 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ : İZMİR BÖLGE ADLİYE MAHKEMESİ 6. HUKUK DAİRESİ

Taraflar arasında görülen menfi tespit davasında ilk derece mahkemesince davanın reddine dair verilen karara bölge adliye mahkemesince yapılan istinaf incelenmesi sonucunda; davacı vekilinin istinaf başvurusunun esastan reddine yönelik olarak verilen kararın ,süresi içinde davacı vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine;bölge adliye mahkemesince davacı vekilinin temyiz isteminin reddine dair ek kararın davacı vekili tarafından temyiz edilmesinden sonra, dosya içerisindeki bütün kağıtlar okunup gereği düşünüldü:
Y A R G I T A Y K A R A R I
Davacı, dava konusu mecurda kiracı olduğunu, 15.10.2015 tarihli kira sözleşmesine dayanılarak Karşıyaka 4. İcra Müdürlüğü"nün 2014/449 Esas sayılı icra takip dosyası ile 1.1.2011-31.12.2013 dönemi 34 ay eksik ödenen ve hiç ödenmeyen toplam 59.772,50 TL kira borcu olduğundan bahisle hakkında takip yapıldığını, oysa taraflar arasında 02/01/2011 tarihli aylık 550 TL kira bedellli bir kira sözleşmesi daha yapıldığını, alacaklı sahte olduğunu iddia etse de bu sözleşmenin sahte olmadığını ve kira bedellerinin düzenli olarak ödendiğini, kira borcu bulunmadığını belirterek borçlu olmadığının tespiti ile takibin iptalini, % 20 tazminata hükmedilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı, taraflar arasındaki tek gerçek sözleşmenin aylık 2.000,00 TL bedelli 15/10/2010 tarihli kira sözleşmesi olduğunu savunmuştur.
Mahkemece, davanın sübut bulmadığı gerekçesi ile reddine karar verilmiş, hüküm davacı vekili tarafından istinaf edilmiştir.
Bölge Adliye Mahkemesince;davacının istinaf kanun yolu başvurusunun 6100 sayılı Hukuk Muhakemeleri Kanununun 353/b-1 maddesi uyarınca esastan reddine karar verilmiş, hüküm davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Bunun üzerine, Bölge Adliye Mahkemesi 02.03.2018 tarihli ek karar ile dava konusu uyuşmazlık, kira sözleşmesinden kaynaklanan kira alacağı nedeniyle borçlu olmadığının tesbiti talebine ilişkin olup,temyiz talebinde bulunan davacı yönünden aleyhine verilen kararın 12/07/2017 karar tarihi itibariyle (05/08/2017 Tarihli Resmi Gazetede yayınlanarak yürürlüge giren 7035 Sayılı Kanunun 32.maddesi ile yapılan değişiklik öncesinde) HMK"nın 362/1-b. maddesi gereğince temyiz edilemeyen kararlar kapsamında bulunduğu gerekçesi ile davacı vekilinin temyiz talebinin reddine karar verilmiş; ek karar davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Tüm bu açıklamalar çerçevesinde; bölge adliye mahkemesince verilen karar verildiği tarih itibariyle kesin nitelikte olup temyizi mümkün olmadığından, Bölge Adliye Mahkemesinin, davalının temyiz dilekçesinin reddine ilişkin ek kararı yasaya uygundur. Bu itibarla, karara yönelik temyiz itirazlarının reddiyle kararın onanması gerekir.
SONUÇ: Yukarıda yazılı nedenle temyiz isteminin reddine dair ek kararın ONANMASINA, 8,50 TL bakiye temyiz harcının temyiz edene yükletilmesine, dosyanın İlk Derece Mahkemesine, kararın bir örneğinin de bölge adliye mahkemesine gönderilmesine, 23.10.2019 tarihinde oy birliği ile karar verildi.