MAHKEMESİ :FİKRİ VE SINAÎ HAKLAR HUKUK MAHKEMESİ

TÜRK MİLLETİ ADINA


Taraflar arasında görülen davada Bakırköy 1. Fikri ve Sınaî Haklar Hukuk Mahkemesince bozmaya uyularak verilen 23/11/2017 tarih ve 2017/431-2017/240 sayılı kararın Yargıtayca duruşmalı olarak incelenmesi taraf vekilleri tarafından istenmiş olduğu anlaşılmakla, duruşma için belirlenen 26.11.2019 günü hazır bulunan davacı vekili Av. ... ile davalı vekili Av. ...dinlenildikten sonra duruşmalı işlerin yoğunluğu ve süre darlığından ötürü işin incelenerek karara bağlanması ileriye bırakıldı. Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlenildikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, müvekkili Puma AG"nin Puma markaları ve logolarının dünya genelinde ve Türkiye’de tescilli sahibi olduğunu, bu çerçevede Puma markası etiketi veya logosu ile ilgili dizaynlarının bulunduğu her türlü tekstil ayakkabı aksesuar vs gibi ürünlerin üretme ve ürettirme hak ve yetkisine sahip bulunduğunu, Türkiye içinde ürün dağıtım ve satışını dava dışı Puma Spor Giyim San. ve Tic. A.Ş. eliyle yapsa da zaman zaman fason üretimde yaptırdığını, bunlardan birinin de davalı firma olduğunu, müvekkili ile davalı arasında 18.04.2003 tarihinde “üretim ve teslimat sözleşmesi” düzenlendiğini, bu sözleşmeye göre davalı üreticinin kendisinde kalan ikinci kalite ürünlerinin üçüncü şahıslara sunma veya pazarlama yetkisine sahip olmadığını, ikinci kalite ürünlerin derhal imha edilip bunu da müvekkiline ispat etmek zorunda olduğunu, sözleşmenin 14/1 maddesine göre Puma’ya ait marka veya sair işaretlerin davalı üretici tarafından farklı bir şekilde yada Puma’nın belirleyeceği üçüncü şahıslar dışında başka alıcılara verme hakkına sahip bulunmadığını, buna rağmen müvekkiline ait davalı tarafından üretilen ürünlerin piyasaya sunulmak üzere depoda tespit edildiğini ileri sürerek, sözleşmede kararlaştırılan cezai şarttan kaynaklanan 1.248.270 Eurodan şimdilik 100.000 Euro’nun davalıdan tahsilini talep ve dava etmiş, 13.03.2014 tarihli ıslah dilekçesi ile talebini 723.810 Euro"ya yükseltmiştir.
Davalı vekili, müvekkilinin taraflar arasındaki sözleşmeye aykırı bir eyleminin bulunmadığını, 17.500 adet ürünün geçici olarak depolamak amacıyla dava dışı şirketin deposuna gönderildiğini, anılan sözleşmede buna engel bir hükmün bulunmadığını, eser sözleşmesine dayalı davada ıslaha konu miktarın zamanaşımına uğradığını savunarak, davanın reddini istemiştir.
Mahkemece, bozma ilamına uyularak yapılan yargılamaya ve tüm dosya kapsamına göre; davalı tarafın ticari büyüklüğü ve taraflar arasındaki cezai şartın niteliği dikkate alındığında, cezai şartın ekonomik mafha neden olmayacağı, ıslah tarihi 12.03.2014 tarihi olup taraflar arasındaki sözleşmenin niteliği dikkate alınarak ıslah için davalı tarafın zamanaşımı itirazının yerinde olduğu gerekçesiyle ıslah edilen talep yönünden talebin reddine, ıslahtan önceki asıl dava yönünden 100.000,00 Euro cezai şart alacağının 08.06.2007 tarihinden itibaren euroya uygulanacak Merkez Bankasının 1 yıllık vadeli mevduata ödenen yüksek faiz ile fiili ödeme gününde TL karşılığından davalıdan alınarak davacıya ödenmesine karar verilmiştir.
Kararı, taraf vekilleri temyiz etmiştir.
Dosyadaki yazılara, mahkemece uyulan bozma kararı gereğince hüküm verilmiş olmasına ve delillerin takdirinde bir isabetsizlik bulunmamasına göre, taraf vekillerinin bütün temyiz itirazları yerinde değildir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerden dolayı, taraf vekilerinin bütün temyiz itirazlarının reddiyle usul ve kanuna uygun bulunan hükmün ONANMASINA, takdir olunan 2.037,00 TL duruşma vekalet ücretinin her bir taraftan alınarak yekdiğerine verilmesine, aşağıda yazılı bakiye 4.184,18 TL temyiz ilam harcının temyiz eden davalıdan alınmasına, istek halinde aşağıda yazılı 7.996,47 TL harcın temyiz eden davacıya iadesine,
26/11/2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.